மிகவும் பாதுகாப்பான இடம்

வடக்கு கரோலினாவில் வில்மிங்க்டன் என்ற இடத்தை பிளாரன்ஸ் என்ற புயல், பேரழிவை ஏற்படுத்தும் வலிமையோடு தாக்கிய போது, என்னுடைய மகள் தன்னுடைய வீட்டை விட்டு வெளியேற ஆயத்தமாகிக் கொண்டிருந்தாள். புயலின் வலிமை தணிந்து விடும் என்று எண்ணி, கடைசி நேரம் வரை, அவள் தாமதித்துக் கொண்டேயிருந்தாள். இப்பொழுது வேக வேகமாய் சில முக்கிய பொருட்களை எடுக்க எண்ணி, எடுக்கலாம் எனத் திணறிக் கொண்டு, “வீட்டை விட்டு வெளியேறுவது இத்தனை கடினமானது என்று நான் நினைக்கவில்லை, நான் மீண்டும் இங்கு வரும் போது ஏதாகிலும் மீதி இருக்குமா என்றும் தெரியவில்லை” என்றாள்.

நம் வாழ்விலும் அநேக வழிகளில் புயல் நம்மைத் தாக்குகின்றது சூறாவளி, சுழல் காற்று, நிலநடுக்கம், வெள்ளம் என எதிர் பாராத பிரச்சனைகள் நம்முடைய திருமண வாழ்வை, குழந்தைகளை, உடல் நலத்தை, அல்லது பொருளாதாரத்தைத் தாக்கலாம். நாம் மிக விலையேறப் பெற்றதாகக் கருதுபவை, ஒரு நொடிப் பொழுதில் மறைந்து போகலாம்.

இத்தனை புயலின் மத்தியிலும், வேதாகமம் நமக்கொரு பாதுகாப்பான இடத்தைக் காட்டுகின்றது.”தேவன் நமக்கு அடைக்கலமும் பெலனும், ஆபத்துக்காலத்தில் அநுகூலமான துனையுமானவர். ஆகையால் பூமி நிலை மாறினாலும், மலைகள் நடுச் சமுத்திரத்தில் சாய்ந்து போனாலும்,… நாம் பயப்படோம்” (சங். 46:1-3).

இந்த சங்கீதத்தை எழுதியவரின் முன்னோர்கள், ஆரம்பத்தில் தேவனுக்கு உண்மையாய் பணிசெய்தனர், பின்னர், கர்த்தருக்கு விரோதமாகப் போராட்டம் பண்ணினதால் பூமி அதிர்ச்சியில் அழிந்து போயினர் (எண். 26:9-11). இதன் விளைவாக, அவர்கள் தாழ்மையையும், தேவனுடைய மகத்துவத்தையும், அவருடைய இரக்கத்தையும், நம்மை மீட்கும் அவருடைய அன்பையும் பற்றி புரிந்து கொண்டனர்.

துன்பங்கள் வரும், ஆனால் நம் தேவன் அவை எல்லாவற்றையும் விட நீடித்திருப்பவர். அவரிடம் ஓடி, அடைக்கலம் புகுவோர் அவரை யாராலும் அசைக்க முடியாது என்பதைக் கண்டு கொள்வர். என்றும் நிலைத்திருக்கும் அவருடைய அன்பின் கரத்தினுள்ளே சமாதானமாக தங்கும் இடத்தை நாம் கண்டு கொள்வோம்.

காத்திருக்க உகந்தது

டோக்கியோ பட்டணத்தில், ஷிபுயா ரயில் நிலையத்திற்கு வெளியே, ஹச்சிகோ என்றழைக்கப்பட்ட ,அகிட்டா வகை நாயின் சிலை, நினைவுச் சின்னமாக அமைக்கப்பட்டுள்ளது. ஹச்சிகோ, தனது எஜமானனிடம் காட்டிய மிகச் சிறந்த விசுவாசத்தை அது நினைவு படுத்துகின்றது. அதன் எஜமானன் ஒரு பல்கலைகழகப் பேராசிரியர். அவர் அந்த ரயில் நிலையத்தின் வழியாக அனுதினமும் பிரயாணம் பண்ணினார். ஒவ்வொரு நாள் காலையும் அந்த நாய் அவரோடு ரயில் நிலையத்திற்கு வரும், மீண்டும் மாலை அவரைச் சந்திக்க, அந்த ரயில் வரும் நேரத்திற்கு வந்துவிடும். 

ஒரு நாள் அந்த பேராசிரியர், அந்த ரயில் நிலையத்திற்கு திரும்பி வரவில்லை. அவர் தன் பணியிடத்திலேயே மரித்துப்போனார். அதிலிருந்து ஒன்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக, தன் எஞ்சிய வாழ்நாள் முழுதும் ஹச்சிக்கோ ஒவ்வொரு நாள் மாலையும், அந்த குறிப்பிட்ட நேரத்தில் ரயில் நிலையத்திற்கு வந்துவிடும். ஒவ்வொரு நாளும், எந்தக் காலநிலை இருந்தாலும், தன்னுடைய எஜமானன் திரும்பி வருவதை அந்த நாய் ஆர்வத்தோடு எதிர்பார்த்தது. 

தெசலோனிக்கேயரின் விசுவாசத்தை பவுலும் பாராட்டுகின்றார். அவர்களின் “விசுவாசத்தின் கிரியையையும்”, “அன்பின் பிரயாசத்தையும்”, கர்த்தராகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் மேலுள்ள நம்பிக்கையின் பொறுமையையும் (1 தெச. 1:2) பாராட்டுகின்றார். மிகுந்த எதிர்ப்புகளின் மத்தியில், அவர்கள் தங்கள் பழைய வாழ்க்கை முறையை விட்டு விட்டனர், “இனி வரும் கோபாக்கினையினின்று நம்மை நீங்கலாக்கி இரட்சிக்கிறவருமாயிருக்கிற அவருடைய குமாரனாகிய இயேசு பரலோகத்திலிருந்து வருவதை நீங்கள் எதிர்பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்” (வச. 9-10) என்று அவர்களைப்பற்றி கூறுகின்றார்

இந்த ஆதி விசுவாசிகள், இரட்சகர் மீது வைத்திருக்கும் விசுவாசமும், தேவன் அவர்கள் மீது வைத்திருக்கும் அன்பும், அவர்களை உபத்திரவங்களையும் தாண்டி தங்களுடைய விசுவாசத்தை ஊக்கத்தோடு பகிர்ந்துகொள்ளச் செய்தது. இயேசுவுக்காக வாழ்வதைவிட மேலானது ஒன்றுமில்லை என்பதில் உறுதியாயிருந்தனர். அவர்களை பெலப்படுத்திய அதே பரிசுத்த ஆவியானவர் (வச. 6) நம்மையும் பெலப்படுத்துகின்றார். இயேசுவுக்காக ஊழியம் செய்துகொண்டே, அவருடைய வருகையையும் எதிர்பார்த்திருப்பது எத்தனை நன்மையானது.

அன்பின் நீண்ட எல்லை

மேரி லீ என்பது 16 அடி நீளமும், 3500 பவுண்டு எடையும் கொண்ட பெரிய வெள்ளை சுறாமீன். கடல் ஆய்வாளர்களால் பரப்பி பொருத்தப்பட்டு 2012ஆம் ஆண்டு அமெரிக்காவின் கிழக்குச் சமுத்திரத்தில் விடப்பட்டது. அதன் மேல்பக்கத் துடுப்புடன் இணைக்கப்பட்ட பரப்பி, செயற்கைகோள் மூலம் கண்காணிக்கப்பட்டது. ஐந்து ஆண்டுகளாக மேரி லீ மேற்கொண்ட பயணங்கள் ஆராய்ச்சியாளர்களாலும் , கடலில் பயணிப்பவர்களாலும் நேரடியாகப் பார்க்கப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட 40,000 மைல் தொலைவு வரையும் அதனைப் பின் தொடர்ந்தனர். ஆனால், ஒருநாள் அதனோடிருந்த தொடர்பு நின்று விட்டது. ஒருவேளை, அதன் பரப்பியிலுள்ள பாட்டரி செயலிழந்திருக்கலாம்.

மனித அறிவும் ,தொழில் நுட்பமும் இவ்வளவு தான் செயல்பட முடிந்தது. மேரி லீயைப் பின் தொடர்ந்தவர்களெல்லாரும் அதன் பாதையைக் கண்டுபிடிக்க முடியாமல் விட்டு விட்டனர். ஆனால் நீயும் நானும் நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு கணத்தையும் தேவனுடைய பார்வையிலிருந்து தவிர்க்க முடியாது. தாவீது, “உம்முடைய ஆவிக்கு மறைவாக எங்கே போவேன்? உம்முடைய சமுகத்தை விட்டு எங்கே ஓடுவேன்? நான் வானத்திற்கு ஏறினாலும் நீர் அங்கே இருக்கிறீர்; நான் பாதாளத்தில் படுக்கை போட்டாலும், நீர் அங்கேயும் இருக்கிறீர்’’ (சங். 139:7-8) என்று ஜெபிக்கிறார். “இந்த அறிவு எனக்கு மிகுந்த ஆச்சரியமும், எனக்கு எட்டாத உயரமுமாயிருக்கிறது” என வியந்தார்.

தேவன் நம்மைப் பற்றித் தெரிந்து கொள்ள விரும்புகிறார்.ஏனெனில் அவர் நம்மை நேசிக்கின்றார். அவர் நம் வாழ்வை கவனிப்பதோடு மட்டுமல்ல, பாதுகாத்தும் வருகின்றார். நம் வாழ்வினுள் வந்து அதைப் புதிதாக்குகின்றார். இயேசுவின் வாழ்வு, சாவு, உயிர்த்தெழுதலின் மூலம் நம்மை தேவனண்டை இழுத்துக் கொள்கின்றார். நாமும் அவரை அறிந்து கொண்டு, நித்திய காலமாக அவரையே நேசிப்போம். தேவனுடைய அன்பின் எல்லையை விட்டு நம்மால் கடந்து செல்ல முடியாது.

வளர வளர தெரிந்து கொள்ளல்

“நீ வேறு இடத்திற்கு பரிமாற்று மாணவனாகப் போகிறாய்”. நான் பதினேழு வயதாயிருந்த போது, ஜெர்மனி தேசத்திற்குச் சென்று படிப்பதற்குத் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டுள்ளேன் எனக் கேட்ட போது புல்லரித்துப் போனேன்.  நான் அங்கு செல்வதற்கு இன்னமும் மூன்றே மாதங்களிருந்தன. நான் இன்னமும் ஜெர்மானிய மொழியைக் கற்றுக் கொள்ளவில்லை. அந்நாளிலிருந்து நான் ஜெர்மானிய மொழியைக் கற்க ஆரம்பித்தேன். அதிக மணி நேரங்களைப் படிக்க செலவழித்தேன். மனப் பாடம் செய்தேன், சில வார்த்தைகளை என் உள்ளங்கைகளில் எழுதி வைத்து மனனம் செய்தேன்.

பல மாதங்களுக்குப் பின், நான் ஜெர்மனி தேசத்தில் என்னுடைய வகுப்பறையில் அமர்ந்திருந்தேன். நான் மிகவும் சோர்வுற்றிருந்தேன், ஏனெனில் நான் இன்னமும் அம்மொழியை நன்கு தெரிந்து கொள்ளவில்லை. அந்நாளில் ஓர் ஆசிரியர், எனக்கு ஓர் ஆலோசனையைக் கொடுத்தார். “ஒரு மொழியைக் கற்றுக் கொள்வதென்பது மணல் குன்றின் மேலேறுவதற்குச் சமம். சில வேளைகளில் நீ கொஞ்சமும் ஏறாதது போலத் தோன்றும். ஆனால் நீ முயற்சி செய்து கொண்டேயிரு. உன்னால் உச்சியை அடைய முடியும்” என்றார்.

நான் இந்த ஆலோசனையின் உட்கருத்தை சிந்தித்துப் பார்ப்பேன். இயேசுவின் சீடனாக வளர்வதென்பது என்ன என்று சிந்திக்கும் போது, அப்போஸ்தலனாகிய பவுல், “நான் எந்த நிலைமையிலிருந்தாலும் மன ரம்மியமாக இருக்கக் கற்றுக் கொண்டேன்” என்கின்றார். பவுலுக்கும் இந்தச் சமாதானம் ஒரே நாளில் கிடைத்து விடவில்லை. அவர் இந்த  நிலைக்கு வளர்ந்து வந்திருக்கின்றார். அவர் தன்னுடைய வளர்ச்சியின் இரகசியத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கின்றார். “என்னைப் பெலப்படுத்துகின்ற கிறிஸ்துவினாலே  எல்லாவற்றையும் செய்ய எனக்குப் பெலனுண்டு.” என்கின்றார் (பிலி. 4:11-13).

வாழ்வில் அநேக சவால்களுள்ளன. “நான் உலகத்தை ஜெயித்தேன்” (யோவான் 16:33) என்பவரிடம் நாம் திரும்பும் போது, அவர் நம்மையும் வெற்றிப் பாதையில் வழி நடத்திச் செல்ல உண்மையுள்ளவராயிருக்கிறாரெனக் கண்டு கொள்வோம். நாம் அவரோடு கூட நடப்போமாகில் அவர் நமக்குச் சமாதானத்தைத் தந்து அவர் மீது நம்பிக்கையோடிருக்கச் செய்கின்றார். நம் பயணத்தைத் தொடர தேவையான பெலனையும் தருகின்றார்.

மாறாதவர்

எங்களோடு கல்லூரியில் பயின்றவர்கள் அனைவரையும் ஒன்றாகச் சந்திக்கும்படி என் மனைவி கேரியும் நானும் சமீபத்தில் கலிபோர்னியாவிலுள்ள சான்டா பார்பரா என்ற இடத்திற்குச் சென்றிருந்தோம். முப்பத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு இந்த பட்டணத்தில் தான் நாங்கள் இருவரும் ஒருவரையொருவர் சந்தித்து நேசிக்க ஆரம்பித்தோம். எங்களுடைய வாலிபவயதில், எஙகளுடைய சிறந்த நேரங்களைச் செலவிட்ட சில இடங்களைப் பார்க்கும்படியாகத் திட்டமிட்டிருந்தோம். எங்களுக்கு மிகவும் விருப்பமானமெக்ஸிக்கன் சிற்றுண்டிச்சாலை இருந்த இடத்தை அடைந்தபோது, அவ்விடத்தில் கட்டடப்பொருட்கள் விற்கும் கடையிருப்பதைக் கண்டோம். அங்கு தொங்கிக் கொண்டிருந்த ஓர் இரும்புதகட்டில் பொறிக்கப்பட்டிருந்த வாசகம், அங்கிருந்த சிற்றுண்டிச்சாலை நாற்பது ஆண்டுகள் அந்தச் சமுதாயத்தினருக்குச் சேவை செய்ததை நினைவுபடுத்தியது.

ஒரு காலத்தில் வண்ண மேசைகளாலும் நிழற்குடைகளாலும் நிரம்பியிருந்த நடைபாதை இப்பொழுது வெறுமையான பாதையாயிருந்தது. நம்மைசுற்றியுள்ள அனைத்தும் முற்றிலும் மாறிவிட்டன. அத்தகைய மாற்றங்களின் மத்தியில் தேவனுடைய உண்மைமட்டும் மாறவில்லை. தாவீதும் இதனையே "மனுஷனுடைய நாட்கள் புல்லுக்கு ஒப்பாயிருக்கிறது; வெளியின் புஷ்பத்தைப் போல் பூக்கிறான். காற்று அதின் மேல் வீசினவுடனே அது இல்லாமற்போயிற்று;  அது இருந்த இடமும் இனி அதை அறியாது. கர்த்தருடைய கிருபையோ அவருக்குப் பயந்தவர்கள் மேலும், அவருடைய நீதி அவர்கள் பிள்ளைகளுடைய பிள்ளைகள் மேலும் அநாதியாய் என்றென்றைக்கும் உள்ளது (சங். 103:15-17).தாவீது இச்சங்கீதத்தை, "என் ஆத்துமாவே, கர்த்தரை ஸ்தோத்தரி" என்ற வார்த்தைகளோடு முடிக்கின்றார்.

பண்டை கால தத்துவஞானி ஹெராகிளிடஸ் என்பவர் "நீ ஒரு முறை கால் வைத்த அதே ஆற்றில் இன்னொரு முறை கால் வைக்கமுடியாது" (ஓடும் ஆற்றில் தண்ணீர் ஓடி மாறுவதால் அதே நீரில்)என்கிறார். வாழ்வில் நம்மைச் சுற்றியுள்ள அனைத்தும் மாறிக் கொண்டேயிருக்கின்றன. ஆனால், தேவன் என்றும் மாறாதவராயும் ,தம்முடைய வாக்குத்தத்தங்களை நிறைவேற்ற என்றும் நம்பிக்கைக்குரியவராயிருக்குக்கிறார். தலைமுறை தலைமுறையாக அவருடைய உண்மையும் அன்பும் மாறாமல் நிலைத்திருக்கின்றது.

ஞானத்தினால் ஆச்சரியம்

'நான் அதிகமாக முதிர்வடையும்போது மிகவும் ஞானமுள்ளவளாகிறேன். சில சமயங்களில் நான் என் மகனிடத்தில் பேசும்பொழுது, உம்முடைய வார்த்தைகளே என் வாயிலிருந்து வருகிறது", என என் மகள் கூறினாள்.

 என் மகளின் கள்ளங்கபடமற்ற இந்த பேச்சு என்னை சிரிக்க வைத்தது. இதேபோல என் பிள்ளைகளை வளர்க்கும்போதும், என் பெற்றோர்கள் என்னிடத்தில் உபயோகித்த வார்த்தைகளையே நானும் உபயோகித்தேன். நான் ஒரு தகப்பனாக மாறினபொழுது, என் பெற்றோர்களின் ஞானத்தைக்குறித்த எனது கருத்துக்கள் மாறியது. ஒரு சமயத்தில் 'முட்டாள்தனமானது", என்று நான் ஒதுக்கித் தள்ளினவைகள் எல்லாம் நான் நினைப்பதற்கும் மேலான ஞானமுள்ளது என்பதை இப்பொழுது அறிந்து கொண்டேன். இவைகளை நான் முதலில் அறிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

வேதாகமம், 'தேவனுடைய பைத்தியமானது உலகில் மிகப்பெரிய ஞானமாயிருக்கிறது", என போதிக்கிறது (1 கொரி. 1:25)." தேவஞானத்துக்கேற்றபடி உலகமானது சுயஞானத்தினாலே தேவனை அறியாதிருக்கையில், பைத்தியமாகத் தோன்றுகிற பிரசங்கத்தினாலே விசுவாசிக்கிறவர்களை இரட்சிக்க தேவனுக்குப் பிரியமாயிற்று (வச. 21).

நம்மை ஆச்சரியப்பட வைக்கும் வழிகளை தேவன் நமக்காக எப்பொழுதும் வைத்திருக்கிறார். ஒரு வெற்றியுள்ள ராஜா இந்த உலகத்திற்கு வருவதற்கு பதிலாக, தேவனுடைய குமாரன் ஒரு பாடுகளுள்ள வேலையாளாக வந்து, தன்னை மிகவும் தாழ்மையான சிலுவைமரணத்திற்கு ஒப்புக்கொடுத்தார். அவர் மகிமைக்குள் எடுத்துக்கொள்ளப்படுவதற்கு முன் இவை நடந்தன.

தேவனுடைய ஞானத்தில், தாழ்மையானது பெருமைக்கும் மேல் மதிப்பிடப்படுகிறது. அன்பானது தகுதியில்லாத இரக்கம் மற்றும் கனிவிற்க்கு மேலாக மதிப்பிடப்படுகிறது. சிலுவையின் மூலமாக, நம்முடைய ஜெயிக்க முடியாத மேசியா, நம்மை மீட்கும்படி பிரதானமான பலியாக மாறினார் (எபி. 7:25).

இதனால், இரட்சிக்கப்படுகிறவர்கள் அவருக்குள்ளாக தங்கள் விசுவாசத்தை வைக்கக்கூடும்.

துன்பத்தில் இயேசு

என்னுடைய மகன் ஜெஃப் ஒரு 'வீடில்லாத ஏழைகளின்" செயல்முறைத் திட்டத்தில் பங்கேற்றான். அவன் அந்த நகரத்தில் உள்ள தெருக்களில் மூன்று பகல் மற்றும் இரண்டு இரவுகளைக் கழித்தான். உறைந்த குளிரின் நடுவில் வெட்டவெளியில் தூங்கினான். உணவு இல்லாமல், பணமும், பாதுகாப்பான உறைவிடமும் இல்லாமல், புதிய மனிதர்களின் இரக்கத்தைச் சார்ந்து ஒரு நாள் தன் அடிப்படைத் தேவைகளை சந்திக்கும்படி வாழ்ந்தான். அவனுடைய ஆகாரமானது ஒரு பிரட் சாண்ட்விச் மட்டும் தான். அதுவும், அவன் ஒரு உணவு விடுதியில் மீதமுள்ள ரொட்டித்துண்டுகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருக்கும் போது, அதைக் கேட்ட ஒரு மனிதன் அந்த சாண்ட்விச்சை வாங்கி கொடுத்தார்.

பிற்பாடு, ஜெஃப் என்னிடத்தில் இதைப்போன்ற கஷ்டமான காரியம் வேறொன்றுமில்லை என்று கூறினான். ஆனால், இது அவனுடைய வாழ்க்கையில் மற்றவர்கள் மேலிருக்கும அபிப்பிராயத்தினை அதிகப்படுத்தியது. இந்த வீடில்லாத ஏழைகளின் செயல் முறைத் திட்டத்திற்குப் பிறகு அவன் வீடில்லாத ஏழைகளைத் தேடிச்சென்று அவர்களை சந்தித்தான். யாரெல்லாம் தான் தெருவில் வாழ்ந்த போது தனக்கு உதவி செய்தனரோ, அவர்களுக்குத் தன்னாலான சில உதவிகளைச் செய்தான். அந்த ஏழைகள், அவன் உண்மையான ஏழை இல்லை என்றும், அந்த ஏழைகளின் பார்வையின் மூலம் வாழ்க்கையைப் பார்க்க விரும்பின அவனுடைய நல்ல எண்ணங்களுக்கு நன்றியுள்ளவர்களாய் மாறினார்கள்.

என் மகனின் அனுபவமானது, ஆண்டவராகிய இயேசு கிறிஸ்துவின் வார்த்தைகளை என் மனதிற்குள் கொண்டு வந்தது. 'வஸ்திரமில்லாதிருந்தேன், எனக்கு வஸ்திரங்கொடுத்தீர்கள்; வியாதியாயிருந்தேன், என்னை விசாரிக்க வந்தீர்கள்; காவலிலிருந்தேன், என்னைப் பார்க்க வந்தீர்கள் மிகவும் சிறியவராகிய என் சகோதரரான இவர்களில் ஒருவனுக்கு நீங்கள் எதைச் செய்தீர்களோ, அதை எனக்கே செய்தீர்கள் என்று மெய்யாகவே உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன்" (மத். 25:36,40) என்பார்.

அது ஒரு உற்சாகப்படுத்துதலின் வார்த்தையாகவோ, அல்லது ஒரு மூட்டை தானியமாகவோ இருக்கலாம். தேவன் நம்மை மற்றவர்களின் தேவைகளை சந்திக்கும்படி அன்புடன் அழைக்கிறார். நாம் மற்றவர்களின் மேல் காட்டக்கூடிய கனிவானது தேவனுக்குக் காட்டக்கூடிய கனிவாகும்.

கண்ணியில் சிக்கிவிடாதீர்கள்

வட கரோலினாவில் எங்களுடைய வீட்டிலிருந்து சற்று தொலைவில் இருக்கும் மணல்பாங்கான ஒரு சிறு ஈரநிலப்பகுதியில்தான் வீனஸ் என்கிற பூச்சுண்ணி தாவரத்தை முதன்முதலாகக் கண்டுபிடித்தார்கள். ஊனுண்ணியான இந்தத் தாவரத்தைப் பார்ப்பதற்கு சுவாரஸ்யமாக இருக்கும்.

வீனஸ் பூச்சுண்ணி தாவரங்கள் பார்ப்பதற்கு விரிந்த ஒரு பூ போலத் தெரியும். ஆனால் அது ஒரு கண்ணியமைப்பு. மணமிக்க தேன் போன்ற திரவம் அதனுள்ளே சுரக்கும். பூச்சிகள் அதற்குள்ளாக ஊர்ந்துசெல்லும்போது அதன் வெளிப்புற விளிம்போரங்களில் உள்ள சென்சார்கள் தூண்டப்படும், பொறியின் கதவுகள் ஒரு விநாடிக்கும் குறைவான நேரத்தில் இறுக மூடிக்கொள்ளும். இரை உள்ளே மாட்டிக்கொள்ளும். அந்தப் பொறியானது இரையை மேலும் இறுக்கி, நொதி திரவங்களை வெளியிட்டு, அந்த இரையை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக உணவாக்கிவிடும். அந்த மணல்பாங்கான பகுதியில் கிடைக்காத ஊட்டச்சத்தை இவ்வாறு பெற்றுக்கொள்ளும்.

நாம் எதிர்பாராத நேரத்தில் நம்மைச் சிக்கவைக்கும் வேறொரு பொறி பற்றி வேதாகமம் கூறுகிறது. அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் தன் சீடனான தீமோத்தேயுவுக்குச் சொல்லும் புத்திமதியில் அதைக் காணமுடிகிறது: “ஐசுவரியவான்களாக விரும்புகிறவர்கள் சோதனையிலும் கண்ணியிலும், மனுஷரைக் கேட்டிலும் அழிவிலும் அமிழ்த்துகிற மதிகேடும் சேதமுமான பலவித இச்சைகளிலும் விழுகிறார்கள்.” மேலும், “சிலர் அதை இச்சித்து, விசுவாசத்தைவிட்டு வழுவி, அநேக வேதனைகளாலே தங்களை உருவக் குத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள்” (1 தீமோ. 6:9-10).

பணமும் பொருட்களும் சந்தோஷத்திற்கு உத்தரவாதமளிப்பது போலத் தோன்றலாம், ஆனால் வாழ்க்கையில் அவற்றிற்கு முதலிடம் கொடுத்துவிட்டால், அது பொறியில் கால்வைப்பதற்கு சமமாகும். இயேசுவின் மூலம் தேவன் நமக்குச் செய்திருக்கிற நன்மையை மட்டுமே எண்ணி, நன்றியும் தாழ்மையும் நிறைந்த இருதயங்களோடு வாழும்போது இந்தப் பொறியிலிருந்து தப்பலாம். ஏனென்றால், “போதுமென்கிற மனதுடனே கூடிய தேவபக்தியே மிகுந்த ஆதாயம்.”

தேவன் தருகிற மனரம்மியத்தை இந்த உலகத்தின் தற்காலிக பொருட்களால் தரவே முடியாது. அவரோடு நாம் உறவு வைத்தால்தான் மெய்யான, நிலையான மனநிம்மதியைக் காணமுடியும்.

தேவனிடம் உண்மையாய் இருப்பது

என் பேரனுக்கு மூன்று வயது. அன்றைக்கு ஆரம்பமே மோசமாக இருந்தது. அவனுக்குப் பிடித்தமான சட்டையைக் காணவில்லை. அவன் விரும்பி அணிகிற ஷூக்கள் (காலணிகள்) சூடாக இருந்தன. தன் கோபத்தை எல்லாம் தன் பாட்டியின் மேல் கொட்டினான். பிறகு உட்கார்ந்து அழத்தொடங்கினான்.

“எதற்காக இப்படி அழுகிறாய்?” என்று அவனிடம் கேட்டேன். சிறிது நேரம் அவனிடம் பேசினேன். அவன் அமைதியான பிறகு, நான் அவனிடம் அன்பாக, “பாட்டியிடம் நல்ல பிள்ளையாக நடந்துகொண்டாயா?” என்று கேட்டேன். ஏதோ யோசனையில் தன் ஷூக்களையே பார்த்துக்கொண்டு, “இல்லை. கெட்டபிள்ளையாக நடந்து கொண்டேன். மன்னியுங்கள்” என்று சொன்னான்.

அவன்மேல் எனக்கு பரிதாபம் உண்டானது. தான் செய்ததை மறுக்காமல், நேர்மையோடு ஒத்துக்கொண்டான். அதன்பிறகு ஜெபித்தோம், நாங்கள் தவறு செய்யும்போது எங்களை மன்னிக்கவும், நல்லவர்களாக வாழ்வதற்கு எங்களுக்கு உதவிசெய்யவும் தேவனிடம் வேண்டிக்கொண்டோம்.

ஏசாயா 1 தம்முடைய மக்கள் செய்த தவறுகளை எல்லாம் சொல்லி, அவர்களை தேவன் கண்டிக்கிறார். நீதிமன்றங்களில் பரிதானமும் அநீதியும் தலைவிரித்தாடின; உலக ஆதாயத்திற்காக திக்கற்றோரையும் விதவைகளையும் கொள்ளையிட்டார்கள். அப்படியிருந்தும் அவர்களிடம் தேவன் இரக்கத்தோடு நடந்து கொண்டார், யூதாவின் ஜனங்கள் தாங்கள் செய்த தவறுகளை அறிக்கைபண்ணி, அவற்றிலிருந்து திரும்பும்படிச் சொன்னார்: “வழக்காடுவோம் வாருங்கள் . . . உங்கள் பாவங்கள் சிவேரென்றிருந்தாலும் உறைந்த மழையைப் போல் வெண்மையாகும்” (ஏசா.1:18).

நம்முடைய பாவங்களை நாம் மறைக்காமல் தேவனிடம் சொல்ல அவர் விரும்புகிறார். நாம் மனநேர்மையுடன், மனந்திரும்பும்போது, அன்போடு அவர் மன்னிக்கிறார்: “நம்முடைய பாவங்களை நாம் அறிக்கையிட்டால், பாவங்களை நமக்கு மன்னித்து எல்லா அநியாயத்தையும் நீக்கி நம்மைச் சுத்திகரிப்பதற்கு அவர் உண்மையும் நீதியும் உள்ளவராயிருக்கிறார்” (1 யோவா. 1:9). நம் தேவன் இரக்கமுள்ளவர், புதிதாக நாம் வாழ்க்கையைத் துவங்குவதற்கு அவர் உதவுகிறார்!