ஓட்டமும் ஓய்வும்

‘ஓட்டப்பந்தய வீரர்களுக்கு ஓய்வு நாட்கள் அதிமுக்கியமானது,” என்னும் செய்தித் தலைப்பு என் கண்ணில் பட்டதும் மனதில் பதிந்தது. அமெரிக்க மலை ஓட்டக்குழுவின் முன்னாள் உறுப்பினரான டாமி மானிங் (Tommy Manning) தன் கட்டுரையில், ஒருவர் தன் பயிற்சிக்குப் பின் சரீரம் இளைப்பாறி, பிறகு மீண்டும் கட்டப்படுவதற்கு தேவையான ஓய்வு நேரத்தை அதற்கு அளிக்க வேண்டும் என்கிற நெறிமுறையை வலியுறுத்தி உள்ளார். ஏனெனில் மிகுந்த அர்ப்பணிப்போடு பயிற்சி மேற்கொள்ளும் அநேக விளையாட்டு வீரர்கள் இந்நெறிமுறையை அசட்டை செய்துவிடுகின்றனர். “உடல்ரீதியாக, பயிற்சியின் விளைவாக ஏற்படும் மாற்றங்கள், இளைப்பாறும்பொழுதுதான் நிறைவேறுகிறது. அதாவது பயிற்சியைப் போன்றே இளைபாறுதலும் மிக முக்கியமானது” என மானிங் தன்னுடைய கட்டுரையில் எழுதியுள்ளார். இது நம்முடைய விசுவாச ஜீவியத்திற்கும் பொருந்தும். நாம் பெலவீனப்பட்டுப் போகமாலும், சோர்ந்து போகாமலும் இருப்பதற்கு நேரம் தவறாமல் ஓய்வெடுப்பது அத்தியாவசியமானது. மிகப் பெரிய தேவைகளை எதிர்கொண்ட பொழுதும் கூட, இப்பூமியில் வாழ்ந்த நாள் முழுவதும் இயேசு ஓர் ஆவிக்குரிய சமநிலையை நாடினார். அவருடைய சீஷர்கள் பரபரப்பாக போதித்து, அநேகரை சுகமாக்கி திரும்பிய பொழுது “வனாந்தரமான ஓரிடத்தில் தனித்துச் சற்றே இளைப்பாறும்படி போவோம் வாருங்கள்” என்று கூறினார் (மாற். 6:31). ஆனால் ஒரு பெரிய கூட்டம் அவர்களை பின்தொடர்ந்து சென்றதால், இயேசு அவர்களுக்கு போதித்து, பின்பு ஐந்து அப்பம் இரண்டு மீன்களைக் கொண்டு உணவு வழங்கினார் (வச. 32-44). எல்லோரும் சென்ற பிறகு, அவர் “ஜெபம்பண்ணும்படி ஒரு மலையின் மேல் ஏறினார்” (வச. 46).

ஒரு வேளை நம்முடைய வாழ்க்கை, நாம் செய்யும் வேலையினால் வரையறுக்கப்பட்டிருந்தால், நாம் செய்யும் அனைத்தும் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக பயனற்று போகும். ஆகவே தான் நாம் நேரம் தவறாமல் தொடர்ந்து இயேசுவோடு கூட அமைதியான இடத்திலே இளைப்பாறவும், ஜெபிக்கவும் நம்மை அழைக்கிறார்.

உங்களுக்குப் பின்

சில கலாச்சாரங்களில், ஒரு அறைக்குள் பிரவேசிக்கும்பொழுது, பெரியவர்கள் உள்ளே சென்றபின் இளையவர்கள் செல்லும்படி எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. வேறுசில கலாச்சாரங்களில், மிக முக்கியமான அல்லது உயர் பதவியிலிருக்கிற நபர்கள் முதலாவது உள்ளே செல்வார்கள். இப்படி நமது கலாச்சாரம் எதுவாக இருப்பினும், சில சமயம், முக்கியமான காரியங்களில், வேறு ஒருவரை தேர்வு செய்ய நேர்ந்தால், அதுவும், தேர்வு செய்வதற்கான எல்லாவித உரிமையும் நியாயப்படி நமக்கு இருக்கும் பொழுது வேறு ஒருவரை அனுமதிப்பது நமக்கு சற்று கடினமாக இருக்கிறது.

ஆபிராம் (பின்பு ஆபிரகாம்) மற்றும் அவனுடைய சகோதரனின் மகனாகிய லோத்துவுக்கு அநேக ஆடுமாடுகளும், கூடாரங்களும் இருந்தன. அவர்கள் ஒன்றாகப் பயணித்ததால், அவர்கள் அனைவரையும் போஷிக்க அப்பூமி திணறியது. பிரச்சனையை தவிர்க்க அவனும், லோத்துவும் பிரிந்து போவதே நலமாயிருக்கும் என ஆபிராம் ஆலோசித்து, லோத்து போக நினைக்கும் இடத்தை முதலாவதாக தேர்வு செய்து கொள்ளும்படி கூறினான். உடனே லோத்து செழிப்பான யோர்தான் பள்ளத்தாக்கை தனக்கு தேர்வு செய்து கொண்டு, ஆபிராமிற்கு சாதாரண இடத்தை விட்டுவைத்தான்.

ஆபிராம் லோத்துவைவிட வயதில் பெரியவராக இருப்பினும், இச்சூழலில் தன்னுடைய உரிமைகளை வலியுறுத்தாமல், தன் எதிர்காலத்தை தேவன் பார்த்துக்கொள்வார் என விசுவாசித்தான். “ஆபிராம் லோத்தை நோக்கி: எனக்கும் உனக்கும், என் மேய்ப்பருக்கும் உன் மேய்ப்பருக்கும், வாக்குவாதம் வேண்டாம்; நாம் சகோதரர். இந்த தேசமெல்லாம் உனக்குமுன் இருக்கிறது அல்லவா? நீ என்னைவிட்டுப் பிரிந்துபோகலாம்; நீ இடதுபுறம் போனால், நான் வலதுபுறம் போகிறேன்; நீ வலதுபுறம் போனால், நான் இடதுபுறம் போகிறேன் என்றான்” (ஆதி. 13:8-9). லோத்துவின் தேர்வு இறுதியில் அவனது முழு குடும்பத்திற்கு மிக மோசமான பின்விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது (ஆதி. 19).

இன்று, நம் வாழ்க்கையில் பல விதமான வாய்ப்புகளை எதிர்கொள்ளும் பொழுது, அவருடைய வழியிலே நம்மை நடத்திச்சென்று ஏற்றதை நாம் தேர்ந்தெடுக்க நம்முடைய பிதா நமக்கு உதவி செய்திடுவார் என்று அவரில் விசுவாசம் கொள்வோமாக. அவர் எப்பொழுதும் நம்மைப் கவனித்து ‘விசாரிப்பதாக’ வாக்குபண்ணியுள்ளார். தேவன் நம்முடைய தேவைகளைச் சந்திப்பார்.

மேடே! (Mayday!)

உயிருக்கு ஆபத்தான நெருக்கடி நிலைமையை தெரியப்படுத்துவதற்கு சர்வதேச அபயக்குரல் சமிக்ஞையான ‘மேடே’ என்னும் வார்த்தையை திரும்பத்திரும்ப “மேடே-மேடே-மேடே” என மூன்று முறை உரைப்பார்கள். லண்டனின் கிராய்டன் (Croydon) விமான நிலையத்தின் தகவல் தொடர்பு உயர் அதிகாரியான பிரெட்ரிக் ஸ்டான்லி மாக்ஃபர்ட் (Frederick Stanley Mockford) 1923ஆம் ஆண்டு இவ்வார்த்தையை உருவாக்கினார். இன்று மூடப்பட்டுள்ள அவ்வளாகத்தில் ஒரு காலத்தில் பாரிசிலுள்ள, லே போர்ஜே (Le Bourget) விமான நிலையத்திலிருந்து விமானங்கள் வருவதும், போவதுமாய் இருக்கும். “எனக்கு உதவி செய்யுங்கள்” அல்லது “காப்பாற்றுங்கள்” என்னும் அர்த்தம் கொண்ட பிரெஞ்சு மொழியின் ‘மைடேஸ்’ என்னும் வார்த்தையிலிருந்து ‘மேடே’ என்னும் சொல்லை மாக்ஃபர்ட் உருவாக்கியதாக தேசிய கடல்சார் அருங்காட்சியம் கூறுகிறது.

தப்பித்துக்கொள்ள வழி தெரியமால், உயிருக்கு ஆபத்தான பல சூழ்நிலைகளை தன் வாழ்நாள் முழுவதும் தாவீது ராஜா எதிர்கொண்டான். இருப்பினும், இருண்ட நேரங்களிலும் தாவீது கர்த்தர் மீது தன் நம்பிக்கையை வைத்திருந்தான் என்பதை சங்கீதம் 86ஆம் அதிகாரத்தில் காணலாம். “கர்த்தாவே, என் ஜெபத்திற்குச் செவிகொடுத்து, என் விண்ணப்பங்களின் சத்தத்தைக் கவனியும். நான் துயரப்படுகிற நாளில் உம்மை நோக்கிக் கூப்பிடுவேன்; நீர் என்னைக் கேட்டருளுவீர்” (வச. 6-7).

அதுமட்டுமின்றி, உடனடி ஆபத்தையும் கடந்து, கர்த்தர் அவனைத் தம் வழியிலே நடத்தும்படி வேண்டுகிறான். “கர்த்தாவே, உமது வழியை எனக்குப் போதியும், நான் உமது சத்தியத்திலே நடப்பேன்; நான் உமது நாமத்திற்குப் பயந்திருக்கும்படி என் இருதயத்தை ஒருமுகப்படுத்தும்” (வச. 11). அதாவது நெருக்கடி வேளை கடந்த பின்பும், தான் தேவனோடு நடக்கவே அவன் விரும்பினான்.

நம் வாழ்வில் நாம் எதிர்கொள்ளும் மிகக் கடினமான சூழ்நிலைமைகள், தேவனோடு நாம் நெருங்கி உறவாட வழி வாசல்களை ஏற்படுத்தக்கூடும். நம்முடைய இக்கட்டான நிலைமைகளில் தேவனை நோக்கி கூப்பிடும் பொழுதும், அதோடு கூட ஒவ்வொரு நாளும் நம்மை வழிநடத்தும்படி வேண்டிக்கொள்ளும் பொழுதும் இவ் வழிவாசல்கள் உண்டாகும்.

நம்மில் ஒருவர்!

நமக்கு மிகவும் பிடித்தமான பீனட்ஸ் (Peanuts) என்னும் காமிக் தொடரின் படைப்பாளருமான சார்ல்ஸ் ஷல்ஸின் (Charles Schulz 1922-2000) நினைவுநாள் ஆராதனையில் அவருடைய நண்பரும் நகைச்சுவை சித்திரப்படைப்பாளருமான கேத்தி கைஸ்வைட் (Cathy Guisewite) அவருடைய இரக்க குணத்தையும், மனிதநேயத்தையும் பற்றிப் பேசினார். “நாம் அனைவரும் ஒருபோதும் தனிமையாக உணராதபடி இவ்வுலகத்திலுள்ள அனைவருடைய உணர்வுகளையும் பிரதிபலிக்கும் வண்ணம் பல கதாபாத்திரங்களை படைத்தார். நாங்கள் ஒருபோதும் தனிமையாக உணராதபடி தன்னையே எங்களுக்கு தந்தருளினார். எங்களுக்கு  பரிவுகாட்டி எங்களை உற்சாகப்படுத்தினார். எங்களில் ஒருவராகவே அவரைக் கருதும்படி உணரச்செய்தார்” எனக் கூறினார்.

நம்மை ஒருவரும் புரிந்துகொள்ளவில்லையே அல்லது நமக்கு ஒருவராலும் உதவி செய்ய முடியாதே என நாம் நினைக்கலாம். ஆனால் தம்மையே நமக்காகக் கொடுத்த இயேசு, நம்மை முற்றிலும் அறிந்தவராயும், இன்றைய தினம் நாம் எதிர்கொள்ளும் அனைத்தையும் அறிந்தவராயும் இருக்கிறார்.

எபிரேயர் 2:9-18 வசனங்கள் இயேசு இப்பூமியிலே வாழ்ந்த பொழுது மனித சாயலை முற்றிலும் தரித்தவராய் வாழ்ந்தார் (வச. 14) என்னும் ஒப்பற்ற அதிசயத்தக்க சத்தியத்தை எடுத்துரைக்கிறது. அவர் “ஒவ்வொருவருக்காகவும் மரணத்தை ருசி (பார்த்தார்)” (வச. 9), பிசாசின் வல்லமையை அழித்தார் (வச. 14), “ஜீவகாலமெல்லாம் மரணபயத்தினாலே அடிமைத்தனத்திற்குள்ளானவர்கள் யாவரையும் விடுதலையாக்கினார்”(வச. 15). இயேசு “இரக்கமும் உண்மையுமுள்ள பிரதான ஆசாரியராயிருக்கும்படிக்கு எவ்விதத்திலும் தம்முடைய சகோதரருக்கு ஒப்பாக வேண்டியதாயிருந்து (வச. 17).

முழு இருதயத்தோடு!

காலேப் ‘முழு இருதயத்தோடு’ ஆண்டவரைச் சேவித்த உத்தமமான மனிதன். வாக்குத்தத்தம் பண்ணப்பட்ட தேசத்தை உளவுபார்த்து மோசேவுக்கும் மக்களுக்கும் அறிக்கை அளிக்கும்படி அனுப்பப்பட்ட 12 பேர் கொண்ட குழுவில் காலேபும், யோசுவாவும் இருந்தனர். “நாம் உடனே போய் அதைச் சுதந்தரித்துக் கொள்வோம்; நாம் அதை எளிதாய் ஜெயித்துக்கொள்வோம்” (எண். 13:30) என காலேப் கூறினான். ஆனால் அந்தக் குழுவில் இருந்து 10 பேர் வெற்றிபெற இயலாது என கூறினார்கள். தேவன் அதை அவர்களுக்கு வாக்குப் பண்ணியுள்ளார் என்பதை அறிந்திருந்தும், தடைகளை மாத்திரமே அவர்கள் பார்த்தார்கள் (வச. 31-33).

இந்த 10 பேர் ஜனங்களை நம்பிக்கை இழக்கச்செய்து, தேவனுக்கு எதிராக முறுமுறுக்கச் செய்தார்கள். இதனால் அவர்கள் 40 ஆண்டுகள் வனாந்திரத்திலேயே அலைந்து திரிந்தார்கள். ஆனால் காலேப் தன்னுடைய நம்பிக்கையை இழந்து போகவேயில்லை. “என்னுடைய தாசனாகிய காலேப் வேறே ஆவியை உடையவனாயிருக்கிறபடியினாலும், உத்தமமாய் (முழுமனதுடன்) என்னைப் பின்பற்றிவந்தபடியினாலும், அவன் போய்வந்த தேசத்திலே அவனைச் சேரப்பண்ணுவேன்; அவன் சந்ததியார் அதைச் சுதந்தரித்துக்கொள்ளுவார்கள்” (14:24) என கர்த்தர் கூறினார். 45 ஆண்டுகள் கழித்து, காலேப் 85 வயதாய் இருக்கும்பொழுது, “இஸ்ரவேலின் தேவனாகிய கர்த்தரை உத்தமமாய் (முழு இருதயத்தோடு) பின்பற்றினபடியினால்” (யோசு. 14:14) எபிரோன் பட்டணத்தை தனக்கென பெற்றுக்கொண்டான்.

பல நூற்றாண்டுகள் கழித்து, “நியாயப்பிரமாணத்திலே எந்தக் கற்பனை பிரதானமானது” என இயேசுவை நோக்கி நியாயப்பிரமாண வல்லுநர் ஒருவர் கேட்ட பொழுது, “உன் தேவனாகிய கர்த்தரிடத்தில் உன் முழு இருதயத்தோடும் உன் முழு ஆத்துமாவோடும் உன் முழு மனதோடும் அன்புகூருவாயாக; இது முதலாம் பிரதான கற்பனை” (மத். 22:35-38) என இயேசு பதிலளித்தார்.

இன்றும்கூட, நம் முழு இருதயத்தோடு நாம் செலுத்தும் அன்பிற்கும், நம்பிக்கைக்கும், அர்ப்பணிப்பிற்கும் பாத்திரரான தேவன் மீது தான் கொண்ட விசுவாசத்தின் மூலம் காலேப் நமக்கு ஊக்கமளிக்கும் ஒரு எடுத்துக்காட்டாய் இருக்கிறார்.

விரைவாய்ப் பரவும் நற்செய்தி

பாஸ்டனில் (Boston) உள்ள வடகிழக்கு பல்கலைக்கழகத்தில் 1800களில் இருந்த சமூக ஊடக வலையமைப்பாகிய செய்தித்தாள்களின் மூலம் செய்திகள் காட்டுத்தீ போல் எவ்வாறு பரவியது என்பதை ‘வைரல் செய்தி திட்டப்பணி’ மூலம் ஆய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டது. அன்றைய தொழில் துறை காலகட்டத்தில் ஏதேனும் ஒரு கட்டுரை சுமார் ஐம்பது முறை அல்லது அதற்கும் மேலாக அச்சிடப்பட்டால் அதை வைரல் என்று கருதினர். ஸ்மித்சோனியன்; (Smithsonion) பத்திரிக்கையில் எழுத்தாளராக இருக்கும் பிரிட் பீட்டர்சன்
(Brit Peterson) இயேசு கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றினவர்களில் தங்கள் விசுவாசத்திற்காக மரண தண்டனை அடைந்தவர்கள் எவரென விவரிக்கும் கட்டுரைச் செய்தி குறைந்தது 110 வெவ்வேறு பதிப்பகங்களில் 19ஆம் நூற்றாண்டின் காலகட்டத்தில் வெளிவந்தது என்பதை அறிந்து கொண்டார்.

தெசலோனிக்காவிலுள்ள கிறிஸ்தவர்களுக்கு அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதிய கடிதத்தில், அவர்கள் துணிவோடும் மகிழ்ச்சியோடும் இயேசுவுக்கு சாட்சிகளாய் இருப்பதைக் குறித்துப் பாராட்டினார். “உங்களிடத்திலிருந்து கர்த்தருடைய வசனம் மக்கெதோனியாவிலும் அகாயாவிலும் தொனித்ததுமல்லாமல்.... தேவனைப்பற்றின உங்கள் விசுவாசம் எங்கும் பிரசித்தமாயிற்று” (1 தெச. 1:8). இயேசு கிறிஸ்துவினால் மறுரூபமடைந்த அம்மக்கள் மூலம் அவரைப்பற்றின நற்செய்தி வேகமாகப் பரவியது. கஷ்டங்கள் மற்றும் உபத்திரவங்களுக்கு மத்தியிலும் கூட அவர்களால் அமைதியாக இருக்க முடியவில்லை.

கர்த்தரை அறிந்த நாம் அனைவரும் கிறிஸ்துவில் உண்டான பாவமன்னிப்பையும் நித்திய வாழ்வையும் அன்பான இருதயங்கள், உதவி செய்யும் கரங்கள் மற்றும் நேர்மையான வார்த்தைகள் மூலம் மற்றவர்களுக்கு தெரிவிக்க முடியும். இயேசுவை பற்றின நற்செய்தி நம்முடைய வாழ்வை மட்டுமன்றி நாம் சந்திக்கும் நபர்களின் வாழ்வையும் மறுரூபமாக்குகிறது.

ஆகவே இன்று நம்மிடமிருந்து நற்செய்தி அனைவரும் கேட்கும்படி ஒலிக்கட்டும்!

குப்பைமேட்டு மேதை

1965ஆம் ஆண்டு லாஸ் ஏஞ்சல்ஸ் (Los Angeles) பட்டணத்தில் வாட்ஸ் என்னும் பகுதியில் நடந்த கலவரத்திலிருந்து சுமார் மூன்று டன் உடைந்த பொருட்களை சேகரித்த நோவா புரிஃபாய் (Noah Purifoy), அதை வைத்து கலைப்பொருட்களை உருவாக்கினார். உடைந்த சைக்கிள் சக்கரங்கள், பந்துகள், பழைய டயர்கள், சேதமடைந்த தொலைக்காட்சி பெட்டிகள் என இனி பயன்படாத பொருட்களை வைத்து தன் சக ஊழியருடன் சேர்ந்து பல சிற்பங்களை செய்தார். இன்றைய நவநாகரிக சமுதாயத்தில் மனிதர்கள் உதவாப்பொருட்கள் போல நடத்தப் படுகிறார்கள் என்னும் வலிமையான கருத்தை தன்னுடைய சிற்பங்கள் மூலம் வெளிப்படுத்தினார். திரு. புரிஃபாய். அவர்களை ஒரு பத்திரிக்கையாளர் “குப்பைமேட்டு மேதை” என குறிப்பிட்டார்.

இயேசு வாழ்ந்த காலக்கட்டத்தில், வியாதியஸ்தர்களையும், சரீரப்பிரச்சனைகள் உள்ளவர்களையும்,பலரும் பாவிகள் எனக் கருதினர். அவர்களுடைய பாவங்களுக்காக தேவன் அவர்களை தண்டிப்பதாகக் கருதினர். அவர்களை அச்சமுதாயம் புறக்கணித்து உதாசீனப்படுத்தியது. ஆனால் இயேசுவும், அவருடைய சீஷர்களும் ஒரு குருடனை எதிர்கொண்ட பொழுது, இயேசு அவனுடைய நிலை பாவத்தின் விளைவினால் அல்லவென்றும் மாறாக தேவனுடைய மகிமையை வெளிப்படுத்தும் சந்தர்ப்பத்திற்காகவே என்று கூறினார். “நான் உலகத்திலிருக்கையில் உலகத்திற்கு ஒளியாயிருக்கிறேன்,” என்றார் (யோவா. 9:5). இயேசு கூறியபடி அந்த குருடன் செய்த பொழுது பார்வை பெற்றான்.

இதைக்குறித்து மதத் தலைவர்கள் அவனை விசாரித்த பொழுது, அவன் மிகச் சாதாரணமாக, “நான் குருடனாயிருந்தேன், இப்பொழுது காண்கிறேன்” (வச. 25) என்றான்.

இன்றும் நம் உலகின் மகிப்பெரிய “குப்பைமேட்டு மேதை” இயேசுதான். நாம் எல்லோரும் பாவத்தினால் சேதமடைந்திருக்கிறோம். ஆனால் அவர் நம்முடைய உடைந்துபோன வாழ்க்கையை எடுத்து வனைந்து, புது சிருஷ்டிகளாக நம்மை மாற்றிவிடுகிறார்.

இது சந்தோஷத்தை தூண்டுகிறதா?

ஒரு இளம் ஜப்பானியப் பெண் தேவையில்லாத பொருட்களை அகற்றி ஒழுங்குபடுத்துவதைக் குறித்து எழுதிய புத்தகம் உலகமெங்கும் 20 லட்சம் பிரதிகள் விற்கப்பட்டுள்ளது. இப்புத்தகத்தில் மேரி கோன்டோவின் (Marie Kondo) மையக்கருத்து என்னவெனில், தங்களுக்கு மனஅழுத்தத்தை உண்டாக்கும் பொருட்களை தங்கள் அலமாரிகளிலிருந்தும், வீடுகளிலிருந்தும் வெளியேற்ற வேண்டும் என்பதே. “ஒவ்வொரு பொருளையும் எடுத்து, ‘இது எனக்கு சந்தோஷத்தை உண்டாக்குகிறதா?’ என உங்களுக்கு நீங்களே கேட்டுப்பாருங்கள். பதில் ஆமாம் என்றால் நீங்களே வைத்துக்கொள்ளுங்கள், இல்லையென்றால் அதை யாருக்கேனும் கொடுத்து விடுங்கள்.

பிலிப்பு பட்டணத்து கிறிஸ்தவர்கள், கிறிஸ்துவுடனான தங்களுடைய உறவிலே சந்தோஷத்தை நாடித் தேடும்படியாய் அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் அவர்களை உற்சாகப்படுத்தினார். “கர்த்தருக்குள் எப்பொழுதும் சந்தோஷமாயிருங்கள்; சந்தோஷமாயிருங்கள் என்று மறுபடியும் சொல்லுகிறேன்,” (பிலி. 4:4) என்று கூறுகிறார். கவலைகளினால் நிறைந்த வாழ்க்கை வாழாமல், தேவ சமாதானம் நம்முடைய மனதையும், இருதயத்தையும் காக்க, எல்லாவற்றையும் குறித்து ஜெபம் பண்ணும்படி உற்சாகப்படுத்தினார் (வச. 6-7).

நம்முடைய அன்றாட வாழ்வின் வேலைகள் மற்றும் பொறுப்புகள் அனைத்தும் மகிழ்ச்சி கரமானதாக இருப்பதில்லை. அப்படியிருக்க ‘இது தேவனுடைய இருதயத்திலும் நம்முடைய இருதயத்திலும் எப்படி சந்தோஷத்தை உண்டாக்க முடியும்?’ என நாம் கேட்கலாம். எதற்காக நாம் ஒரு வேலையை செய்கிறோம் என்கிற சரியான வெளிப்பாடு, அதைக்குறித்ததான ஒரு மனமாற்றத்தை நம்மில் உண்டாக்கும்.

கடைசியாக, சகோதரரே, உண்மையுள்ளவைகளெவைகளோ, ஒழுக்கமுள்ளவைகளெவைகளோ, நீதியுள்ளவைகளெவைகளோ, கற்புள்ளவைகளெவைகளோ, அன்புள்ளவைகளெவைகளோ, நற்கீர்த்தியுள்ளவைகளெவைகளோ, புண்ணியம் எதுவோ, புகழ் எதுவோ அவைகளையே சிந்தித்துக் கொண்டிருங்கள் (பிலி. 4:8).

 பவுலுடைய இறுதி வார்த்தைகள் நம்முடைய சிந்தனைக்கு உணவாகவும், சந்தோஷத்திற்கு வழிமுறையாகவும் உள்ளது.

எப்பொழுதும் அவருடைய அரவணைப்பில்

என்னுடைய இளைய மகள், மியூனிச் (Munich) நகரத்திலிருந்து பார்ஸலோனாவுக்கு பயணித்த அன்று, எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான விமானக் கண்காணிப்பு வலைத்தளத்தில் அவள் சென்று கொண்டிருந்த விமானத்தின் வழித்தடத்தைக் கண்காணித்துக் கொண்டிருந்தேன். நான் அவள் பயணித்துக் கொண்டிருந்த விமானத்தின் எண்ணைப் பதிவு செய்தவுடன், அவ்விமானம் ஆஸ்திரியா தேசத்தை கடந்து, இத்தாலிய தேசத்தின் வடக்கு பகுதியை கடந்து கொண்டிருந்ததை கணினி திரையில் காணமுடிந்தது. அங்கிருந்து அது பிரான்ஸ் நாட்டின் தெற்கே மத்தியதரைக் கடல் பகுதியை கடந்து, குறித்த நேரத்தில் ஸ்பெயின் நாட்டை வந்தடையும். விமானப் பணிப் பெண்கள் மதிய உணவிற்கு என்ன வழங்க இருக்கிறார்கள் என்பதை மாத்திரமே நான் அறியாதது போல் உணர்ந்தேன்!

என்னுடைய மகள் இருக்கும் இடத்தை குறித்தும், சூழ்நிலையைக் குறித்தும் நான் ஏன் அக்கறை கொள்ள வேண்டும்? ஏனெனில் நான் அவளை நேசிக்கிறேன். அவள் மீதும், அவள் செய்கைகள் மீதும், அவளுடைய வாழ்க்கைப் பயணத்தின் மீதும் எனக்கு அக்கறை உண்டு.

சங்கீதம் 32ல் தாவீது தேவனுடைய அற்புதமான மன்னிப்பையும், வழிநடத்துதலையும், அக்கறையையும் குறித்து ஆர்ப்பரித்துக் கொண்டாடுகிறான். இப்பூமிக்குரிய தகப்பனைப் போல் அல்லாமல் நம்முடைய வாழ்வை முற்றிலும் அறிந்தவராய், நம்முடைய இருதயத்தில் புதைந்திருக்கும் தேவைகளையும் அறிந்தவராய் இருக்கிறார். “நான் உனக்குப் போதித்து, நீ நடக்கவேண்டிய வழியை உனக்குக் காட்டுவேன்; உன்மேல் என் கண்ணை வைத்து, உனக்கு ஆலோசனை சொல்லுவேன்” (வச. 8) என்று தேவன் நமக்கு வாக்குப் பண்ணியுள்ளார்.

இன்று நம்முடைய சூழ்நிலை எதுவாக இருப்பினும், தேவனுடைய பிரசன்னத்தின் மீதும், அவருடைய அரவணைப்பின் மீதும் நாம் நம்பிக்கை கொள்ளலாம். ஏனெனில், “கர்த்தரை நம்பியிருக்கிறவனையோ கிருபை சூழ்ந்து கொள்ளும்” (வச. 10).