வாழ்க்கையின் வலுசர்ப்பங்களுடன் போராடுவது

நீங்கள் வலுசர்ப்பத்துடன் சண்டை போட்டதுண்டா?  இல்லை என்று சொன்னால் நூலாசிரியர் யூஜீன் பீட்டர்சன் உங்களுடன் ஒற்றுக்கொள்ள  மாட்டார். அவருடைய "ஒரே திசையில் நீடிய கீழ்ப்படிதல் " என்ற புத்தகத்தில் அவர் இவ்வாறு எழுதியிருக்கிறார்  "இந்த வலுசர்ப்பங்கள் நம்முடைய பயங்களே, நமக்கு வேதனை தரக்கூடியவற்றின் பயங்கரமான கட்டமைப்புக்களே.  ஒரு சாதாரண மனிதனை எதிர்கொள்ளும் அசாதரணமான வலுசர்ப்பம் நிச்சயமாக அவனை மேற்கொள்ளும்". அனால் பீட்டர்சன்-ன்  கருது? வாழ்க்கை இவ்விதமான வலுசர்ப்பங்களால் நிறைந்திருக்கிறது: சுகவீனம், வேலையின்மை, உடைந்த திருமணம், தூரம் போன பிள்ளை.  இந்த வலுசர்ப்பங்கள் நம்மால் தனித்து  சண்டை போட முடியாத அளவு பூதாகரமாக  இருக்கும் வாழ்க்கையின்  ஆபத்துகளும் ,பெலவீனங்களும்.

ஆனால் இந்த போர்க்களங்களில் நமக்கு ஒரு வீரர் இருக்கிறார். அவர் ஏதோ ஒரு கதை வீரன் அல்ல. கட்டுக்கதையில் வரும் வீரன் அல்ல - நம் சார்பில் சண்டையிட்டு நம்மை அழிக்க நினைத்த வலுசர்ப்பங்களை வென்ற நிகரற்ற வீரர். நம்முடைய சொந்த தோல்விகளின் வலுசர்ப்பமோ அல்லது நமது அழிவை விரும்பும் ஆவிக்குரிய எதிரியா, அவை எல்லாவற்றையும் விட நம்ம வீரர் பெரியவர், அதனால் பவுல் இயேசுவை பற்றி இவ்வாறு   எழுதுகிறார்  “துரைத்தனங்களையும் அதிகாரங்களையும் உரிந்துகொண்டு, வெளியரங்கமான கோலமாக்கி, அவைகளின்மேல் சிலுவையிலே வெற்றிசிறந்தார்” (கொலோசெயர் 2:15). இந்த உடைந்த உலகத்தின்  எதிர்ப்புகள் அவருக்கு நிகர் அல்ல!

நம்முடைய வாழ்க்கையின் வலுசர்ப்பங்கள் மிகவும் பெரியவை  என்று நாம் உணரும்போது நாம் கிறிஸ்துவின் இளைப்பாற ஆரம்பிக்கலாம் . நாம் நம்பிக்கையுடன்     “நம்முடைய கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துவினாலே நமக்கு ஜெயங்கொடுக்கிற தேவனுக்கு ஸ்தோத்திரம்”(1 கொரி. 15:57) என்று கூறலாம்.

பிரியாவிடை மற்றும் வணக்கம்

என் சகோதரன் டேவிட் திடீரென இருதய செயலிழப்பு காரணமாக இறந்த போது, என் வாழ்க்கையைப் பற்றிய  முன்னோக்கு, வியக்கத்தக்க முறையில் மாறியது. ஏழு பிள்ளைகளில் டேவ் நான்காவது பிள்ளை ஆனால் எங்களில் அவர்தான் முதலாவது மரித்தார். எதிர்பாராத விதத்தில் இறந்த அவருடைய மரணம் என்னை அதிகம் சிந்திக்க வைத்தது. எங்களுக்கு வயது செல்ல செல்ல எங்கள் குடும்பத்தின் எதிர்காலத்தில் ஆதாயத்திற்கு பதில் இழப்பையே நாங்கள் சந்திக்க வேண்டுமென்பது வெளிப்பட்டது. அந்த பிரியாவிடை, வணக்கத்தைப் போல பண்பு படுத்தப்படுவதாக இருக்கப் போகிறது.

அறிவுப்பூர்வமாக இவை எதுவுமே ஆச்சர்யமாக இல்லை - இது தான் வாழ்க்கை. ஆனால் இதை உணர்ந்துக்கொள்ளுதல், மூளைக்கு ஒரு மின்னல் ஒளி போன்ற உணர்வாயிருந்தது. இது வாழ்க்கை நமக்கு கொடுக்கும் ஒவ்வொரு கணமும்,  நேரம் அனுமதிக்கும் எல்லா வாய்ப்புகளுக்கும் ஒரு புதிய, முக்கியத்துவத்தைக் கொடுக்கிறது. பிரியாவிடையே தேவைப்படாத நாம் மறுபடியும் சந்திக்கும் உண்மைக்கு ஒரு பெரிய மதிப்பு கொடுத்தது.

இந்த உண்மை வெளிப்படுத்தல் 21:3-4 வசனங்களின் மையமாக காண்கிறோம். “தேவன்தாமே அவர்களோடேகூட இருந்து அவர்களுடைய தேவனாயிருப்பார். தேவன் தாமே அவர்களுடைய கண்ணீர் யாவையும் துடைப்பார். இனி மரணமுமில்லை, துக்கமுமில்லை, அலறுதலுமில்லை, வருத்தமுமில்லை, முந்தினவைகள் ஒழிந்துப்போயின”.

இன்றைக்கு நாம் ஒருவேளை நீண்ட பிரியாவிடைகளை அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கலாம், ஆனால் கிறிஸ்துவின் மரணத்திலும் அவருடைய உயிர்த்தெழுதலிலும் இருக்கிற நம்முடைய நம்பிக்கை, நமக்கு நித்திய வணக்கங்களை வாக்களிக்கிறது.

கிறிஸ்துவின் மரணம் நமக்கு வாழ்வைக் கொடுக்கின்றது

தெற்கு அமெரிக்காவில் வாழ்ந்த ஜோனா என்ற பெண், சிறைச்சாலையில் வாழும் கைதிகளுக்கு கிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தைக் கொடுப்பதன் மூலம், அவர்களுக்கு நம்பிக்கையை வழங்குவதில் கருத்தாயிருந்தார். ஜோனா அனுதினமும், மன்னிப்பையும், மனம் பொருந்துதலையும் பற்றிய ஒரு சிறிய சுவிசேஷ செய்தியுடன் சிறைக்கைதிகளைச் சந்தித்து வந்தாள். அவள் அந்த கைதிகளின் நம்பிக்கையைச் சம்பாதித்தாள், அவர்களும் தங்களின் குழந்தைப் பருவத்தில் தங்களுக்கு இழைக்கப் பட்ட    அநீதிகளைப் பகிர்ந்து கொண்டனர். அவளும், முரண்பாடுகளை எப்படி தீர்த்துக் கொள்வது என்பதைப் பற்றி அவர்களுக்குக் கற்றுக் கொடுத்தாள். அவள் அங்கு செல்வதற்கு முந்தின ஆண்டு, அந்த சிறைச் சாலையில், 279 வன்முறைச் செயல்கள், கைதிகளுக்கிடையேயும், காவலர் மீதும் நடத்தப்பட்டதாகவும், அடுத்த ஆண்டு, இரண்டு வன்முறைச் செயல்கள் மட்டுமே       நடந்ததாகவும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது.

“ஒருவன் கிறிஸ்துவுக்குள் இருந்தால் புதுச் சிருஷ்டியாயிருக்கிறான்; பழையவைகள் ஒழிந்து போயின, எல்லாம் புதிதாயின” (2 கொரி.5:17) என அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதுகின்றார். புதிதாக்கப்படுதலை ஃப்ளான்டர்- தாமஸ் கண்டது போல நாம் காணாவிட்டாலும், சுவிசேஷத்தின் வல்லமையே உலகிற்கு பெரும் நம்பிக்கையூட்டும் வல்லமை. புதிய படைப்புகள் என்பது எத்தனை ஆச்சரியமான      சிந்தனை! இயேசு கிறிஸ்துவின் மரணம், நம்மை அவரைப் போல மாற்றும் ஒரு பயணத்திற்கு அழைத்துச் செல்கின்றது. நாம் அவரை முகமுகமாய் சந்திக்கும் போது, இந்த பயணம் முடிவடைகின்றது (1 யோவா. 3:1-3).

இயேசுவின் விசுவாசிகளாகிய நாம் புதிதாக்கப்பட்ட நம் வாழ்வைக் கொண்டாடுகின்றோம். ஆயினும் கிறிஸ்து அதற்காகச் செலுத்தின கிரயத்தை மறந்து விடக் கூடாது. அவருடைய மரணம் நமக்கு வாழ்வைக் கொடுக்கின்றது. “நாம் அவருக்குள் தேவனுடைய நீதியாகும்படிக்கு, பாவம் அறியாத அவரை நமக்காகப் பாவமாக்கினார்” (2 கொரி .5:21).

வண்ணங்களின் அணிவகுப்பு

அநேக ஆண்டுகளாக, பல்வேறு தரப்பட்ட மக்களைக் கொண்ட, உலகிலேயே மிகப் பெரிய பட்டணமாக லண்டன் பட்டணம் கருதப்பட்டு வருகின்றது. 1933 ஆம் ஆண்டு, ஒரு பத்திரிக்கையாளர், இங்கிலாந்தின் மிகப் பெரிய தலை நகரமான லண்டனைக் குறித்து, “வெவ்வேறு வகையான நிறமும், மொழியும் கொண்ட ஜனங்களின் அணிவகுப்பு தான் லண்டன் பட்டணத்தின் சிறந்த அம்சமாகும்” என்றார். உலகெங்கும் உள்ள மணமும், ஓசையும், காட்சிகளும் கொண்ட மக்களின் அணிவகுப்பை இன்றும் காணலாம். உலகத்திலேயே மிகப்பெரிய பட்டணங்களுள் ஒன்றில் காணப்படும் மிகப் பெரிய வேறுபாடுகள் தான், அதனுடைய பிரம்மிக்கச் செய்யும் தோற்றத்திற்குக் காரணம் எனலாம்.

மனிதர்களால் நிரம்பிய எந்தப் பட்டணத்திலும் இருக்கின்ற பிரச்சனைகள் லண்டன் பட்டணத்திலும் இருக்கின்றது. மாற்றங்கள் சவால்களைக் கொண்டு வருகின்றது. சில வேளைகளில் கலாச்சாரங்கள் மோதுகின்றன. இதனாலேயே மனிதர்களால் கட்டப்பட்ட எந்த ஒரு பட்டணமும், நமது நித்திய வீட்டின் அதிசயத்தோடு ஒப்பிடத்தகுந்ததல்ல என்று கூறமுடியும்.

அப்போஸ்தலனாகிய யோவான், தேவனுடைய பிரசன்னத்துக்குள் பிரவேசித்த போது, வேறுபாடுகள் தான் பரலோக ஆராதனையின் முக்கிய அம்சமாக இருந்தது. அங்கு மீட்கப்பட்டவர்கள், “தேவரீர் புஸ்தகத்தை வாங்கவும் அதின் முத்திரைகளை உடைக்கவும் பாத்திரராயிருக்கிறீர்; ஏனெனில் நீர் அடிக்கப்பட்டு, சகல கோத்திரங்களிலும் பாஷைக்காரரிலும் ஜனங்களிலும் ஜாதிகளிலுமிருந்து எங்களை தேவனுக்கென்று உம்முடைய இரத்தத்தினாலே மீட்டுக் கொண்டு, எங்கள் தேவனுக்கு முன்பாக எங்களை ராஜாக்களும், ஆசாரியர்களுமாக்கினீர்; நாங்கள் பூமியிலே அரசாளுவோம் என்று புதியப் பாட்டைப் பாடினார்கள் (வெளி. 5:9-10).

பரலோகத்தை கற்பனை செய்து பார். உலகெங்கிலிருந்தும் வந்த வெவ்வேறு ஜனக் கூட்டத்தின் மக்கள், அனைவரும் இணைந்து, ஜீவனுள்ள தேவனுடைய பிள்ளைகள் என்ற அதிசயத்தைக் கொண்டாடுகின்றார்கள்! இயேசுவின் விசுவாசிகளாகிய நாம், அந்த வேறுபாட்டை இப்பொழுதே கொண்டாடுவோம்.

தேவனுடைய வழிநடத்துதலின் தேவை

அறிஞர் கென்னெத் பெய்லி, சாக்கி மாமாவை ஒரு நண்பனையும் விட மேலாகக் கருதினார். மிகப் பரந்த சகாரா பாலைவனத்துக்குள் சவாலான சுற்றுலாவிற்கு அழைத்துச் செல்லும் போது, சாக்கி மாமாவைத் தான், அவருடைய நம்பிக்கைக்குரிய வழிகாட்டியாகக் கருதினார். சாக்கி மாமாவைப் பின் தொடரும் பெய்லியும், அவருடைய குழுவினரும் தங்களுடைய முழு நம்பிக்கையையும் அவர் மீது வைத்தனர். மொத்தத்தில், “நாங்கள் செல்கின்ற இடத்தின் வழியை நாங்கள் அறியோம், எங்களை வழிதவறச் செய்தால், நாங்கள் அனைவரும் மரித்துப் போவோம். நாங்கள் எங்களது முழு நம்பிக்கையையும் உங்களின் தலைமையில் வைத்துள்ளோம்” என்று அவர்கள் உறுதியாகக் கூறினர்.

சோர்ந்து, இருதய வேதனையோடு இருந்த ஒரு வேளையில், தாவீது மனித வழி நடத்துதலையெல்லாம் தாண்டி, தான் பணிசெய்கின்ற தேவனுடைய வழி நடத்துதலைத் தேடுகின்றார். சங்கீதம் 61:2 ல், “என் இருதயம் தொய்யும்போது பூமியின் கடையாந்தரத்திலிருந்து உம்மை நோக்கிக் கூப்பிடுவேன்; எனக்கு எட்டாத உயரமான கன்மலையில் என்னைக் கொண்டுபோய் விடும்” என்கின்றார். தேவனுடைய பிரசன்னத்தின் மறைவில் தன்னைப் பாதுகாப்பாக வைத்துக் கொள்ளும்படி அவர் ஏங்குகின்றார் (வ.2-4).

வேதாகமம் விளக்குவது போல, “வழிதப்பிப் போன” ஆடுகளைப் போல காணப்படும் மக்களின் வாழ்க்கையில் தேவனுடைய வழி நடத்துதல் மிக அவசியம் (ஏசா.53:6). நாம் நம்முடைய சொந்த வழியில் நடந்தால், உடைந்து போன உலகமாகிய இந்த வனாந்தரத்தில் நம்பிக்கையை இழந்து தொலைந்து போவோம்.

ஆனால், நாம் தனித்து விடப்படவில்லை! நம்மை வழி நடத்த ஒரு மேய்ப்பன் உள்ளார், அவர் நம்மை “அமர்ந்த தண்ணீர்கள்” அண்டையில் கொண்டு போய், ஆத்துமாவைத் தேற்றி, நீதியின் பாதையில் வழி நடத்துகின்றார் (சங்.23:2-3).

தேவனுடைய வழி நடத்துதல் உனக்கு எங்கு தேவைப் படுகின்றது?  அவரை நோக்கிக் கூப்பிடு, அவர் உன்னை ஒரு போதும் விட்டு விலக மாட்டார்.

சமுதாய நினைவுகள்

அமைதியற்ற விசுவாசம் (Restless Faith) என்ற புத்தகத்தில், வேத அறிஞர் ரிச்சர்ட் மாவ் என்பவர் கடந்த காலத்தில் கற்றுக் கொண்டவற்றை நினைவில் வைத்திருப்பதின் முக்கியத்துவத்தைப் பற்றி கூறுகின்றார். சமூகவியலாளர் ராபர்ட் பெல்லா கூறிய, “சுகாதாரமான தேசங்கள் என்று கூறப்படுபவை, சமுதாய நினைவுகளைக் கொண்டுள்ளவை” என்ற கூற்றைக் குறிப்பிட்டார்.  இந்தக் கொள்கை மற்ற சமுதாய உறவுகளான குடும்பங்களுக்கும் பொருந்தும் என்கின்றார், பெல்லா. நினைவுகூருதல் என்பது சமுதாய உறவுகளில் மிக முக்கியமான பங்கு வகிக்கின்றது.

வேதாகமம் சமுதாய நினைவுகளைப் பற்றி கற்றுத் தருகின்றது. எகிப்தில் அடிமைகளாக இருந்த இஸ்ரவேலரை மீட்பதற்கு தேவன் செய்த செயல்களை இஸ்ரவேலர் நினைவு கூருவதற்காக பஸ்கா விருந்து ஆசரிக்கும் படி அவர்களுக்கு கற்பிக்கப்பட்டது (யாத். 12:1-30). இன்றுவரை, உலகெங்கிலும் உள்ள இஸ்ரவேலர், ஒவ்வொரு வசந்த காலத்திலும் இந்த முக்கியமான சமுதாய நினைவைக் கொண்டாடி வருகின்றனர்.

கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றுபவர்களுக்கு பஸ்கா மிகப் பெரிய அர்த்தத்தைக் கொடுக்கின்றது, ஏனெனில் பஸ்கா, மேசியா சிலுவையில் நிறைவேற்றின வேலையைக் சுட்டிக் காட்டுகின்றது. பஸ்கா ஆசரிப்பின் நாட்களில், இயேசு சிலுவையில் மரிப்பதற்கு முந்தின நாள் இரவில், அவர் தன்னுடைய நினைவாகக் கைக்கொள்ள வேண்டிய இராப்போஜனத்தை நிர்ணயித்தார். “அவர் அப்பத்தை எடுத்து, ஸ்தோத்திரம் பண்ணி, அதைப் பிட்டு, அவர்களுக்குக் கொடுத்து; இது உங்களுக்காகக் கொடுக்கப்படுகிற என்னுடைய சரீரமாயிருக்கிறது; என்னை நினைவு கூரும்படி இதைச் செய்யுங்கள்” என்றார் என லூக்கா 22:19ல் காண்கின்றோம்.

ஒவ்வொரு முறையும் நாம் தேவனுடைய ராப்போஜனப் பந்தியைக் கொண்டாடும்படி சேரும் போது, தேவன் நம்மை பாவத்தின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து இரட்சித்தார், நமக்கு நித்திய வாழ்வையும் கொடுத்தார் என்பதை நினைவு கூருகின்றோம். நாம் அனைவரும் சேர்ந்து நினைவுகூரத் தகுந்தது அவருடைய சிலுவை என்பதை இயேசுவின் மீட்கும் அன்பு நமக்கு நினைவுபடுத்துவாராக.

பாடல்கள் வழியான புரட்சி

ஒரு புரட்சியைத் துவக்கி விட தேவையானது என்ன? துப்பாக்கிகளா? வெடிகுண்டுகளா? கொரிலா யுத்தமா? 1980 ஆம் ஆண்டு இறுதியில், எஸ்டோனியா நாடு பாடல்களால் நிரம்பியது. பல ஆண்டுகளாக சோவியத் நாட்டின் ஆக்கிரமிப்பில் இருந்த அந்நாட்டு மக்கள் சுமைகளைத் தாங்கி வந்தனர், இப்பொழுது, தேசபக்தி பாடல்களை பாடுவதன் மூலம் ஓர் இயக்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. இந்த பாடல்கள் வழியாக “பாடல் வழி புரட்சி” பிறந்தது, இதுவே, 1991 ஆம் ஆண்டில் எஸ்டோனியா சுதந்திரம் பெறுவதற்கு அடிப்படை காரணமாக இருந்தது.

“இது ஒரு வன்முறையான ஆக்கிரமிப்பைத் தூக்கி எறிந்த ஓர் அஹிம்சை வழிபுரட்சி” என இந்த இயக்கத்தைக் குறித்து ஒரு வலைதளம் விளக்கியது. மேலும், “ஐம்பது ஆண்டுகள் சோவியத்தின் அரசாட்சியைப் சகித்துக் கொண்டிருந்த எஸ்டோனியர்களை ஒன்றிணைத்த வலிமையான விசையாக பாடல்கள் திகழ்ந்தன” என்றும் கூறியது.

நம்முடைய வாழ்விலும் கடினமான வேளைகளைக் கடந்து செல்வதில் பாடல்கள் முக்கிய பங்கு வகிக்கின்றன. அதனால் தான் நாம் நம்மை எளிதாக சங்கீதங்களோடு இணைத்துக் கொள்ள முடிகின்றது. தன்னுடைய ஆன்மாவின் ஒரு இருண்ட இரவில் இந்தப் பாடலை சங்கீதக்காரன் பாடுகின்றார். “என் ஆத்துமாவே, நீ ஏன் கலங்குகிறாய்? ஏன் எனக்குள் தியங்குகிறாய்? தேவனை நோக்கிக் காத்திரு; அவர் சமுகத்து இரட்சிப்பினிமித்தம் நான் இன்னும் அவரைத் துதிப்பேன்” (சங். 42:5). ஆராதனை தலைவனான ஆசாப், தான் பெரும் ஏமாற்றத்தைக் கண்டபோது, “சுத்த இருதயமுள்ளவர்களாகிய இஸ்ரவேலருக்கு தேவன் நல்லவராகவே இருக்கிறார்” (73:1) எனப் பாடுகின்றார்.

நம்முடைய சோதனை நேரங்களிலும், நாம் சங்கீதக்காரனோடு இணைந்து பாடி, நம் இருதயங்களில் பாடல் வழிப் புரட்சியை ஏற்படுத்துவோம். இத்தகைய புரட்சி, நம்முடைய விரக்தியின் கொடுமையையும் குழப்பத்தையும், தேவனுடைய மிகப் பெரிய அன்பு, உண்மையின் மீதுள்ள விசுவாசத்தோடு கூடிய நம்பிக்கையினால் மேற்கொள்ளும்.

வியத்தகு திறமை

எங்கள் கல்லூரி பாடகர் குழுத் தலைவர், குழுவை வழிநடத்துவதோடு, எங்களோடு இணைந்து பியானோவிலும் வாசிப்பார், அற்புதமாக இவ்விரு பொறுப்பையும் ஒரே நேரத்தில் கையாளுவார். ஓர் இசை நிகழ்ச்சி முடிவுற்ற போது, அவர் மிகவும் சோர்வுற்றுக் காணப்பட்டார், எனவே நான் அவரை விசாரித்தேன், “இதற்கு முன்பு, இவ்வாறு செய்வதற்கு நேர்ந்ததேயில்லை” என்றார். மேலும், “இந்த பியானோவின் சுருதி இசையோடு பொருந்திவரவில்லை, ஆதலால் நான் இந்த முழு நிகழ்ச்சியிலும் இரண்டு பியானோக்களை பயன்படுத்தவேண்டியதாயிற்று, என்னுடைய இடது கை ஒரு பியானோவிலும், வலது கை மற்றொரு பியானோவிலும் வாசித்தன!” என்றார். அவரின் வியத்தகு திறமையை நினைத்து அதிசயித்தேன், மனிதனுக்குள் இத்தகைய திறமைகளைத் தந்த தேவனின் அற்புத வல்லமையை நினைத்து வியந்தேன்.

“நான் பிரமிக்கத்தக்க அதிசயமாய் உண்டாக்கப் பட்டபடியால், உம்மைத் துதிப்பேன்; உமது கிரியைகள் அதிசயமானவைகள், அது என் ஆத்துமாவுக்கு நன்றாய்த் தெரியும்” (சங். 139:14) என இச்சங்கீதத்தை எழுதின தாவீது அரசன் தன்னுடைய வியப்பை வெளிப்படுத்துகின்றார். மனிதனின் திறமைகளையும், இயற்கையின் அற்புதங்களையும் நான் பார்க்கும் போது, படைப்புகளின் அதிசயம், என்னை படைப்பாளியின் மகத்துவத்தை நினைத்து வியக்கச் செய்கின்றது.

ஒரு நாள் நாம் தேவனுடைய சமுகத்தில் நிற்கும் போது, வெவ்வேறு தலைமுறையிலிருந்தும் வந்த ஜனங்கள், “கர்த்தாவே, தேவரீர், மகிமையையும் கனத்தையும் வல்லமையையும் பெற்றுக் கொள்ளுகிறதற்குப் பாத்திரராயிருக்கிறீர்; நீரே சகலத்தையும் சிருஷ்டித்தீர், உம்முடைய சித்தத்தினாலே அவைகள் உண்டாயிருக்கிறவைகளும் சிருஷ்டிக்கப்பட்டவைகளுமாய் இருக்கிறது” (வெளி.4:11) என்பார்கள். அவர் நமக்குத் தந்துள்ள வியத்தகு திறமைகளும், அவர் படைத்த அழகிய உலகமும், அவரே ஆராதிக்கத் தகுந்தவர் எனக் காட்டுகின்றன.

எதிர்பாராத மாற்றம்

1943 ஆம் ஆண்டு, தெற்கு டக்கோட்டாவிலுள்ள ஸ்பியர்ஃபிஷ் என்ற இடத்தை வறண்ட காற்று தாக்கிய போது, அங்கு வெப்பநிலை,-4F இருந்து 45F (-20 டிகிரி C இருந்து 7டிகிரி C) ஆக உயர்ந்தது. இந்த திடீர் வானிலை மாற்றம், 49 டிகிரி வெப்பநிலை உயர்வு இரண்டே நிமிடங்களில் ஏற்பட்டது. இந்த பயங்கர வெப்பநிலை மாற்றம், அடுத்த 24 மணி நேரங்களில் வியத்தகு வகையில் 103 டிகிரிகள் உயர்ந்தது என அமெரிக்காவில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது! 1972 ஆம் ஆண்டு, ஜனவரி 15 ஆம் நாள், லோமா, மான்டனா ஆகியோர் அவ்விடங்களில் வெப்பநிலை -54 டிகிரியிலிருந்து 49 டிகிரி ஃபாரன்கீட் (-48 டிகிரியிலிருந்து 9 டிகிரி செல்ஸியஸ்) ஆக உயர்ந்தது எனக் கண்டனர்.

இவ்வாறு ஏற்படும் திடீர் மாற்றங்கள் வெறுமனே வானிலையில் மட்டும் நிகழ்வன அல்ல, சில வேளைகளில் வாழ்க்கையையே மாற்றுகின்றன. இப்படியிருக்க, “நாங்கள் இன்றைக்கு அல்லது நாளைக்கு இன்ன பட்டணத்திற்குப்போய், அங்கே ஒரு வருஷம் தங்கி, வியாபாரம் செய்து, சம்பாத்தியம் பண்ணுவோம் என்கிறவர்களே, கேளுங்கள், நாளைக்கு நடப்பது உங்களுக்குத் தெரியாதே” (4:13-14) என்று யாக்கோபு நினைவுபடுத்துகின்றார். எதிர்பாராத நஷ்டம், வியப்பூட்டும் மருத்துவ அறிக்கை, பொருளாதார திருப்பங்கள் என்பதைப் போன்ற திடீர் மாற்றங்கள் ஏற்படலாமே.

நம்முடைய வாழ்க்கைப் பயணத்தில் அநேக எதிர்பாராத காரியங்கள் நிகழலாம். இதனாலேயே, ஆண்டவருடைய சித்தத்தை எண்ணத்தில் கொள்ளாத “வீம்பு காரியங்களை” விட்டுத் திரும்புங்கள் (வச. 16) என்று யாக்கோபு கூறுகின்றார். அவர் நமக்குத் தரும் ஆலோசனையின் படி, “ஆண்டவருக்குச் சித்தமானால், நாங்களும் உயிரோடிருந்தால், இன்னின்னதைச் செய்வோம் என்று சொல்லவேண்டும்” (வச. 15) என்கின்றார். நம் வாழ்வின் காரியங்களெல்லாம் உறுதியற்றவை, ஆனால் ஒன்று மட்டும் உண்மை, நம் வாழ்வின் எதிர்பாராத நிகழ்வுகளின் மத்தியில், நம்முடைய தேவன் நம்மை ஒருபோதும் விட்டு விலகுவதில்லை, நம் வாழ்வின் எல்லா நாட்களிலும் நம்மோடிருப்பவர் தேவன் ஒருவரே.