நாம் தேவன் இல்லை

மேரே கிறித்துவத்தில், சி.எஸ். லூயிஸ் நாம் பெருமிதம் கொள்கிறோமா என்று கண்டுபிடிக்க சில கேள்விகளைக் கேட்க பரிந்துரைத்தோம்: மற்றவர்கள் என்னை பொருட்படுத்தாமல் இருக்கும் பொழுது அல்லது, கீழ்த்தரமாக பார்க்கும் பொழுது அல்லது உதாசீனப்பதுதும் பொழுதும் அது எனக்கு எவ்வளவு விரும்பத்தகாததாக இருக்கிறது. லூயிஸ் பெருமையை "மிகவும் தீமை" மற்றும் வீடுகளிலும் நாடுகளிலும் துயரத்திற்கு முக்கிய காரணியாகக் கண்டார். அவர் அதை ஒரு “ஆவிக்குரிய புற்றுநோய்” என்று அழைத்தார், இது அன்பு, மனநிறைவு மற்றும் பொது அறிவு ஆகியவற்றை அழிப்பதாக இருக்கிறது.

பெருமை என்பது காலங்காலமாக ஒரு பிரச்சினையாக இருந்து வருகிறது. எசேக்கியேல் தீர்க்கதரிசி மூலம், சக்திவாய்ந்த கடற்கரை நகரமான தீரின் தலைவரை தேவன் தனது பெருமைக்கு எதிராக எச்சரித்தார். ராஜாவின் பெருமை அவரது வீழ்ச்சிக்கு வழிவகுக்கும் என்று அவர் கூறினார்: “நீ உன் இருதயத்தை தேவனின் இருதயத்தைப்போல ஆக்குகிறபடியினால் இதோ, ஜாதிகளில் மகா பலவான்களாகிய மறுதேசத்தார் உனக்கு விரோதமாய் வரப்பண்ணுவேன்.” - (எசே. 28:6-7). அவர் ஒரு தேவன் அல்ல, மனிதர் என்று அவர் அறிவார் (வச. 9).

பெருமைக்கு மாறாக பணிவு என்பது தேவனை அறிவதன் மூலம் நாம் பெறும் ஒரு நல்லொழுக்கம் என்று லூயிஸ் பெயரிட்டார். லூயிஸ், உறவில் இருக்கும் பொழுது நாம் "மகிழ்ச்சியுடனும், தாழ்மையுடனும்" இருப்போம். முன்னர் நம்மை அமைதியற்றவர்களாகவும் மகிழ்ச்சியற்றவர்களாகவும் மாற்றிய நம் சொந்த கர்வத்தைப் பற்றிய வேடிக்கையான முட்டாள்தனத்திலிருந்து விடுபடுவதில் நிம்மதி அடைகிறோம். நாம் தேவனை எவ்வளவு அதிகமாக ஆராதிக்கிறோமோ, அவ்வளவு அதிகமாக அவரை அறிவோம், மேலும் அவருக்கு முன்பாக அவ்வளவு அதிகமாக நம்மைத் தாழ்த்திக் கொள்வோம். நாம் மகிழ்ச்சியோடும் பணிவோடும் அன்பு செலுத்தி சேவை செய்பவர்களாக இருப்போம்.

பாடுவதை நினைவில்கொள்

ஓய்வுபெற்ற ஓபரா பாடகியான நான்சி கஸ்டாஃப்சன், தனது தாயைப் பார்க்க சென்றபொழுது, தன் தாய்க்கு ஞாபக மறதி நோய் அதிகரித்ததைக் கண்டு இடிந்து போனார். அவளுடைய அம்மா இனி அவளை அடையாளம் கண்டு பேசப் போவதில்லை. பல மாதாந்திர வருகைகளுக்குப் பிறகு, நான்சிக்கு ஒரு யோசனை தோன்றியது. அவளிடம் பாட ஆரம்பித்தாள். அவரது தாயின் கண்கள் இசை ஒலிகளில் ஒளிர ஆரம்பித்தன, அவளும் பாட ஆரம்பித்தாள்-இருவரும் இருபது நிமிடம் வரை பாடினார்கள்! பின்னர் நான்சியின் அம்மா சிரித்து கேலி செய்துகொண்டே, அவர்கள் "கஸ்டாஃப்சன் குடும்ப பாடகர்கள்!" என்று கூறினார். இழந்த நினைவுகளைத் தூண்டுவதற்கு சில சிகிச்சையாளர்கள் முடிவு செய்தபடி, வியத்தகு திருப்பம் இசையின் சக்தியை பரிந்துரைத்தது. “பிடித்த பழைய பாடல்களை” பாடுவது மனநிலையை அதிகரிப்பதற்கும், வீழ்ச்சியைக் குறைப்பதற்கும், அவசர அறைக்கு வருகை குறைப்பதற்கும், மயக்க மருந்துகளின் தேவையை குறைப்பதற்கும் நிரூபிக்கப்பட்டுள்ளது.

இசை-நினைவக இணைப்பில் கூடுதல் ஆராய்ச்சி நடந்து வருகிறது. ஆனாலும், வேதாகமம் வெளிப்படுத்தியபடி, பாடுவதால் கிடைக்கும் மகிழ்ச்சி தேவனிடமிருந்து கிடைத்த பரிசு - அது உண்மையானது. “கர்த்தரைத் துதியுங்கள்; நம்முடைய தேவனைக் கீர்த்தனம்பண்ணுகிறது நல்லது, துதித்தலே இன்பமும் ஏற்றதுமாயிருக்கிறது!" (சங். 147:1).

வேதவாக்கியங்கள் முழுவதிலும், தேவனின் மக்கள் அவரைப் புகழ்ந்து பாடும் பாடல்களில் தங்கள் குரல்களை உயர்த்தும்படி கேட்டுக்கொள்ளப்படுகிறார்கள். “கர்த்தரைக் கீர்த்தனம்பண்ணுங்கள், அவர் மகத்துவமான கிரியைகளைச் செய்தார்” (ஏசா. 12:5). “நமது தேவனைத் துதிக்கும் புதுப்பாட்டை அவர் என் வாயிலே கொடுத்தார்; அநேகர் அதைக் கண்டு, பயந்து, கர்த்தரை நம்புவார்கள்” (சங். 40:3). எங்கள் பாடல் எங்களுக்கு ஊக்கமளிக்கிறது, ஆனால் அதைக் கேட்பவர்களுக்கும். நம் தேவன் பெரியவரும், துதிக்கு பாத்திரமானவர் என்பதை நாம் எப்பொழுதும் நினைவில் வைத்துக்கொள்வோம்.

நம்பிக்கை இழந்த தீர்வுகள்

பதினாறாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், வில்லியம் ஆஃப் ஆரஞ் (William of Orange) வேண்டுமென்றே தனது நாட்டின் பெரும்பாலான நிலங்களை வெள்ளத்தில் மூழ்கடித்தார். படையெடுக்கும் ஸ்பானியர்களை விரட்டும் முயற்சியில் டச்சு மன்னர் அத்தகைய கடுமையான நடவடிக்கையை மேற்கொண்டார். இது வேலை செய்யவில்லை, மேலும் பிரதான விவசாய நிலங்களின் பெரும் பகுதி கடலுக்கு இழந்தது. “நம்பிக்கை இழந்த காலங்கள் நம்பிக்கை இழந்த நடவடிக்கைகளுக்கு அழைப்பு விடுக்கின்றன,” என்று அவர்கள் கூறுகிறார்கள்.

ஏசாயாவின் நாளில், அசீரிய இராணுவம் அவர்களை அச்சுறுத்தியபோது எருசலேம் நம்பிக்கை இழந்த நடவடிக்கைகளுக்கு திரும்பியது. முற்றுகையைத் தாங்க நீர் சேமிப்பு முறையை உருவாக்கி, மக்கள் நகரச் சுவர்களைக் கரைக்க வீடுகளையும் கிழித்து எறிந்தனர். இத்தகைய தந்திரோபாயங்கள் விவேகமானதாக இருந்திருக்கலாம், ஆனால் அவை மிக முக்கியமான ஒரு படியை புறக்கணித்தன. "இரண்டு மதில்களுக்கு நடுவே பழைய குளத்துத் தண்ணீர்களுக்கு ஒரு அகழை உண்டுபண்ணுவீர்கள்; ஆனாலும் அதைச் செய்தவரை நீங்கள் நோக்காமலும், அதை ஏற்படுத்தித் தூரத்திலிருந்து வரப்பண்ணினவரைக் கவனியாமலும் போகிறீர்கள்" (ஏசா. 22:11).

இன்று நம் வீடுகளுக்கு வெளியே ஒரு இராணுவத்தை நாம் சந்திக்க வாய்ப்பில்லை. ஓஸ்வால்ட் சேம்பர்ஸ் இப்படியாக கூறினார் : "இடித்து நொறுக்குவது எப்போதும் பொதுவான வழிகளிலும் பொதுவான மக்களிடமிருந்தும் வருகின்றன. ஆயினும்கூட, அத்தகைய "இடித்து நொறுக்குவது" உண்மையான அச்சுறுத்தல்கள். அதிர்ஷ்டவசமாக, நமக்குத் தேவையானவற்றிற்காக முதலில் அவரிடம் திரும்புவதற்கான தேவனின் அழைப்பையும் அவர்கள் கொண்டு வருகிறார்கள்.

வாழ்க்கையின் எரிச்சல்களும் குறுக்கீடுகளும் வரும்போது, ​​அவை தேவனிடம் திரும்புவதற்கான வாய்ப்புகளாக நாம் பார்ப்போமா? அல்லது நம்முடைய சொந்த அவநம்பிக்கையான தீர்வுகளை நாடுவோமா?

வித்தியாசமாக சிந்திப்பது

கல்லூரியில் படிக்கும் போது, ​​வெனிசுலாவில் கோடைகாலத்தின் ஒரு நல்ல பகுதியை நான் கழித்தேன். உணவு வியக்க வைப்பதாக இருந்தது. மக்கள் மகிழ்ச்சிகரமானவர்கள், வானிலை மற்றும் விருந்தோம்பல் அழகாக இருந்தது. இருப்பினும், முதல் நாள் அல்லது இரண்டு நாட்களுக்குள், நேர நிர்வாகத்தை குறித்த எனது கருத்துக்கள் எனது புதிய நண்பர்களால் பகிரப்படவில்லை என்பதை நான் உணர்ந்தேன். நாங்கள் மதியம் மதிய உணவு சாப்பிட திட்டமிட்டிருந்தால், அது மதியம் 12 முதல் 1 மணி இடையில் எப்பொழுதாவது இருக்கலாம். கூட்டங்கள் அல்லது பயணங்களுக்கும் இப்படியே: காலவரையறைகள் குறிப்பிட்ட நேரம் என்று இல்லாமல் தோராயமாக இருந்தன. “சரியான நேரத்தில்” என்ற எனது யோசனை நான் உணர்ந்ததை விட மிக அதிகமாக கலாச்சார ரீதியாக உருவாக்கப்பட்டது என்பதை அறிந்தேன்.

பொதுவாக நாம் எப்போதும் கவனிக்காமலேயே, நாம் அனைவரும் நம்மைச் சுற்றியுள்ள கலாச்சார விழுமியங்களால் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளோம். பவுல் இந்த கலாச்சார சக்தியை “பிரபஞ்சம்” என்று அழைக்கிறார் (ரோம. 12:2). இங்கே, “பிரபஞ்சம்” என்பது இயற்பியல் பிரபஞ்சத்தை குறிக்காது, மாறாக நம் இருப்பைப் பரப்பும் சிந்தனை வழிகளைக் குறிக்கிறது. இது ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்திலும் நேரத்திலும் நாம் வாழ்வதால் கேள்விக்குறியாகாத அனுமானங்களையும் வழிகாட்டும் கொள்கைகளையும் குறிக்கிறது.

“நீங்கள் இந்தப் பிரபஞ்சத்திற்கு ஒத்த வேஷந்தரியாமல்” என்று விழிப்புடன் இருக்குமாறு பவுல் எச்சரிக்கிறார். மாறாக, “ உங்கள் மனம் புதிதாகிறதினாலே மறுரூபமாகுங்கள்.” (வச. 2). சிந்தனை வழிகளை செயலற்ற முறையில் எடுத்துக்கொள்வதற்கும், நம்மைச் சூழ்ந்திருப்பதாக நம்புவதற்கும் பதிலாக, தேவனின் சிந்தனை வழியை தீவிரமாகப் பின்தொடரவும், அவருடைய “நன்மையும் பிரியமும் பரிபூரணமுமான சித்தத்தை” எவ்வாறு புரிந்துகொள்வது என்பதைக் கற்றுக்கொள்ளவும் அழைக்கப்படுகிறோம் (வச. 2). மற்றவர்களின் குரலுக்கு செவிசாய்ப்பதை விட, தேவனுக்கு செவிசாய்ப்போம்.