கடிகாரங்களும், நாட்காட்டிகளும்

என்னுடைய தந்தை தன்னுடைய 58வது வயதில் மரித்தார். அதிலிருந்து நான் அந்த நாளைக் கடக்கும் போதெல்லாம் அவரையும், அவர் என் வாழ்வில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தையும் நினைக்கத் தவறியதில்லை. நான் என் வாழ்க்கையை நினைத்துப் பார்த்தபோது, நான் அவரோடு செலவிட்ட நாட்களை விட அவரில்லாமல் வாழ்ந்த நாட்களே அதிகம். நான் எனது குறுகியகால வாழ்க்கையைக் குறித்துக் சிந்திக்கலானேன்.

நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கும்போது, ஒரு காலத்தில் நிகழ்ந்த நிகழ்வுகளும், அது ஏற்படுத்திய உணர்வுகளும் நமக்குள்ளே போராட்டங்களை ஏற்படுத்தி நம்மைக் கலங்கச் செய்கின்றன. நாம் காலத்தை கடிகாரம் மற்றும் நாட்காட்டிகள் மூலம் அறிந்தாலும், சில காலங்களை, அதில் ஏற்பட்ட நிகழ்வுகள் மூலமாகவே நினைவுகூருகின்றோம். நம்முடைய வாழ்க்கையில் ஆழமான உணர்வுகள் தூண்டப்படுகின்ற வேளைகளில் நாம் மகிழ்ச்சி, இழப்பு, ஆசீர்வாதம், வலி, வெற்றி, தோல்விகளை அநுபவித்திருக்கலாம்.

வேதாகமம் நம்மை ஊக்குவிப்பதென்னவெனின், “ஜனங்களே, எக்காலத்திலும் அவரை நம்புங்கள்; அவர் சமுகத்தில் உங்கள் இருதயத்தை ஊற்றிவிடுங்கள், தேவன் நமக்கு அடைக்கலமாயிருக்கிறார்” (சங். 62:8) இந்த நம்பிக்கையூட்டும் வார்த்தைகளைத் தாவீது இலேசான நேரத்தில் எழுதவில்லை. தாவீது தன்னை எதிரிகள் சூழ்ந்து கொண்டபோது இவற்றை எழுதுகின்றார் (வச. 3-4). அவர் தேவ சமூகத்தில் அமைதியாகக் காத்திருக்கின்றார். (வச. 1,5). நாம் எதிர்நோக்குகின்ற போராட்டம் நிறைந்த நேரங்களை விட அவருடைய மாறாத அன்பு பெரிதென்று நினைவுபடுத்துகின்றார் (வச. 12).

தேவன் நம்மோடு இருக்கிறார், வாழ்வின் எல்லா நேரங்களிலும் நம்மைச் சுமந்து, வழிநடத்த அவர் போதுமானவராக இருக்கின்றார் என்ற நம்பிக்கை நம் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நிகழ்வுகளிலும் நமக்கு உறுதியைத் தருகிறது. ஒருவேளை வாழ்வில் சில நேரங்கள் நம்மை மேற்கொள்ளுவது போல பயமுறுத்தினாலும் அவருடைய உதவி சரியான நேரத்தில் நமக்கு வரும்.

அசைபோடும் வருடங்கள்

என்னுடைய மனைவி சமீபத்தில் எனக்கு ஒரு லேபரேடார் வகை நாய்க்குட்டியொன்றைக் கொடுத்தார். நாங்கள் அதற்கு மேக்ஸ் என்று பெயரிட்டோம். ஒரு நாள் நான் என்னுடைய படிக்கும் அறையிலிருந்தபோது மேக்ஸும் என்னோடிருந்தது. நான் என்னுடைய எழுத்தில் கவனமாயிருந்தபோது, சில காகிதங்கள் கிழிக்கப்படும் சத்தம் என் பின்னாலிருந்து கேட்டது. நான் திரும்பிப் பார்த்தபோது, குற்றவுணர்வோடிருந்த என்னுடைய நாய்க்குட்டியின் வாயிலிருந்து ஒரு திறந்த புத்தகத்தின் சில பக்கங்கள் நொங்கி கொண்டிருந்தன.

எங்களுடைய கால்நடை மருத்துவர், மேக்ஸ், அதனுடைய அசைபோடும் வருடங்களிலிருக்கிறது எனக் சொல்லியிருந்தார். நாய்க்குட்டிகளின் பால்பற்கள் விழுந்து, நிரந்தரபற்கள் தோன்றும்போது, அவை தங்கள் ஊன்களை உறுதிப்படுத்த எதையாகிலும் மென்று கொண்டேயிருக்கும். மேக்ஸ் தனக்கு ஒவ்வாத எதையாகிலும் விழுங்கிவிடாதபடி நான்தான் கவனமாகப் பார்த்திருக்க வேண்டும். நல்ல சுகாதாரமான எதையாகிலும் கடிப்பதற்கு நான் கொடுத்திருக்க வேண்டும்.

மேக்ஸ் அசைபோடுவதற்குத் தள்ளப்படுகிறது. அதனை கவனித்துக் கொள்வது என்னுடைய பொறுப்பு. இவ்வாறு நான் நினைத்துக் கொண்டபோது, நான் என்னுடைய மனதிலும் இருதயத்திலும் எவற்றைக் குறித்து அசைபோடுகிறேன், மீண்டும் மீண்டும் சிந்திக்கின்றேன் என்பதைக் குறித்து யோசனைசெய்தேன். நாம் புத்தகங்களை வாசிக்கும் போதும், வலைதளங்களில் நுழையும் போதும், அல்லது டெலிவிஷன் காட்சிகளைப் பார்க்கும் போதும் நம்முடைய ஆன்மாவிற்கு எவற்றைக் கொடுக்கிறோம் என்பதை நாம் கருத்தாய் கவனிக்கின்றோமா? “இப்படியிருக்க, கர்த்தர் தயையுள்ளவரென்பதை நீங்கள் ருசிபார்த்ததுண்டானால்… நீங்கள் வளரும்படி புதிதாய்ப் பிறந்த குழந்தைகளைப்போல, திருவசனமாகிய களங்கமில்லாத ஞானப்பாலின் மேல் வாஞ்சையாயிருங்கள்” (1 பேது. 2:1,3) என வேதாகமம் நம்மை ஊக்குவிக்கின்றது. நாம் நம்மை தேவனுடைய வார்த்தைகளால் ஒவ்வொரு நாளும் நிரப்பிக் கொள்வோம் அப்படிச் செய்யும்போது நாம் அவரில் வளர்ந்து முதிர்ச்சி பெறுவோம்.

நில்

கடலலையின் ஓசையை ரசித்தவாறே நானும் என்னுடைய சிநேகிதியும் கடற்கரை மணலில் அமர்ந்திருந்தோம். தூரத்தில் சூரியன் மறைவதையும், அலைகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாகச் சுருண்டு மெதுவாக எங்களின் நீட்டிய பாதங்களைத் தொடாமல் சற்று தள்ளி நின்றதையும் பார்த்து மகிழ்ந்தோம். "நான் கடலையை நேசிக்கின்றேன்" என்று புன்சிரிப்போடு கூறினாள். “அது அசைந்து கொண்டேயிருப்பதால் நாம் அசையத் தேவையில்லை” என்றாள்.

என்ன சிந்தனை! நம்மில் அநேகர் நிறுத்துவதற்குக் கஷ்டப்படுகின்றோம். நாம் முயற்சிக்கின்றோம். செல்கின்றோம். நம் முயற்சிகளிலிருந்து தளர்ந்துவிடாமல் ஓடிக் கொண்டேயிருக்கிறோம். நம் முயற்சிகளை விட்டு விட்டால் நாம் வாழமுடியாது என்று எண்ணிவிடுகின்றோம். சற்று நின்று கவனிப்போமாகில் நாம் எப்பொழுதும் தூரத்திலேயே வைத்துவிட நினைத்திருக்கும் சில உண்மைகளைக் கண்டு கொள்வோம்.

சங்கீதம் 46:8-9 தேவனுடைய சர்வ வல்லமையையும், அவருடைய வல்லமை வெளிப்படுவதையும் விளக்குகின்றது. “கர்த்தருடைய செய்கைகளை வந்து பாருங்கள். …அவர் பூமியின் கடைமுனை மட்டும் யுத்தங்களை ஓயப்பண்ணுகிறார். வில்லை ஒடித்து, ஈட்டியை முறிக்கிறார், இரதங்களை நெருப்பினால் சுட்டெரிக்கிறார்.” குழப்பங்கள் நிறைந்த நம்முடைய நாட்களில் அமைதியைக் கொண்டு வர அவர் ஓயாமல் செயல்பட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறார்.

10 ஆம் வசனத்தில் நாம் வாசிக்கிறோம், “நீங்கள் அமர்ந்திருந்து நானே தேவனென்று அறிந்துகொள்ளுங்கள்.”

நாம் அங்கும் இங்கும் ஓடிக்கொண்டேயிருந்தாலும் தேவனைத் தெரிந்துகொள்ள முடியும். ஆனால், சங்கீதக்காரன் வேறோரு முறையில் தேவனை அறிந்துகொள்ள அழைக்கின்றார். நம்முடைய முயற்சிகளையெல்லாம் விட்டு விட்டு, தேவனை அறிந்துகொள்ள அழைக்கின்றார். நாம் நின்று அமர்ந்திருந்து தேவனை அறிந்துகொள்ள வேண்டும். ஏனெனில், தேவன் நின்று விடவில்லை, நமக்கு நிலையான, மாறாத பாதுகாவலையும், சமாதானத்தையும் தருகின்ற தேவனுடைய வல்லமையை வந்து பாருங்கள் என்கின்றார்.