அன்புடன் வழிநடத்துதல்

“திறமை” மற்றும் “சாமர்த்தியம்” என்னும் பண்புகளின் முக்கியத்துவத்தை தன்னுடைய “ஆவிக்குரிய தலைமைத்துவம்” என்னும் புத்தகத்தில் ஜெ. ஆஸ்வல்டு சான்டர்ஸ் (J. Oswald Sanders) ஆராய்ந்துள்ளார். “இந்த இரண்டு வார்த்தைகளை ஒருங்கிணைக்கும் நோக்கம், எதிர்மறையான கண்ணோட்டங்களைக் குற்றப்படுத்தாமல், அதே சமயம் தமது கொள்கையையும் விட்டுக்கொடுக்காமலும் சமரசம் செய்யும் திறனை வெளிப்படுத்துவதே ஆகும்” என சான்டர்ஸ் கூறுகிறார்.

பவுல், ரோமாபுரியில் வீட்டிலேயே சிறைக் கைதியாக இருந்த பொழுது, பிலேமோன் என்னும் தன்னுடைய எஜமானிடமிருந்து தப்பியோடி வந்த ஒநேசிமு என்னும் அடிமைக்கு ஆவிக்குரிய வழிகாட்டியும் நெருங்கிய நண்பருமானார். இந்த ஒநேசிமசை கிறிஸ்துவுக்குள் சகோதரனாக ஏற்றுக்கொள்ளும்படி, கோலோசே பட்டணத்து சபையின் தலைவர்களுள் ஒருவரான பிலேமோனுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், திறமையையும் சாமர்த்தியத்தையும் பவுல் வெளிப்படுத்தியுள்ளார். “நீர் செய்யத்தக்கதை உமக்குக் கட்டளையிடும்படிக்குக் கிறிஸ்துவுக்குள் நான் துணியத்தக்கவனாயிருந்தாலும், அப்படிச் செய்யாமல், அன்பினிமித்தம் மன்றாடுகிறேன். எனக்கு அவன் (ஒநேசிமு) பிரியமான சகோதரனானால், உமக்கு சரீரத்தின்படியேயும் கர்த்தருக்குள்ளும் எவ்வளவு பிரியமுள்ளவனாயிருக்கவேண்டும்” (பிலே. 9,16) என்று மன்றாடினார்.

ஆதி திருச்சபையிலே மிகவும் மரியாதைக்குரிய தலைவரான பவுல், இயேசுவை பின்பற்றி வருபவர்களுக்கு அநேக சமயங்களில் தெளிவான கட்டளைகளை அளிப்பார். ஆனால், இந்த காரியத்திலோ சமத்துவம், நட்பு மற்றும் அன்பின் அடிப்படையில் பிலேமோனிடம் மன்றாடுகிறார். “ஆனாலும் நீர் செய்யும் நன்மையைக் கட்டாயத்தினாலல்ல, மனப்பூர்வமாய்ச் செய்யதக்கதாக, நான் உம்முடைய சம்மதியில்லாமல் ஒன்றும் செய்ய எனக்கு மனதில்லை” (வச. 14) என்றெழுதினான்.

நம்முடைய எல்லா உறவுகளிலும் ஒற்றுமையையும், கொள்கையையும் பாதுகாக்க அன்பின் ஆவியை நாடுவோம்

ஜாக்கிரதையுடனும் விழிப்புடனும்

எங்கள் அக்கம் பக்கத்தை நன்கு காணக்கூடிய ஜன்னலருகே என் மேஜை இருந்தது. அங்குள்ள மரங்களில் வந்து அமரும் பறவைகளை ஜன்னலருகிலிருந்து நன்றாகக் காண முடிந்தது. சில பறவைகள் ஜன்னலருகே வந்து ஜன்னல் திரையிலுள்ள பூச்சிகளைச் சாப்பிடும்.

அப்பறவைகள் சாப்பிட அமரும் முன்பு, சுற்றும் முற்றும் நன்கு கவனித்துப் பார்த்து விட்டு, ஆபத்து ஏதும் இல்லை என உணர்ந்த பின்பே உட்காரும். அப்படி இருந்தும், சில நொடிகளுக்கு ஒரு முறை, சுற்றும் முற்றும் கவனித்துப் பார்க்கும்.

இப்பறவைகள் காட்டும் ஜாக்கிரதையுடன் கூடிய விழிப்புணர்வு, கிறிஸ்தவர்கள் எவ்வாறு விழித்திருக்க வேண்டும் என்று வேதம் கூறுவதை நினைவுபடுத்துகிறது. இவ்வுலகத்தில் சோதனைகள் பல உள்ளதால், அதினால் உண்டாகும் ஆபத்துகளை மறவாதிருக்க நாம் எப்பொழுதும் விழிப்புடன் இருக்க வேண்டும். ஆதாம், ஏவாளைப் போல நாமும் “புசிப்புக்கு நல்லதும், பார்வைக்கு இன்பமும், புத்தியைத் தெளிவிக்கிறதற்கு இச்சிக்கப்படத்தக்க விருட்சமுமாய் இருக்கிறது” (ஆதி. 3:6) என்று உலகக் காரியங்களினால் கவர்ந்திழுக்கப்பட்டு சுலபமாய் மாட்டிக்கொள்கிறோம்.

ஆகவே தான் பவுல், “விழித்திருங்கள், விசுவாசத்திலே நிலைத்திருங்கள்” (1 கொரி. 16:13) என எச்சரிக்கிறார். அதைப்போலவே பேதுருவும், “தெளிந்த புத்தியுள்ளவர்களாயிருங்கள், விழித்திருங்கள்; ஏனெனில், உங்கள் எதிராளியாகிய பிசாசானவன் கெர்ச்சிக்கிற சிங்கம்போல் எவனை விழுங்கலாமோ என்று வகைத்தேடிச் சுற்றித்திரிகிறான்” (1 பேது. 5:8) எனக் கூறுகிறார்.

நம்முடைய அன்றாட உணவிற்காக உழைக்கும் பொழுது, நாம் மேற்கொள்ளக்கூடிய காரியங்களைக் குறித்து விழிப்புடன் இருக்கிறோமா? நாம் தேவனையே சார்ந்து, சுயத்தின்மீதோ, தன்னிச்சையான செயல்பாட்டின்மீதோ சார்ந்திராமல் எப்பொழுதும் ஜாக்கிரதையாயிருக்கிறோமா?

என்னிடம் ஓடி வா

ஒரு சமயம் நானும், என்னுடைய பிள்ளைகளும் அருகிலிருந்த பூங்காவில் நடந்து கொண்டிருக்கையில், கட்டவிழ்த்து விடப்பட்டிருந்த இரண்டு நாய்களை எதிர்கொள்ள நேர்ந்தது. அதில் ஒரு நாய் என்னுடைய மகனை தொந்தரவு செய்ய ஆரம்பித்ததை நாயின் உரிமையாளர் கவனிப்பதாகத் தெரியவில்லை. என்னுடைய மகன் அதைத் துரத்த முயற்சித்த பொழுது அது இன்னும் அதிகமாக அவனைத் தொந்தரவு செய்ய ஆரம்பித்தது.

 கடைசியில், என் மகன் மிகவும் பயந்துபோய் சில அடிகள் தூரம் விலகி ஓடினான். ஆனால் அந்த நாய் அவனை விடாமல் துரத்தியது. அப்பொழுது நான், “என்னிடம் ஓடி வா!” எனக் கத்தினேன். என் மகன் இரண்டு மடங்கு வேகத்துடன் என்னிடம் ஓடி வந்து அமைதியானான். அதைக்கண்ட அந்த நாய் வேரிடத்தில் சேட்டை புரிய சென்று விட்டது.

 இதைப் போலவே, நம்முடைய வாழ்விலும், “என்னிடம் ஓடி வா!” என தேவன் நம்மை அழைக்கும் நேரங்கள் உண்டு. நம்மைத் தொந்தரவு செய்யும் ஒன்று நம்மை பின்தொடர்ந்து வருகிறது. அதைவிட்டு அதி வேகமாக, மிகத் தூரமாக செல்ல அது நம்மை மிக நெருக்கமாகப் பின் தொடர்ந்து வருகிறது. நம்மால் அப்பிரச்சனையை உதறித் தள்ளவும் முடிவதில்லை, திரும்பிப்பார்த்து அதை நாமாக எதிர்கொள்ளும் தைரியமும் இருப்பதில்லை. ஆனால் உண்மை என்னவெனில் நாம் தனியாக இல்லை. நமக்கு உதவவும், நம்மை ஆறுதல்படுத்தவும், தேவன் நம்மோடிருக்கிறார். நாம் செய்ய வேண்டியது ஒன்றே ஒன்றுதான். நம்மைப் பயமுறுத்தும் காரியத்தை விட்டுத் திரும்பி அவரண்டைச் செல்ல வேண்டும். “கர்த்தரின் நாமம் பலத்த துருகம்; நீதிமான் அதற்குள் ஓடிச் சுகமாயிருப்பான்” (நீதி. 18:10) என வேதம் சொல்லுகிறது.