மெய்யான அங்கீகாரம்

நான் எடுத்த என்னுடைய சிநேகிதியின் புகைப்படத்தை அவள் பார்த்தாள். அதில் அவளுடைய உடல் உறுப்புகளின் அமைப்பை அவள் ஒரு குறையாகப் பார்த்தாள். நான் அவளை கவனமாய் உற்றுப்பார்க்கும்படி கூறினேன். “சர்வ மகத்துவமுள்ள ராஜாதி ராஜாவின் அழகான மகளை நான் பார்க்கிறேன்” என்று அவளிடம் கூறினேன். “பலபேருடைய வாழ்க்கையை மாற்றியுள்ள தயவுள்ள, தாராளமான, உண்மையான தேவனையும் பிறரையும் நேசிக்கிற ஒருவளை நான் பார்க்கிறேன்” என்றேன். அவளுடைய கண்களில் நீர்சொறிய ஆரம்பித்ததை பார்த்த நான், “உனக்கு ஒரு கிரீடத்தை வாங்கவேண்டும்” என்றேன். அன்று மதியம், அவளுடைய உண்மையான அங்கீகாரத்தை உணர்த்தும்பொருட்டு, என்னுடைய சிநேகிதிக்கு அழகான ஒரு கிரீடத்தை வாங்கினோம். 

நாம் இயேசுவை தனிப்பட்ட விதத்தில் அறியும்போது, அவர் நம்மை அன்பினால் முடிசூட்டி, நம்மை அவருடைய பிள்ளைகள் என்று அழைக்கிறார் (1 யோவான் 3:1). “அவர் வெளிப்படும்போது நாம் அவர் வருகையில் அவருக்கு முன்பாக வெட்கப்பட்டுப்போகாமல் தைரியமுள்ளவர்களாயிருக்கும்படிக்கு” (2:28) விசுவாசத்தில் பொறுமையாயிருக்கும்படிக்கு பெலப்படுத்துகிறார். அவர் நம்மை இருக்கும்விதமாகவே ஏற்றுக்கொண்டாலும், அவருடைய அன்பு நம்மை சுத்திகரித்து, அவருடைய சாயலுக்கு நம்மை மறுரூபமாக்குகிறது (3:2-3). அவருடைய தேவையை நம் வாழ்க்கையில் அறியச்செய்து, பாவத்திலிருந்து மனந்திரும்புவதற்கு நம்மை பெலப்படுத்துகிறார் (வச. 7-9). அவருடைய சத்தியத்தை நம்முடைய இருதயத்தில் ஒளித்து, அவருடைய ஆவியை நம்முடைய ஜீவியத்தில் பதித்து, அவருக்கு கீழ்படியும் அன்பான வாழ்க்கையை நாம் வாழமுடியும் (வச. 10). 

என்னுடைய சிநேகிதிக்கு தலைப்பாகையோ அல்லது அணிகலனோ அன்று தேவைப்படவில்லை. ஆனால் நாங்கள் தேவனுடைய பிரியமான பிள்ளைகள் என்பதை அன்று நினைவுகூர்ந்தோம். 

நம்பிக்கையை பகிர்தல்

தேவனுடைய பிரியமான பிள்ளையாய், அவளுடைய அங்கீகாரத்தை சாந்தி பெற்றுக்கொள்வதற்கு தேவன் அவளுக்கு எப்படி உதவிசெய்தார் என்று விளக்குவதற்கு, உரையாடலில் வேதவாக்கியத்தை மேற்கோள் காண்பித்தாள். தன்னுடைய வார்த்தைகளை நிறுத்தி, தேவனுடைய வார்த்தைகளை மேற்கோள் காண்பித்த இந்த பள்ளி மாணவி பயன்படுத்திய வசனங்கள் எனக்கே தடுமாற்றமாயிருந்தது. அவளை நடமாடும் வேதாகமம் என்று நான் பாராட்டியபோது அவளின் புருவம் உயர்ந்தது. அவள் யோசித்து, மனப்பாடம் செய்து ஒப்பிக்கவில்லை. அன்றாடம் வேதம் வாசிப்பதினால் அவளுடைய பேச்சில் வேத வாக்கியங்கள் இரண்டற கலந்துவிட்டது. தேவனுடைய நிலையான பிரசன்னத்தில் மகிழ்ந்த அவள், கிடைத்த வாய்ப்புகளையெல்லாம் சத்தியத்தை பிரகடனப்படுத்த பயன்படுத்திக்கொண்டாள். வேதத்தை ஜெபத்தோடு வாசிக்கவும், நினைவில் வைத்துக்கொள்ளவும், வாழ்க்கையில் அப்பியாசப்படுத்தவும் தேவன் பயன்படுத்திய வாலிப பிள்ளைகளில் சாந்தி முதலாவது நபர் இல்லை.     

தீமோத்தேயுவை உற்சாகப்படுத்தி தலைமைத்துவத்தில் அடியெடுத்து வைக்கத் தூண்டிய பவுல் அவர் மீதான நம்பிக்கையைப் பிரதிபலித்தார் (1 தீமோத்தேயு 4:11-16). தீமோத்தேயு சிறுபிராயத்திலிருந்தே வேதத்தில் உறுதியான அஸ்திபாரத்தை ஸ்தாபித்திருந்தார் என்று பவுல் பதிவுசெய்கிறார் (2 தீமோ. 3:15). பவுலைப் போலவே தீமோத்தேயுவும் சந்தேகத்தினால் சோதிக்கப்பட்டார். ஆனாலும் “வேதவாக்கியங்களெல்லாம் தேவ ஆவியினால் அருளப்பட்டிருக்கிறது” என்று இருவரும் நம்பினர். “அவைகள் உபதேசத்துக்கும், கடிந்துகொள்ளுதலுக்கும், சீர்திருத்தலுக்கும், நீதியைப் படிப்பிக்குதலுக்கும் பிரயோஜனமுள்ளவைகளாயிருக்கிறது” என்று அவர்கள் உணர்ந்தனர் (2 தீமோ. 3:16-17). 

தேவனுடைய ஞானத்தை நம்முடைய இருதயத்தில் புதைத்து வைத்தால், நம்முடைய இயல்பான பேச்சில் அவருடைய சத்தியமும் அன்பும் வெளிப்படும். அப்போதே, தேவனுடைய நித்திய நம்பிக்கையை செல்லுமிடமெல்லாம் பறைசாற்றும் நடமாடும் வேதாகமமாய் நாம் இருக்கமுடியும்.

சேவை செய்ய வாழுங்கள்

பத்து வயது நிரம்பிய செல்சியா ஓர் அழகான ஓவிய பெட்டகத்தை பரிசாகப் பெற்றாள். அவள் சோகமாயிருக்கும்போது ஓவியம் தீட்டுவதின் மூலம் அவள் மகிழ்ச்சியடைந்தாள். ஆகையினால் இந்த ஓவியப் பொருட்களை வாங்க முடியாத மற்ற பிள்ளைகளுக்கு அதை பரிசளிக்க எண்ணினாள். அவளுடைய பிறந்தநாள் வந்தபோது, அவளுடைய நண்பர்களிடம் தனக்கு பரிசுப்பொருட்களை கொடுக்கவேண்டாம், அதற்கு பதிலாக தேவையுள்ள பிள்ளைகளுக்கான ஓவியப் பொருட்களைக் கொண்டு பெட்டகத்தை நிரப்பும்படிக்கு கேட்டுக்கொண்டாள். 

சில நாட்களில், தன் குடும்பத்தினரின் உதவியோடு செல்சியா தொண்டு நிறுவனத்தைத் துவங்கினாள். தேவையிலுள்ள பிள்ளைகளுக்கு உதவும்பொருட்டு அநேகரிடத்தில் அந்த பெட்டகத்தை நிரப்பும்படிக்கு கேட்டுக்கொண்டாள். அவளிடத்திலிருந்து ஓவியப் பொருட்களை பெறும் பிள்ளைகளுக்கு ஓவியம் தீட்டும் அறிவுரைகளையும் அவ்வப்போது கொடுத்தாள். ஓரு செய்தித்தொடர்பாளர் செல்சியாவை பேட்டியெடுத்து ஒளிபரப்பிய பின், உலக நாடுகளிலிருந்தும் அவளுக்கு உதவி வரத் துவங்கியது. செல்சியாவின் தரும காரியங்கள் மற்ற நாடுகளை சென்றடைந்தது. சேவை செய்ய விரும்பினால் தேவன் நம்மைப் பயன்படுத்துவார் என்பதற்கு இந்த சிறு பிள்ளை ஓர் அழகான உதாரணம்.

செல்சியாவின் கரிசனையும் மற்றவர்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளும் மனப்பான்மையும் ஓர் உண்மையான உக்கிராணக்காரனின் இருதயத்தைப் பிரதிபலிக்கிறது. தேவன் தங்களுக்குக் கொடுத்த பொருட்களையும் வரங்களையும் கொண்டு இயேசுவுக்கு உண்மையான உக்கிராணக்காரனாய் “ஒருவரிலொருவர் ஊக்கமான அன்புள்ளவர்களாயிருங்கள்” (1பேதுரு 4:8-11) என்று அப்போஸ்தலர் பேதுரு அறிவுறுத்துகிறார். 

அன்பைப் பிரதிபலிக்கும் நம்முடைய சிறிய செயல்கள் மற்றவர்களை ஊக்கப்படுத்தும். அதற்கான ஆதரவாளர்களை தேவன் நம் பின்னே அணிவகுக்கும்படி செய்வார். நாம் தேவனை சார்ந்துகொள்ளும்போது சேவை செய்யும் வாழ்க்கை வாழ்ந்து தேவனுக்கு மகிமையை செலுத்தமுடியும். 

நாம் எங்கே ஆராதித்தாலும்

கடுமையான வலியும், என்னை பலவீனப்படுத்துகிற தலைவலியும் உள்ளுர் சபை ஆராதனையில் மீண்டும் பங்கு பெற விடாமல் என்னைத் தடுத்தது. ஆராதனைக்குப் போக முடியவில்லையே என்ற வேதனையுடன் இணையதளத்தில் பிரசங்கத்தைக் கேட்டேன். துவக்கத்தில் அதை ஒரு குறையாகவே எண்ணினேன். காணொலியில் வந்த ஒளியும் ஒலியும் என் கவனத்தை சிதைத்தது. அதன்பின்பு அந்த காணொலியில் பரீட்சயமான ஒரு பாடல் பாடப்பட்டது. அதை சேர்ந்து பாடும்போது என் கண்களில் கண்ணீர் வடிந்தது: “ஓ தேவனே என் இருதயத்தின் பார்வையாயிரும், நீரே எனக்கு பெலனாயிரும், இரவும் பகலும் என் எண்ணங்களில் நீர் இரும், எழுந்தாலும் படுத்தாலும் உம் பிரசன்னமே என் ஒளி.” தேவனுடைய நிலையான பிரசன்னம் என்னும் பரிசை உணர்ந்து, என் அறையில் அமர்ந்து கொண்டு அவரை நான் ஆராதித்தேன்.

கூடி ஆராதிக்கும் திருச்சபை ஆராதனையை வேதம் முக்கியத்துவப்படுத்தினாலும் (எபிரெயர் 10:25), திருச்சபையின் சுவர்களுக்குள் தேவனை அடைக்க முடியாது. சமாரிய ஸ்திரீயுடன் கிணற்றண்டையில் அமர்ந்து இயேசு பேசியபோது, அவர் மேசியாவின் வரம்பை மீறுகிறார் (யோவான் 4:9) என்று எண்ணப்பட்டது. கண்டன செய்தியை அறிவிப்பதற்கு பதிலாக, கிணற்றண்டை நிற்பவளிடம் பேசி அவளை நேசித்தார் (வச.10). தேவனுடைய பிள்ளைகளைக் குறித்த கர்த்தருடைய அறிவை அவர் வெளிப்படுத்தினார் (வச.17-18). தன் தெய்வீகத்தன்மையை வெளிப்படுத்தி, குறிப்பிட்ட இடத்திலிருந்து அல்லாமல், கர்த்தருடைய பிள்ளைகளின் இருதயத்திலிருந்தே உண்மையான ஆராதனையை பரிசுத்த ஆவியானவர் தூண்டுகிறார் என்று இயேசு அறிவிக்கிறார் (வச. 23-24). 

தேவன் யார் என்பதையும், அவரின் மகத்துவங்களையும், அவருடைய வாக்குத்தத்தங்களையும் நாம் நினைக்கும்போது அவருடைய தொடர்ச்சியான தெய்வீக பிரசன்னத்தை நாம் உணர முடியும். மற்றவர்களோடு சேர்ந்தோ, அல்லது தனி அறையிலோ, எங்கு ஆராதித்தாலும் இந்த தேவப் பிரசன்னத்தை நாம் உணர முடியும்.

நாம் உணருகிறோம் என்று தேவன் அறிவார்

சிம்ரா, தன்னுடைய மகன் அடிமைத்தனத்தோடு போராடுவதைக் கண்டு மிகவும் துக்கமடைந்தாள். “நான் மோசமாக உணர்கிறேன், நான் ஜெபிக்கும்போது என் அழுகையை நிறுத்த முடியாததால் எனக்கு விசுவாசம் இல்லையென்று தேவன் நினைக்கிறாரா?” “தேவன் என்ன நினைக்கிறார் என்று எனக்குத் தெரியாது. ஆனால், உண்மையான உணர்ச்சிகளை தேவன் கையாளமுடியும் என்று எனக்குத் தெரியும். நாம் நினைக்கிறது அவருக்குத் தெரியாது என்பது போல அல்ல” என்று நான் கூறினேன். நான் சிம்ராவுடன் சேர்ந்து அவளுடைய மகனின் விடுதலைக்காக கண்ணீரோடு மன்றாடி ஜெபித்தோம்.

தங்கள் போராட்டங்களில் தேவனோடு மல்லுகட்டும் அநேகருடைய எடுத்துக்காட்டுகள் வேதத்தில் உள்ளது. தேவனுடைய நிலையான மற்றும் வல்லமையான பிரசன்னத்தின் சமாதானத்துக்காக தன்னுடைய ஆழ்ந்த ஏக்கத்தை சங்கீதம் 42ஐ எழுதியவர் வெளிப்படுத்துகிறார். அவர் சகித்துக்கொண்ட துயரத்தினால் ஏற்பட்ட கண்ணீரையும் மனச்சோர்வையும் ஒப்புக்கொள்ளுகிறார். தேவனுடைய உண்மைத் தன்மையை நினைக்கும்போது அவர் உள்ளத்தில் இருக்கும் குழப்பம், நம்பிக்கையின் துதியாக வெளியே ஊற்றப்படுகிறது. தன்னுடைய “ஆத்துமாவை” உற்சாகப்படுத்த சங்கீதக்காரன் “தேவனை நோக்கி காத்திரு. என் முகத்திற்கு இரட்சிப்பும் என் தேவனுமாயிருக்கிறவரை நான் இன்னும் துதிப்பேன்” (வச. 11) என்று எழுதுகிறார். தேவனைப் பற்றி அவர் அறிந்துக்கொண்டது உண்மைக்கும், மறுக்கமுடியாத அவருடைய உணர்ச்சிகளின் யதார்தத்திற்கும் இடையில் முன்னும் பின்னுமாக இழுக்கப்படுகிறார். 

தேவன் நம்மை அவருடைய சாயலாகவும், உணர்ச்சிகளுடனும் வடிவமைத்திருக்கிறார். மற்றவர்களுக்காக நாம் சிந்தும் கண்ணீர் - நமக்கு விசுவாமில்லாததால் அல்ல; மாறாக, ஆழ்ந்த அன்பையும், இரக்கத்தையும் வெளிப்படுத்துகிறது. நமக்கு உணர்ச்சிகள் இருக்கிறது என்று தேவன் அறிந்திருப்பதால், நாம் மூல காயங்களுடனும், பழைய தழும்புகளுடனும் அவரை அணுகலாம். ஓவ்வொரு ஜெபமும், அமைதியானதாக இருந்தாலும், கண்ணீருடனாயிருந்தாலும், நம்பிக்கையோடு கூச்சலிட்டாலும், அவர் நம்மைக் கேட்டு, விசாரிக்கிறவர் என்ற வாக்குத்தத்தத்தை, நம்பிக்கையோடு வெளிப்படுத்துகிறது. 

நல்ல முடிவு

என்னுடைய கணவரும் மகனும் தொலைக்காட்சி அலைவரிசையை மாற்றி தங்களுக்கு பிடித்தமான திரைப்படம் ஏற்கனவே ஒளிபரப்பாகிக் கொண்டிருந்ததை கண்டுபிடித்தனர். அதின் கடைசி காட்சிகளை பார்க்கும்போதே, அடுத்த படத்தைத் தேட ஆரம்பித்தனர். அவர்களுக்கு பிரியமான எட்டு படங்களை கண்டுபிடித்தனர். பொறுமையிழந்த நான், ஏன், ஏதாவது ஒரு படத்தை தேர்வுசெய்து அதை முதலிலிருந்து பார்க்கலாமல்லவா என்றேன். அதற்கு என் கணவர், “நல்ல முடிவுக் காட்சி யாருக்கு தான் பிடிக்காது?” என்று புன்முறுவலோடு சொன்னார். 

நானும் எனக்கு பிடித்தமான புத்தகங்கள், திரைப்படங்கள் ஆகியவற்றில் நல்ல முடிவை எதிர்பார்த்து தான் காத்திருப்பேன் என்பதை ஒத்துக்கொள்கிறேன். என் வேதாகமத்திலும், எனக்கு பரீட்சையமான, பிடித்த கதைகள், எளிதில் புரியும் வேதப்பகுதிகள் போன்றவற்றில் கவனம் செலுத்துவது வழக்கம். ஆனால் ஜீவனுள்ள வார்த்தைகள் அனைத்தையும் கொண்டு பரிசுத்த ஆவியானவர் நம்முடைய வாழ்க்கையை மறுரூபமாக்கி, கிறிஸ்துவுக்குள் இருப்பவர்களின் வாழ்க்கையின் முடிவு சம்பூரணமாயிருக்கும் என்று உறுதியளிக்கிறார்.

“நான் அல்பாவும் ஓமெகாவும், ஆதியும் அந்தமும், முந்தினவரும் பிந்தினவருமாயிருக்கிறேன்” என்று கிறிஸ்து கூறுகிறார் (வெளி. 22:13). மேலும் அவர், அவருடைய ஜனங்கள் நித்திய வாழ்;க்கையை சுதந்தரிப்பர் என்றும் (வச. 14), “இந்த புஸ்தகத்திலுள்ள தீர்க்கதரிசன வசனங்களை” (வச. 18-19) கூட்டவும் குறைக்கவும் கூடாது என்றும் கூறுகிறார். 

வேதத்திலுள்ள எல்லா காரியங்களையும் நாம் அறிந்துகொள்வது முடியாமல் இருக்கலாம். ஆனால் இயேசு தான் சொன்னபடி நிச்சயமாய் திரும்பி வருவார் என்பதை அறிந்திருக்கிறோம். அவர் பாவத்தை அழித்து, கோணலானவைகளை நேராக்கி, எல்லாவற்றையும் புதிதாக்கி, நம்முடைய அன்புள்ள ராஜாவாய் என்றும் அரசாளுகிறார். இது தற்போது நம்மை புதிய ஆரம்பத்திற்குள் நடத்தும் அழகான முடிவு!

அனைவருக்கும் சொந்தம்

இலுதெரா என்னும் கரிபியன் தீவில் மனிதர்களால் கட்டப்பட்ட ஒரு மேம்பாலம் இருக்கிறது. பார்வையாளர்களை ஆச்சரியப்படுத்தும் விதத்தில் அதின் ஒருபுறம் அட்லாண்டிக் கடலின் நீலநிற தண்ணீரும் மறுபுறம் கரிபியக் கடலின் தண்ணீரும் வேறொரு நிறத்தில் வித்தியாசமாய் தெரியும். கற்களினால் இயற்கையாய் அமைந்திருந்த அந்த வளைவு புயல் காற்றினால் பாதிப்புக்குள்ளாக்கப்பட்டது. தற்போது பார்வையாளர்களுக்காய் அந்த பாலத்தின் மீது அமைக்கப்பட்ட கண்ணாடி ஜன்னல் பாதை, “பூமியின் குறுகலான இடம்” என்று அழைக்கப்படுகிறது. 

நித்திய ஜீவனுக்கு போகிற பாதை குறுகலானது என்றும் “அதை கண்டுபிடிக்கிறவர்கள் சிலர்” என்றும் வேதம் சொல்லுகிறது (மத். 7:14). வாசல் குறுகலானது என்று சொல்லப்பட்டுள்ளது. ஏனெனில் ஆண்டவராகிய இயேசுகிறிஸ்து மட்டுமே பரிசுத்த ஆவியின் துணையோடு, ஒரு பாலமாய் செயல்பட்டு பாவமுள்ள மனுஷீகத்தை தேவனிடத்தில் ஒப்புரவாக்க முடியும் (யோவான் 10:7-9; 16:13). எல்லா தேசங்களிலிருந்தும், மக்கள் கூட்டத்திலிருந்தும், மற்றும் சமுதாயம் எங்கிலுமிருந்தும் விசுவாசிகள் பரலோகத்தில் பிரவேசித்து ராஜாதி ராஜாவின் முன் பணிந்து, அவருடைய சிங்காசனத்தைச் சுற்றிலும் ஆராதனை செய்வார்கள் என்றும் வேதம் சொல்லுகிறது (வெளி. 5:9). பிரிந்திருக்கிற அனைத்து தேவ ஜனங்களின் ஒற்றுமையை இந்த சித்திரம் பிரதிபலிக்கிறது. 

நம்முடைய பாவத்தினால் தேவனிடத்திலிருந்து நாம் பிரிக்கப்பட்டிருந்தாலும், கிறிஸ்துவோடுள்ள தனிப்பட்ட உறவின் மூலம், இந்த குறுகலான ஒப்புரவாகுதலின் பாதை வழியாய் பரலோகத்தின் நித்தியத்திற்குள் பிரவேசிக்க, தேவனால் படைக்கப்பட்ட ஒவ்வொரு மனிதனும் வரவேற்கப்படுகிறான். இயேசுவின் சிலுவை தியாகம், உயித்தெழுதல் மற்றும் பரமேறி செல்லுதல் இன்றும் என்றும் எல்லோருக்கும் பகிர செண்டிய நற்செய்தி சத்தியங்கள் ஆகும்.

கிறிஸ்துவில் விலையேறப்பெற்ற வாழ்வு

தொலைந்த என் நிச்சயதார்த்த மோதிரத்தை, கண்களில் நீர்வழிய கண்மூடித்தனமாய் தேடினேன். மெத்தைகளை புரட்டிப்பார்த்து, இங்கும் அங்கும் எல்லா மூலைகளிலும் தேடிய என்னுடைய கணவர் ஆலன், “பரவாயில்லை, நாம் வேறொன்றை வாங்கிக்கொள்ளலாம்” என்றார். 

“நன்றி,” என்று சொன்னேன். “ஆனால் அதின் விலைமதிப்பைத் தாண்டி, அதில் ஒரு உணர்ச்சிப்பூர்வமான ஈர்ப்பு இருக்கிறது.” அதை மற்றொன்றைக்கொண்டு ஈடுசெய்யமுடியாது. அதை கண்டுபிடிக்கவேண்டும் என்று தொடர்ந்து ஜெபித்தேன். “தேவனே, தயவுசெய்து அதை கண்டுபிடிக்க எனக்கு உதவிசெய்யும்.” 

ஒருசில நாட்களுக்குபின், அந்த விலைமதிப்பற்ற மோதிரத்தை என்னுடைய ஸ்வெட்டர் ஒன்றின் பாக்கெட்டில் கண்டெடுத்தேன். “நன்றி இயேசுவே” என்று மகிழ்ச்சியடைந்தேன். நானும் எனது கணவரும் மகிழ்ச்சியடைந்த தருணத்தில், வேதாகமத்தில் வெள்ளி நாணயத்தை தொலைத்த ஸ்திரீயைக் குறித்த உவமை எனக்கு நினைவுக்கு வந்தது (லூக்கா 15:8-10). தொலைந்த வெள்ளி நாணயத்தைத் தேடிய ஸ்திரீயைப் போல, தொலைந்த மோதிரத்தின் முக்கியத்துவம் எனக்குப் புரிந்தது. எங்களுடைய விலைமதிப்புள்ள ஒன்றைத் தேடும் எங்களின் முயற்சி தவறல்ல. இயேசு இந்த உவமையைப் பயன்படுத்தி, தான் சிருஷ்டித்த ஒவ்வொரு நபரையும் இரட்சிக்கும் அவரது ஆவலை வெளிப்படுத்துகிறார். ஒரு பாவியின் மனந்திரும்புதலினால் பரலோகத்தில் மிகுந்த சந்தோஷமுண்டாகிறது. 

தொலைந்துபோன பொருளைத் தேடுவதுபோன்று, மற்றவர்களுக்காக வாஞ்சையோடு ஜெபிக்கிற நபராய் மாறுவது எப்பேர்ப்பட்ட பாக்கியம்! ஒருவர் மனந்திரும்பி, தன்னுடைய வாழ்க்கையை இயேசுவுக்கு ஒப்புவிப்பது எப்பேர்ப்பட்ட மகிழ்ச்சி! நாம் நம்முடைய நம்பிக்கையை அவர் மீது வைக்கும்போது, தொலைந்துபோன நம்மை விடாமல் தேடிக் கண்டுபிடித்ததின் சந்தோஷத்தை நாம் அனுபவிக்கமுடியும். நம்மை தேடிக் கண்டுபிடிக்குமளவிற்கு நாம் அவருடைய பார்வையில் விலையேறப் பெற்றவர்கள். 

விட்டுச்சென்ற கருணை

மார்த்தா, ஆரம்பப் பள்ளியொன்றில் உதவி ஆசிரியராக முப்பது ஆண்டுகள் பணியாற்றினார். ஒவ்வொரு ஆண்டும் பணம் சேமித்து வைத்து, அந்த பள்ளியில் படிக்கும் ஏழை மாணவர்களுக்கு புத்தாடைகளை வாங்கித் தருவது அவரது வழக்கம். இரத்தப்புற்றுநோயுடன் போராடி உயிரிழந்த மார்த்தாவின் சேவையைப் பாரட்டி எங்கள் பள்ளியில் அவளுக்கு நினைவுநாள் கொண்டாடப்பட்டது. அந்த கொண்டாட்டத்தில் கலந்துகொண்டவர்கள் பூங்கொத்துகளோடு சேர்த்து நூற்றுக்கணக்கான புத்தாடைகளை ஏழைப் பிள்ளைகளுக்கு அன்பளிப்பாய் வழங்கினர். மார்த்தாவின் தியாகமான சேவையைக் குறித்தும் மற்றவர்களை ஊக்கப்படுத்திய அவரது கருணை உள்ளத்தைக் குறித்தும் பல்வேறு சாட்சிகள் பகிரப்பட்டது. அவரின் சேவையை மதித்த அவரது சக ஆசிரியர்கள், அவள் செய்து வந்த அந்த தொண்டை, அவளது மறைவுக்குப் பின் தொடர்ந்து மூன்று ஆண்டுகளாக செய்துகொண்டு வருகின்றனர். மார்த்தா விட்டுச்சென்ற இந்த கருணை உள்ளம், தேவையுள்ளவர்களுக்கு உதவ இன்னும் பலரை ஊக்குவிக்கிறது.

அப்போஸ்தலர் 9ஆம் அதிகாரத்தில் “நற்கிரியைகளையும் தருமங்களையும் மிகுதியாய்” செய்து வந்த தொற்காள் என்னும் பெண்ணைக்குறித்து லூக்கா பதிவு செய்கிறார் (வச. 39). அவள் வியாதிப்பட்டு மரித்துவிடுகிறாள். ஆனால் அங்கிருந்த பேதுருவை மக்கள் வருந்தி அழைக்கின்றனர். அங்கிருந்த விதவைகள் அனைவரும் அழுது, தொற்காள் எவ்வாறு சேவை மனப்பான்மையுடன் வாழ்ந்தாள் என்பதை பேதுருவுக்கு தெரிவித்தனர் (வச. 39). பேதுரு தொற்காளை உயிரோடு எழும்பப்பண்ணுகிறார். “இது யோப்பா பட்டணம் எங்கும் தெரியவந்தது. அப்பொழுது அநேகர் கர்த்தரிடத்தில் விசுவாசமுள்ளவர்களானார்கள்” (வச. 42). எளியவர்களுக்கு உதவும் தொற்காளின் இந்த சேவை மனப்பான்மை மற்றவர்களின் உள்ளத்தைத் தொட்டது, அத்துடன், அன்போடு கூடிய தயாள குணத்தின் வலிமையை மற்றவர்களுக்கு தெளிவாய் வெளிப்படுத்தியது.