காத்திருப்பதின் சுமை

கடந்த இரண்டு வருடங்களில், என் குடும்பத்திலிருந்த இரண்டு நபர்கள் உயிருக்கு ஆபத்தான நோயினால் பாதிக்கப்பட்டனர். அவர்கள் சிகிச்சை பெற்று வந்த போது அவர்களுக்குத் துணையாக நான் இருந்தபொழுது ஒரு நிச்சயமற்ற நிலையை எதிர்கொள்வதுதான் எனக்கு மிகவும் கடினமாக இருந்தது. எப்பொழுதும் மருத்துவரிடமிருந்து ஒரு தெளிவான பதிலையே நான் எதிர்பார்த்தேன். ஆனால், அது அரிதாகத்தான் கிடைத்தது. ஒரு தெளிவான பதிலைக் கூறுவதற்குப் பதில் அநேகந்தரம் நம்மை காத்திருக்கும்படி கூறிவிடுகிறார்கள். 

அடுத்த மருத்துவ சோதனையில் என்ன நிகழுமோ என்று எண்ணத்துடன் ஒரு நிச்சயமற்ற நிலையின் பாரத்தை சுமப்பது மிகக் கடினமானது. மரணம் நம்மை பிரிப்பதற்கு முன் நம்மிடம் இருப்பது சில வாரங்களா, மாதங்களா அல்லது வருடங்களா? வியாதி இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும், அனைவரும் ஒரு நாள் இறக்கத்தான் போகிறோம். வியாதியின் அறிகுறி அதை வெறுமனே வெளிக்கொண்டு வருகிறது. மனதிற்குள் ஒளிந்து கொண்டிருக்கும் மரணத்தைப் பற்றிய எண்ணங்களை புற்றுநோய் போன்ற வியாதிகள் முன்னே கொண்டுவந்து நிலையற்ற வாழ்வை பற்றி சிந்திக்க தூண்டுகிறது. 

நம்முடைய நிலையற்ற வாழ்வை எண்ணிப் பார்த்ததும், நான் மோசே ஜெபித்ததுபோல் ஜெபிக்கத் துவங்கினேன். நம் வாழ்க்கை காலையிலே முளைத்துப்பூத்து, மாலையிலே அறுப்புண்டு உலர்ந்து போகும் புல்லுக்கு ஒப்பான போதிலும் (வச. 5-6), தேவனே நம் நித்திய அடைக்கலமாக இருக்கிறார் (வச. 1) என்று சங்கீதம் 90 சொல்கிறதை அறிந்து, நம்முடைய நாட்களை எண்ணும் அறிவில் வளரும்படியாகவும், ஞான இருதயமுள்ளவர்களாகும்படியும் மோசேயை போல் நாமும் ஜெபிக்கலாம். அப்படிச் செய்யும் பொழுது புல் போன்று குறுகியகால வாழ்க்கை இருந்தாலும், நம்முடைய கைகளின் கிரியைகளை அவரே உறுதிப்படுத்துவார் (வச. 17).  

கடைசியாக, நம்முடைய நம்பிக்கை மருத்துவரின் ஆய்வறிக்கையில் இல்லை, “தலைமுறை தலைமுறையாக” நமக்கு அடைக்கலமாக இருக்கின்ற தேவன் மீதே இருக்கின்றது.

நம் நிமித்தம் கைவிடப்பட்டு

நம்முடைய நண்பர் நமது அருகிலிருக்கும் பொழுது வலியைத் தாங்கிக்கொள்வது சுலபமா? வெர்ஜினியா (Virginia) பல்கலைக்கழகத்தின் ஆராய்ச்சியாளர்கள் இக்கேள்விக்கு விடையறிய ஒரு விசித்திரமான ஆய்வை நடத்தினார்கள். ஒருவர் வேதனை ஏற்படக்கூடிய சூழ் நிலையை எதிர்கொண்டால் அவருடைய மூளை எவ்வாறு செயல்படும் என்பதை அவர்கள் கண்டறிய விரும்பினார்கள். அதுமட்டுமன்றி, அந்நபர் அவ்வேளை தனியாக இருந்தால் அவர் மூளை எவ்வாறு செயல்படும், முன்பின் அறியாத நபரின் கையை பிடித்துக்கொண்டிருக்கும்பொழுது எவ்வாறு செயல்படும் மற்றும் தன் நண்பருடைய கரத்தை பற்றிக் கொண்டிருக்கும்பொழுது எவ்வாறு செயல்படும் என்பதையும் கண்டறிய விரும்பினார்கள். 

ஆராய்ச்சியாளர்கள், பல ஜோடிகளிடம் இந்த சோதனையை மேற்கொண்டபொழுதும், முடிவுகள் ஒரே மாதிரியாகவே இருந்தது. ஒருநபர் தனியாகவோ அல்லது முன்பின் அறியாத நபரின் கரத்தை பிடித்துக்கொண்டு ஓர் அதிர்ச்சியை எதிர்கொள்ளும்பொழுது, அவரது மூளையில் அபாயம் ஏற்படும் சமயத்தில் செயல்படும் பகுதி விழித்துக்கொண்டது. ஆனால் அதே நபர் தன் நண்பரின் கரத்தை பற்றிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது, அவருடைய மூளை நிலையானதொரு நிலையில் இருந்தது. தன் நண்பரின் அருகாமை தனக்கு ஆறுதலளித்ததால், அவ்வலி தாங்கிக் கொள்ளக்கூடியதாய் தோன்றியது.

கெத்சமனே தோட்டத்தில் இயேசு ஜெபித்துக்கொண்டிருந்த பொழுது, அவருக்கும் ஆறுதல் தேவையாயிருந்தது. ஏனெனில் நம்பிக்கை துரோகம், சிறையிருப்பு மற்றும் மரணத்தை அவர் எதிர்கொள்ளப்போகிறார் என்பதை அவர் முன்னமே அறிந்திருந்தார். ஆகவேதான் தன் நெருங்கிய நண்பர்களைப் பார்த்து “என் ஆத்துமா மரணத்துக்கேதுவான துக்கங் கொண்டிருக்கிறது,” என்று கூறி தன்னோடு கூட வந்து விழித்திருந்து ஜெபிக்குமாறு கேட்டார் (மத். 26:38).  ஆனால் பேதுருவும், யாக்கோபும், யோவானும் உறங்கிவிட்டார்கள். 

ஆறுதல்படுத்தக்கூடிய நண்பரின் கரம் ஏதுமின்றி, கெத்சமனே தோட்டத்தின் தாங்கொணாத் துயரத்தை இயேசு தனியாக எதிர்கொண்டார். ஆனால் அவ்வேதனையை அவர் தாங்கிக் கொண்டதினால் தேவன் ஒருபோதும் நம்மைக் கைவிடுவதுமில்லை, நம்மை விட்டு விலகுவதுமில்லை என்ற நிச்சயம் நமக்குண்டு (எபி. 13:5). தேவனுடைய அன்பைவிட்டு நம்மை எதுவும் பிரித்துவிடக்கூடாது என்பதற்காக நமக்காக இயேசு துன்புற்றார் (ரோ. 8:39). ஆகவே நாம் எதிர்கொள்ளும் அனைத்தையும் தாங்கிக்கொள்ளும் பெலனை அவருடைய அருகாமை நமக்களிக்கிறது.

அக்கினி சோதனை

கடந்த குளிர்காலத்தில் கொலராடோவில் (Colorado) இருந்த ஒரு இயற்கை வரலாற்று அருங்காட்சியகத்திற்கு சென்றிருந்த பொழுது, ஆஸ்பென் மரத்தை (காட்டரசுமரம்) பற்றி சில குறிப்பிடத்தக்க உண்மைகளை நான் கற்றுக்கொண்டேன். ஒரே ஒரு விதைக்கு, மெல்லிய தண்டுடைய ஆஸ்பென் மரத்தோப்பை உருவாக்கக்கூடிய ஆற்றல் இருக்கின்றது. அனைத்து வேர்களும் அந்த ஒருவிதையிலிருந்து கிளம்பும். இந்த வேர் அமைப்புகள் பல்லாயிரக்கணக்கான வருடங்களாக நிலத்தடியில் மந்தமான நிலையில், எந்த ஒரு மரத்தையும் உற்பத்தி செய்யாமல் தூங்கிக் கொண்டிருக்க முடியும். வெள்ளம், நெருப்பு அல்லது பனிச்சரிவின் வரவினால் காட்டில் ஏற்படும் வெற்றிடத்திற்காக அவை காத்துக்கொண்டிருக்கும். ஓர் இயற்கைப் பேரழிவினால் நிலம் அகற்றப் பட்டவுடன், மரத்தின் வேர்கள் சூரியனின் வெப்பத்தை உணர ஆரம்பிக்கும். பிறகு அவ்வேர்கள் கன்றுகளை அனுப்பத் தொடங்கும், அவை மரங்களாக வளர ஆரம்பிக்கும்.

பேரழிவின் மூலம் ஆஸ்பென் மரங்களின் வாழ்வில் ஓர் புதிய வளர்ச்சி சாத்தியமானதை நாம் காணலாம். கஷ்டங்கள் மத்தியில் நமது விசுவாசமும் இப்படித்தான் வளர்கின்றது என்று யாக்கோபு கூறுகின்றார். “என் சகோதரரே, நீங்கள் பலவிதமான சோதனைகளில் அகப்படும்போது, உங்கள் விசுவாசத்தின் பரீட்சையானது பொறுமையை உண்டாக்குமென்று அறிந்து, அதை மிகுந்த சந்தோஷமாக எண்ணுங்கள். நீங்கள் ஒன்றிலும் குறைவுள்ளவர்களாயிராமல், பூரணராயும் நிறைவுள்ளவர்களாயும் இருக்கும்படி, பொறுமையானது பூரண கிரியை செய்யக்கடவது” (யாக். 1:2-4).

சோதனையைச் சந்திக்கும்போதும், அக்கினியில் நடக்கும்போதும் மகிழ்ச்சியுடன் இருப்பது கடினம் தான். ஆனால் இப்படிப்பட்டதான கஷ்டமான சூழ்நிலைகளை தேவன் பயன்படுத்தி, நம்மை முதிர்ந்த மற்றும் முழுமையான நிலைக்கு கொண்டு வருவார் என்பதை நாம் விசுவாசிக்க வேண்டும். ஆஸ்பென் மரங்களைப்போல், சோதனைகளை சந்திக்கும் காலம், விசுவாசத்தில் நாம் வளரும் தருணமாக மாறலாம். பிரச்சனைகள் நம் இருதயத்தில் ஓர் வெற்றிடத்தை உண்டு பண்ணும்போது தேவனின் வெளிச்சம் நமக்குள் பிரவேசித்து நம்மை தொடும் தருணங்களாக மாறும்.

அவரது அற்புதமான முகம்

என் நான்கு வயது மகன் கேள்விகளால் நிறைந்து, எப்பொழுதும் பேசிக்கொண்டே இருப்பான். அவனோடு பேசிக்கொண்டிருப்பது எனக்கும் மிகவும் பிடித்தமான காரியம். ஆனால் சில நேரங்களில் முகம் கொடுத்துப் பேசாமல் முதுகை காண்பித்துக் கொண்டே கேள்விகளை கேட்கும் பழக்கத்திற்குள் சென்றுவிட்டான். ஆகவே “நீ பேசுவதை என்னால் கேட்க முடியவில்லை. தயவுசெய்து பேசும்போது என்னைப் பார்த்து பேசு” என அடிக்கடி அவனுக்கு நினைவூட்ட வேண்டியிருந்தது.

சில நேரங்களில், தேவனும் இதை தான் நம்மிடம் சொல்ல விரும்புகிறார் என நினைக்கிறேன். ஏனென்றால் அவரால் நாம் சொல்வதைக் கேட்க முடியாத காரணத்தினாலல்ல, நாம் அவரை “பார்க்காமலேயே” பேசிக்கொண்டிருப்பதினால்தான் அப்படி எண்ணத் தோன்றுகிறது. நாம் ஜெபிக்கிறோம், ஆனால் நமது கேள்விகளுக்குள்ளேயே சிக்கிக்கொண்டு, நமது கவனத்தை அவர் மீது வைக்காமல் நம்மீதே வைக்கிறோம். அவரது குணாதிசயத்தை மறந்து ஜெபித்துக்  கொண்டிருக்கிறோம். என்னுடைய மகனைப்போல, நிறைய கேள்விகளை கேட்டுவிட்டு, யாரிடம் பேசிக்கொண்டிருக்கிறோம் என்பதை மறந்த நிலையில்தான் ஜெபிக்கிறோம்.

தேவன் யார் என்றும், அவர் நமக்காக என்னவெல்லாம் செய்திருக்கின்றார் என்பதையும் நாம் நினைவில் கொண்டாலே நமது பல கவலைகள் ஒன்றுமில்லாமல் போவதை பார்க்கலாம். தேவன் மீது நமது எண்ணங்களை திசைதிருப்பினால், அவரது குணாதிசயத்தினால் ஆறுதலைடைவோம். ஏனெனில் அவர் அன்பானவர், மன்னிப்பவர், ஆளுகைசெய்பவர், கிருபை நிறைந்தவர்.

தேவனுடைய முகத்தை நாம் எப்போதும் தேட வேண்டும் என்றே சங்கீதக்காரன் சொல்கிறான் (சங் 105:4). தேவனை ஆராதிக்கவும், ஜெபங்களை ஏறெடுக்கவும் தலைவர்களை தாவீது நியமித்தான். மக்கள் தேவனின் குணாதிசயத்தை போற்றிப் பாட வேண்டும் என்றும், தேவன் உண்மையுள்ளவர் என்பதை விவரிக்கும் விதத்தில் தேவனைப் பற்றிய கதைகளைக் கூறுமாறும் உற்சாகப்படுத்தினான் ( 1 நாளா. 16:8-27).

நம் கண்களை தேவனுடைய அழகான முகத்திற்கு நேராக நாம் திருப்பினால், பதிலளிக்கப்படாத கேள்விகளின் மத்தியிலும், பெலத்தினையும் ஆறுதலையும் பெற்றுக்கொள்ளலாம்.