மகிழ்ச்சியை தெரிந்துகொள்ளுதல்

எழுத்தாளர் மார்லின் மக்என்டயர், தன் தோழியிடமிருந்து "மகிழ்ச்சியாயிருப்பதே பொறாமைக்கு எதிரானது" என்பதை தான் கற்றுக்கொண்ட விதத்தை பகிர்கிறார். இந்த தோழி மாற்றுத் திறனாளியாக, நெடுநாளாய் பல வலிகளோடு இருந்தவர், அவருடைய திறமைகளை அவர் விரும்பிய வகையில் வளர்த்திக்கொள்ள முடியாமல் அவர் உடல்நிலை அவர் திறன்களை மட்டுப்படுத்தியது. இருந்தபோதிலும், அவர் எப்படியோ தனித்துவமாக சந்தோஷத்தை அனுபவித்து மற்றவர்களோடும் மகிழ்ந்தார். அவர் மரிக்கும் முன்னர், தான் எதிர்கொண்ட ஒவ்வொன்றையும் பாராட்டி மகிழ்ச்சியோடு ஏற்றுக்கொண்டார்.

"பொறாமைக்கு எதிர்மறையானது மகிழ்ச்சியாய் இருப்பது" இந்த புரிந்துகொள்ளுதல், எனக்குள் நீட்டித்திருக்கிறது. என் வாழ்விலும் இருக்கும் சில நண்பர்களை எனக்கு நினைவூட்டுகிறது. அவர்கள் தங்களை யாரோடும் ஒப்பிட்டுப் பார்க்காமல், மற்றவர்களுக்காக ஆழமாகவும், உண்மையாகவும் மகிழ்ச்சி கொள்பவர்களாய் ​வாழ்கின்றனர்.

பொறாமை என்பது சுலபமாய் சிக்கிக் கொள்ளக்கூடிய வலை. அது நம்முடைய ஆழமான பாதிப்புகளையும், காயங்களையும், மற்றும் பயங்களையும் பயன்படுத்தி நாம் இப்படி இருந்தால் நமக்கு கஷ்டங்கள் இருக்காது, நாம் கவலைப்பட வேண்டியிருக்காது என்று நம்மோடு கிசுகிசுத்து கொண்டே இருக்கும்.

பேதுரு, புதிய விசுவாசிகளுக்கு 1பேதுரு 2இல் நினைப்பூட்டியது போல, பொறாமை நமக்கு சொல்லும் பொய்களிலிருந்து விடுபட இருக்கும் ஒரே வழி, சத்தியத்தில் ஆழமாக வேரூன்றுவது தான். எப்படியெனில், கர்த்தர் தயையுள்ளவர் என்பதை ஆழமாக ருசிப்பது; அதாவது ஆழமாக அனுபவிப்பது (வ.1-3). நாம் "சுத்த இருதயத்தோடே ஒருவரிலொருவர் ஊக்கமாய் அன்பு" கூரமுடியும் (1:22) எப்பொழுதெனில் ,"என்றென்றைக்கும் நிற்கிறதும் ஜீவனுள்ளதுமான" (1:23) தேவவசனமே நமது சந்தோஷத்தின் மெய்யான ஆதாரம் என்று நாம் அறிந்துகொள்ளும்.

நாம் உண்மையாகவே தெரிந்துகொள்ளப்பட்ட சநததியினராய், அவருக்குச் சொந்தமான ஜனமாயும், அந்தகாரத்தினின்று தம்முடைய ஆச்சரியமான ஒளியினிடத்திற்கு வரவழைக்க பட்டவர்களாயும் (2:9) இருக்கிறோம் என்பதை நாம் நினைவுகூரும்போது, மற்றவர்களோடு ஓப்பிடுவதை விட்டுவிடுவோம்.

கிறிஸ்துவைப் போல பரிபூரணராய்

காத்லீன் நாரிஸ் என்னும் எழுத்தாளர், “பரிபூரண வாதம் (Perfectionism) என்பது எனக்குத் தெரிந்த வார்த்தைகளிலேயே பயங்கரமான ஒரு வார்த்தை,” என்கிறார். அவர் நவீன காலத்து பரிபூரண வாதத்தையும், மத்தேயுவில் விளக்கியுள்ள பரிபூரணத்திற்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை விளக்குகிறார். நவீன காலத்து பரிபூரண வாதம் என்பது ஒரு தீவிர உளவியல் துன்பம். அது மக்களை எந்த ஒரு சவாலையும் துணிச்சலுடன் எதிர்கொள்ளவிடாமல் தடுக்கிறது என்கிறார். ஆனால் மத்தேயுவில் வரும் பூரணம் என்பது “முதிர்ந்த” அல்லது “முழுமையான” என்று பொருள்படுகிறது. “பரிபூரணம் என்பது வளர்ச்சிக்கு இடம் தந்து, முதிர்ச்சியடைந்தவர்களாய் மற்றவர்களுக்கு நம்மையே தருவதாகும்” என்று நாரிஸ் குறிப்பிடுகிறார். 

பரிபூரணம் என்பதை இந்த வழியில் புரிந்துகொள்ள மத்தேயுவில் ஒரு ஆழமான கதை இருக்கிறது. மத்தேயு 19ல் இயேசுவிடம் ஒருவன் வந்து “நித்திய ஜீவனை அடைவதற்கு நான் எந்த நன்மையைச் செய்ய வேண்டும்?” என்று கேட்கிறான் (வச. 16). இயேசு பதிலுக்கு “கற்பனைகளைக் கைக்கொள்” என்கிறார் (வச. 17). இதையெல்லாம் கைகொண்டிருக்கிறேனே இன்னும் என்னிடத்தில் குறைவு என்ன? என்று அந்த மனிதன் கேட்கிறான் (வச. 20). 

அப்பொழுது அந்த மனிதனின் ஐசுவரியம் தான் அவன் மனதைப் பற்றியிருக்கும் பிடி என்பதை இயேசு உணர்ந்துகொண்டார். எனவே இயேசு, “நீ பூரண சற்குணனாயிருக்க விரும்பினால், போய், உனக்கு உண்டானவைகளை விற்று, தரித்திரருக்குக் கொடு, அப்பொழுது, பரலோகத்தில் உனக்குப் பொக்கிஷம் உண்டாயிருக்கும்” என்கிறார் (வச. 21). 

நாம் ஒவ்வொருவரும் பரிபூரணத்திற்கு அவரவருக்கு சாதகமான விளக்கத்தை வைத்திருக்கிறோம். நாம் பற்றியிருக்கும் ஆஸ்திகள் அல்லது பழக்கவழக்கங்கள் ஆகியவற்றை கட்டுக்குள் வைக்கும் முயற்சி பயனற்றது. இன்று இயேசுவின் மென்மையான அழைப்பைக் கேட்டு உங்களை ஒப்படையுங்கள், பரிபூரணத்தில் விடுதலையடையுங்கள், அது தேவனால் மட்டுமே கூடும் (வச. 26).

சிறந்த ஞானமும் ஆயிரம் கண்களும்

“ஆத்துமாவின் நிலையை அனைத்து கோணங்களிலும் அலசுவதற்கு, ஒரு மேய்ப்பனுக்கு தேவனுடைய ஞானமும் ஆயிரம் கண்களும் தேவை” என்று திருச்சபை தலைவரான ஜாண் கிறிஸாஸ்டம் எழுதுகிறார். ஆவிக்குரிய ரீதியில் மற்றவர்களை நன்கு பராமரித்தல் எப்படி என்பது குறித்த விவாதத்தில் கிறிஸாஸ்டம் இப்படியாக பேசுகிறார். ஒருவரைக் கட்டாயப்படுத்தி குணமாக்குவது என்பது சாத்தியமில்லை என்பதினால், அவர்களை கரிசணையோடும் இரக்கத்தோடும் அவர்களின் இருதயத்தை அணுகுவதை அவர் வலியுறுத்துகிறார். 

அதற்காக வலியே இல்லாமல் அதை மேற்கொள்ள முடியும் என்று அர்த்தமல்ல என்றும் கிறிஸாஸ்டம் எச்சரிக்கிறார். ஏனெனில் “ஆழ்ந்த அறுவை சிகிச்சை செய்யப்படவேண்டிய ஒரு நபரிடம் நீங்கள் மென்மையாய் நடந்துகொண்டு, அவர்களுக்கு அறுவை சிகிச்சை செய்யத் தவறினால் அவர்களை புற்றுநோயிலிருந்து காப்பாற்ற முடியாது. ஆனால் விரக்தியிலிருக்கும் அவரது உடம்பில் நீங்கள் இரக்கமின்றி கீறல் ஏற்படுத்தி சிகிச்சை செய்தால்... அவர் எல்லாவற்றையும் மறந்து, உச்சகட்ட மகிழ்ச்சியை அனுபவிப்பார்.”

கள்ள போதகர்களால் துன்மார்க்கத்திற்குள் தள்ளப்பட்டவர்களின் நடத்தையை விவரிக்கும் யூதாவும் அதே பிரச்சனையை சந்திக்கிறார் (1:12-13, 18-19). அந்த வகையான மரண அச்சுறுத்தல்களின்போதும், யூதா கோபப்படாமல் கையாளுவதற்கே அறிவுறுத்துகிறார்.

அதற்கு பதிலாக, விசுவாசிகள் அச்சுறுத்தல்களை சந்திக்க தேவனுடைய அன்பில் இன்னும் அதிகமாய் வேரூன்றவேண்டும் என்று போதிக்கிறார் (வச. 20-21). நாம் தேவனுடைய அன்பில் ஆழமாய் வேரூன்றும்போதே, சரியான நேரம், தாழ்மை மற்றும் இரக்கத்தோடு மற்றவர்களுக்கு உதவிசெய்யும் ஞானத்தை தேவனிடத்திலிருந்து பெறக்கூடும் (வச. 22-23). இந்த பாதையே, மற்றவர்களுக்கு சுகத்தை அடையச்செய்து, தேவனுடைய அன்பின் மகத்துவத்தில் இளைப்பாறச் செய்கிறது. 

லாப்ரடார் தேவதை

கேப் டேஷ்வுட்டும், அவருடைய செல்லமான கருப்பு லாப்ரடார் நாயாகிய சேலாவும் 2019ஆம் ஆண்டு ஒரு மறக்கமுடியாத சாதனையை நிகழ்த்தியுள்ளனர். வருடத்தில் 365 நாட்களும் பயணித்து மலையுச்சியை அடைந்து சாதனை நிகழ்த்தியுள்ளனர். 

அவரிடத்தில் சொல்லுவதற்கு அழகான கதை ஒன்று உண்டு. “தவறான குடும்ப வாழ்க்கை” என்று சொல்லி, தன்னுடைய 16ஆம் வயதில் வீட்டை விட்டு வெளியேறினார். “நீங்கள் எப்போதாவது மக்களால் மனமடிவாக்கப்பட்டீர்கள் என்றால், நீங்கள் அதை மறந்து வேறொன்றில் கவனம் செலுத்துங்கள்” என்று அவர் சொல்லுகிறார். உங்களுக்குத் தெரியுமா? இந்த நபருக்கு மலையேற்றமும், அவருடைய செல்ல நாயான இந்த கருப்பு லாப்ரடாரின் நிபந்தனையற்ற அன்புமே அவருடைய கவனத்தைத் திசைதிருப்ப உதவியது.

என்னைப்போன்று விலங்குகளை அதிகமாய் நேசிப்பவர்கள், அவைகளை நேசிப்பதற்கு காரணம், எங்குமே கிடைக்காத, அவைகள் கொடுக்கும் இனிமையான, நிபந்தனையற்ற அன்பே. மற்றவர்களின் தோல்விகளைக்காட்டிலும் அவர்கள் சிரத்தையின்றி காண்பிக்கும் அன்பு சிறந்தது. தேவனுடைய அசைக்கமுடியாத, எல்லையில்லாத அன்பே உலகத்தை இயக்கிக்கொண்டிருக்கிறது. 

சங்கீதம் 143ல், சங்கீதக்காரன் அவருடைய பெரும்பாலான ஜெபங்களில் தேவனுடைய அசையாத நிலையான கிருபையே, அவருடைய தனிமையில் அவருக்கு ஆறுதலாயிருந்துள்ளது என்கிறார் (வச.12). தனது வாழ்க்கை முழுவதும் தேவனோடு நடந்த அனுபவம், “அதிகாலையில் உமது கிருபையைக் கேட்கப்பண்ணும்” என்று நம்புவதற்கு பெலப்படுத்துகிறது (வச. 8).

தேவனை நம்புவதற்கு போதுமான நம்பிக்கையோடு, நமக்கு தெரியாத பாதைகளில் அவருடைய வழிநடத்துதலை சார்ந்துகொள்வோம் (வச. 8). 

பேசு, நம்பு, உணர்வடை!

“இரகசியங்களை சொல்லுதல்” என்னும் தன்னுடைய சிறப்பான படைப்பில், ப்ரெட்ரிக் ப்யூச்னர், “பேசாதே, நம்பாதே, உணராதே என்னும் விதிகளோடு நாம் வாழுகிறோம்; அதை மீறுபவனுக்கு ஐயோ” என்கிறார். அவர், “ஒரு சில காரணங்களால் செயலிழந்து நிற்கிற குடும்பங்களின் எழுதப்படாத விதிகளைக்” குறித்து விவரிக்கிறார். இந்த விதியானது, அவருடைய சொந்த குடும்பத்தில் ஏற்பட்ட அவருடைய தகப்பனாரின் தற்கொலையைக் குறித்து பேசவும் வருந்தவும் அவரை அனுமதிக்கவில்லை. அவருடைய வலி மிகுந்த தருணத்திலும் யாரையும் நம்பவிடாமல் அவரைத் தடுத்தது.

அதை தொடர்புபடுத்தி பார்க்கமுடியுமா? நம்மில் பலர் ஒரு சில விஷயங்களில் நம்முடைய பாதிப்பைக் குறித்து மௌனம் சாதிக்கும் தவறான அன்பின் கண்ணோட்டத்தோடு வாழ பழகிக்கொண்டோம். அந்த வகையான அன்பு ஒருவிதமான கட்டுப்பாட்டிற்கு உட்பட்டது. அது ஒருவகையான அடிமைத்தனம். 

நாம் இழந்துவிடுவோமோ என்ற பயத்தினிமித்தம் சிக்கியுள்ள இந்த நிபந்தனைக்குட்பட்ட அன்பிலிருந்து, இயேசுவின் அன்பு எவ்வாறு வித்தியாசமாயுள்ளது என்பதைப் பார்க்க நாம் மறந்துவிடக்கூடாது. கிறிஸ்துவின் அன்பின் மூலமாய் நாம் பயத்திலிருந்து விடுபடுவது எவ்வாறு என்பதையும் (ரோமர் 8:15), நமக்கு வாக்குப்பண்ணப்பட்ட மகிமையான சுதந்திரத்தை புரிந்துகொள்ளவும் (வச.21) முடியும் என்றும் பவுல் கூறுகிறார். உண்மையாய், ஆழமாய் நிபந்தனையில்லாமல் நேசிக்கப்படுவதை நாம் உணர்ந்தால். பயமில்லாத வாழ்க்கையை வாழ வெளிப்படையாய் பேசவும் நம்பவும் உதவியாயிருக்கும். 

ஹோட்டல் கொரோனா

எருசலேமிலுள்ள டான் ஹோட்டல், 2020ல் ஹோட்டல் கொரோனா என்ற வேறு பெயரில் அறியப்பட்டது. கோவிட்-19 லிருந்து மீண்டுவரும் நோயாளிகளுக்கு இது சமர்ப்பிக்கப்பட்டு, இப்படி ஒரு கடினமான நேரத்தில் மக்களுக்கு மகிழ்ச்சியையும் ஒற்றுமையையும் கொடுக்கக்கூடிய ஒரு அபூர்வ இடமாக இந்த ஹோட்டல் இருந்தது. அங்கு அனுமதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு ஏற்கனவே தொற்று இருந்ததால், அவர்கள் எல்லோரும் ஒன்றாக பாடி, நடனமாடி, மகிழ சுதந்திரமாக விடப்பட்டனர். அவர்களும் அதைச் செய்தனர்! வெவ்வேறு அரசியல் மற்றும் ஆன்மீகக் குழுக்களுக்கிடையே பதட்டங்கள் அதிகமாகக் காணப்படும் ஒரு நாட்டில், மக்கள் முதலாவதாக, ஒருவரையொருவர் மனிதனாகப் பார்த்து நண்பர்களாய் பழக கற்றுக்கொள்ளக்கூடிய ஒரு தளமாக இப்படிப்பட்ட நெருக்கடி உருவாக்கியது. 

நம்மைப் போலவே அனுபவமும் மதிப்பும் உள்ள மக்களிடம் நாம் ஈர்க்கப்படுவது இயற்கையானது, இயல்பானதும் கூட. ஆனால் அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் அடிக்கடி வலியுறுத்தியது போல, மனிதர்களுக்கிடையே ஏற்படும், நாம் இயல்பானது என்று பார்க்கும், ஏதாவது தடுப்புச்சுவர்களிடையே, சுவிசேஷம், ஒரு சவாலானது. 2 கொரிந்தியர் 5:15. சுவிசேஷம் என்னும் கண்ணாடி மூலம், நம்முடைய வேறுபாடுகளை விட, பகிர்ந்துக் கொள்ளப்பட்ட முறிவு மற்றும் ஏக்கம், குணமடைவதற்கு தேவனுடைய அன்பு தேவை என்ற பெரிய விஷயங்களைப் பார்க்கிறோம். 

“எல்லாருக்காகவும் ஒருவரே மரித்தார்” என்று நாம் விசுவாசித்தால், மற்றவர்களைப் பற்றிய மேலோட்டமான அனுமானங்களைக் குறித்து நாம் மனநிறைவடையவும் முடியாது. மாறாக, அவருடைய அன்பையும், அவர் மேற்கொண்ட பணியையும், நாம் நினைத்துப்பார்க்க முடியாத அளவுக்கு, தேவன் நேசிப்பவர்களுடன், (நாம் அனைவரையும்), பகிரவும், “கிறிஸ்துவின் அன்பு நம்மை நெருக்கி ஏவுகிறது” (வச. 14).

பயமில்லா அன்பு

நம்முடைய நினைவை விட்டு எப்போதுமே நீங்காத சில பிம்பங்கள் உண்டு. வேல்ஸ் நாட்டின் மறைந்த இளவரசியான டயானாவின் பிரபல புகைப்படத்தை பார்வையிட்டபோது நானும் அப்படியே உணர்ந்தேன். முதல் பார்வையில் அந்த புகைப்படம் பார்ப்பதற்கு மிகச் சாதாரணமாய், இயல்பான புன்சிரிப்போடு இளவரசி டயானா, யாரோ ஒருவரின் கைகளை குலுக்கியபடி நின்றிருந்தார். ஆனால் அந்த புகைப்படத்தின் பின் கதை ஆச்சரியமானது. 

ஏப்ரல் 19, 1987 அன்று இளவரசி டயானா லண்டனின் மிடில்செக்ஸ் மருத்துவமனையை பார்வையிட்டார். எயிட்ஸ் வியாதி தீவிரமாய் பரவி இங்கிலாந்தையே அச்சுறுத்திக்கொண்டிருந்த தருணம் அது. அந்த கொடிய நோய் மக்களை கொன்று குவித்துக்கொண்டிருந்தது. எயிட்ஸ் நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களை தீண்டத்தகாதவர்களாய் கருதினர். 

இந்த தருணத்தில் எந்த கையுறையும் அணியாமல் ஒரு எயிட்ஸ் நோயாளியை புன்சிரிப்புடன் கைகுலுக்கிய இந்த தருணம் ஆச்சரியப்பட வைத்தது. அந்த புகைப்படம், எயிட்ஸ் நோயாளிகளை அதே கனிவுடனும் பரிவுடனும் ஆதரிக்க வேண்டும் என்ற உண்மையை உலகிற்கு உணர்த்தியது. 

நான் அடிக்கடி மறக்கிற ஒன்றை அந்த புகைப்படம் எனக்கு நினைவூட்டியது. இயேசுவின் அன்பை மற்றவர்களுக்கு இலவசமாய் தாராளமாய் கொடுக்கவேண்டும். பயந்துகொண்டே நாம் காட்டுகிற அன்பு, மரணத்தில் வாழ்வதற்கு சமானம் (1 யோவான் 3:14) என்று யோவான் ஆதி கிறிஸ்தவர்களுக்கு நினைப்பூட்டுகிறார். உண்மையான அன்போடு, பயமின்றி, தன்னையே கொடுக்கும் தியாகமான அன்பினால் ஊக்கப்படுத்தப்பட்டவர்களாய் உயிர்த்தெழுந்த ஜீவியத்தை வாழ்வதற்கும் உற்சாகப்படுத்துகிறார் (வச. 14,16). 

தேவனுடைய மீட்பின் வழி

ஆங்கில இசையின் புகழ்பெற்ற “சிறந்த நாடகக் கலைஞன்” என்ற பாடலானது, அதின் முக்கிய கதாபாத்திரத்தினால், தன் குடும்பத்தையும் சிநேகிதர்களையும் காயப்படுத்தியதைக் குறித்து சுயஉணர்வு அடைந்து பாடப்படுகிறது. அந்த பாடல் தன் சொந்த வீட்டிற்கு திரும்புவதின் மகிழ்ச்சியையும், தன்னிடத்தில் உள்ளதே போதுமானது என்ற நிறைவையும் கண்டறிவதாக அமைந்துள்ளது. 

ஓசியா புத்தகமும் அதேபோன்று தான் முடிகிறது. அதில் தன்னிடமாய் திரும்புபவர்களுக்கு அளவில்லா மகிழ்ச்சியையும் மீட்பையும் தருவதாக தேவன் வாக்குப்பண்ணுகிறார். புத்தகத்தின் பெரும்பான்மை, தேவனுக்கும் அவருடைய ஜனத்திற்குமான உறவை துரோகம் செய்யும் ஒரு மனைவியோடு ஒப்பிட்டு, தேவனை நேசிக்கவும் அவருக்காய் வாழவும் தவறின இஸ்ரவேலின் தோல்வியை முன்வைக்கிறது. 

14ஆம் அதிகாரத்தில் தேவனை ஏமாற்றியதை எண்ணி இருதயம் உடைக்கப்பட்டவர்களாய் அவரிடத்தில் திரும்புபவர்களுக்கு, தேவனுடைய அளவில்லாத அன்பு, கிருபை மற்றும் மீட்பு ஆகியவைகள் இலவசம் என்னும் நம்பிக்கையின் செய்தி முன்வைக்கப்படுகிறது (வச. 1-3). “நான் அவர்கள் சீர்கேட்டைக் குணமாக்குவேன்” என்றும் “அவர்களை மனப்பூர்வமாய்ச் சிநேகிப்பேன்” என்றும் வாக்குப்பண்ணுகிறார் (வச. 4). தேவனுடைய கிருபை பனியைப்போல் பொழிந்து, லீலிப் புஷ்பத்தைப்போலவும் தானிய விளைச்சலைப்போலவும் செழிக்கப்பண்ணி, சீர்படுத்தமுடியாத உறவை மீண்டும் புதுப்பித்து திருப்பதியாக்குகிறது (வச. 5-7). 

நாம் யாரையாவது காயப்படுத்தினதுண்டானால், அல்லது நம்முடைய வாழ்வில் தேவனுடைய இரக்கத்தை நமக்குச் சாதகமாய் பயன்படுத்திக்கொண்டாலோ, நமக்கு அளிக்கப்பட்ட நல்ல வரங்களை காலாகாலத்திற்கும் பாழாக்குகிறோம். ஆனால் தாழ்மையோடு அவரிடத்திற்குத் திரும்பினால், அவருடைய அன்பு எப்போதும் நம்மை அரவணைத்து, நம்முடைய வாழ்க்கையை சீரமைப்பதை நாம் பார்க்கமுடியும்.

தேவனுடைய பாதுகாப்பு

ஊசி, பால், காளான், லிஃப்ட், பிறப்பு, தேனீ, போன்று எதை கண்டாலும் பயப்படும் ஆட்ரியன் மாங்க், “மாங்க்” என்று அவரின் பெயரிடப்பட்ட தொலைக்காட்சி நிகழ்ச்சியொன்றின் முக்கியக் கதாப்பாத்திரம். அதில் அவரைப் போன்றே பயப்படும் துணை கதாப்பாத்திரமான ஹெரால்ட் க்ரென்ஷாவுடன் ஒரு காரின் பின்பெட்டியில் அடைத்துவைக்கப்படுகிறார். தன்னுடைய பயங்கள் வரிசையில், கிளாஸ்ட்ரோஃபோபியா என்னும் சிறிய இடத்தில் சிக்கிக்கொண்டதினால் ஏற்படும் பயத்திலிருந்து மாங்க் அன்று விடுவிக்கப்படுகிறார்.

மாங்க் மற்றும் ஹெரால்ட் ஆகிய இருவரும் அந்த காரின் பின்பெட்டியில் பயந்து நடுங்கிக்கொண்டிருக்கும்போது, மாங்கிற்கு ஓர் தீடீர் எண்ணம் உதிக்கிறது. “நாம் இதை தவறான பார்வையில் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம் என்று நினைக்கிறேன்” என்று மாங்க் கூறுகிறார். “நம்மை அடைத்து வைத்திருக்கிற இந்த பெட்டி, நம்மை மூடவில்லை, உண்மையில் அது நம்மை பாதுகாக்கிறது; வெளியிலிருக்கும் கிருமிகள், பாம்புகள், சத்தங்கள் ஆகியவற்றிலிருந்து இது நிஜமாகவே நம்மை பாதுகாக்கிறது” என்று மாங்க் கூற, ஆச்சரியத்தில் ஹெரால்ட் தன் கண்களை அகல விரித்து, “அப்படியென்றால், இந்த பெட்டி நமது நண்பன்” என்று மெல்லமாக கூறுவதாக கதை அமைக்கப்படுகிறது.

சங்கீதம் 63இல் தாவீதுக்கும் இதேபோன்ற ஒரு வெளிப்பாடு கிடைக்கிறது. “வறண்டதும் விடாய்த்ததுமான நிலத்திலே” இருந்தபோதும், தாவீது கர்த்தருடைய வல்லமையையும் மகிமையையும், கிருபையையும் பார்க்கிறான் (சங். 63:1-3). அந்த வறண்ட பாலைவனத்தையும் தேவன் தனக்கு ஏற்படுத்திய பாதுகாப்பான இடமாய் உணருகிறான். ஒரு பறவைக்குஞ்சு தன் தாயின் சிறகுகளின் கீழ் அடைக்கலம் புகுவதுபோல, தாவீது தேவனிடத்தில் அடைக்கலம் புகுகிறான். வனாந்திரமான அந்த இடத்திலும், “நிணத்தையும் கொழுப்பையும் உண்டதுபோல” (வச. 5) தன் ஆத்துமா திருப்தியாகிறது என்றும் “ஜீவனைப்பார்க்கிலும்” (வச. 3) மேலான கிருபையினால் பெலமும் உற்சாகமும் அடைகிறான்.