நீண்ட கால ஜெபம்

நீண்ட கால ஜெபம்

நம்மை வரவேற்கும் தேவன்

எங்களுடைய சபை, அருகிலுள்ள ஒரு பழைய மாணவியரை ஒருங்கிணைத்து கல்வி கற்பிக்க வேண்டும் என்று 1958 ஆம் அண்டு வெளியிடப்பட்ட அமெரிக்க நிதிமன்ற ஆணைக்கு கீழ்ப்படிவதைக் காட்டிலும், பள்ளியை மூடிவிடலாம் என்று தீர்மானித்து அந்த ஆண்டு மூடப்பட்ட பள்ளி அது. முன்பு வெள்ளையர் மட்டுமே இப்பள்ளியில் பயின்று வந்தனர். வெள்ளையர் உலகில் திணிக்கப்பட்ட கருப்பர்களில் எல்வா என்ற மாணவியும் உண்டு. அடுத்த ஆண்டு இப்பள்ளியைத் திறந்த போது எல்வா இப்பள்ளியில் சேர்ந்தாள். எல்வா தற்சமயம் எங்கள் சபையின் அங்கத்தினராக இருக்கின்றார். “நான் எனது பாதுகாப்பான சமுதாயத்தையும், எங்கள் வாழ்க்கையோடு இணைந்த ஆசிரியர்களையும் விட்டு விட்டு, பயப்படக் கூடிய ஒரு சூழலிலுள்ள ஒரு வகுப்பறையில் கருப்பின மாணவியாக நான் ஒருத்தி மட்டுமே சேர்ந்தேன்." என எல்வா நினைவுகூர்ந்தாள். எல்வா மற்றவர்களிடமிருந்து மாறுபட்டு காணப்பட்டதால் அதிக துயரங்களை அனுபவித்தாள். ஆனால், அவள் தைரியமும், விசுவாசமும், மன்னிக்கும் சிந்தையுமுள்ள ஒரு பெண்மணியாக உருவானாள்.

ஒவ்வொரு மனிதனும் அவனுடைய பாரம்பரியம், இனம் ஆகியவற்றைக் கடந்து தேவனால் நேசிக்கப்படுகிறான் என்ற உண்மையை மறுத்த அந்தச் சமுதாய நபர்கள் சிலரால் ஏற்பட்ட அநேகக் கொடுமைகளை எல்வா சகித்தாள். எனவே அவளுடைய சாட்சி மிகவும் ஆழமானதாயிருந்தது. ஆரம்பக் கால சபையின் அங்கத்தினர் சிலரும் இந்த உண்மையோடே போராடினர். தேவன் சிலரை அவர்கள் பிறப்பிலிருந்தே நேசிக்கிறார் எனவும், மற்றும் சிலரை தேவன் தள்ளிவிடுகிறார் எனவும் அவர்கள் நம்பினர். ஓர் உன்னத தரிசனத்தைப் பெற்ற பின்னர், பேதுரு கொடுத்த மிகவும் ஆச்சரியமான வெளிப்பாட்டைக் கேட்ட யாவரையும் அவர் அதிர்ச்சியடையச் செய்தார். “தேவன் பட்சபாதமுள்ளவரல்ல என்றும், எந்த ஜனத்திலாயினும் அவருக்குப் பயந்திருந்து நீதியைச் செய்கிறவன் எவனோ அவனே அவருக்கு உகந்தவன் என்றும் நிச்சயமாய் அறிந்திருக்கிறேன்" (அப். 10:34-35) என பேதுரு கூறுகின்றார்.

தேவன் தம் கரங்களை விரித்து அனைவருக்கும் தமது அன்பைக் கொடுக்கின்றார். அவருடைய வல்லமையாலே நாமும் அப்படிச் செய்வோம்.

மாற்றப்பட்டதும், மாற்றிக் கொண்டிருப்பதும்

டானி, மொடூப்பே ஆகிய இருவரும் நைஜீரியாவில் வளர்ந்தனர். அவர்கள் 1970 ஆம் ஆண்டு இங்கிலாந்து தேசத்திற்கு உயர்கல்விக்காகச் சென்றனர். தேவனுடைய கிருபையால் வாழ்வு மாற்றம் பெற்றனர். இங்கிலாந்து தேசத்தில், விவர் பூல் மாகாணத்தில் அன்பீல்ட் என்ற இடத்தில் வாழ்ந்து வந்த மிகவும் பின் தங்கிய, பிரிக்கப்பட்ட சமுதாயத்தினரை மாற்றும்படி தாங்கள் பயன்படுத்தப்படுவர் என்று அவர்கள் நினைத்ததேயில்லை. மருத்துவர்களான டானியும், மொடூப்பே ஆமிடேயும் உண்மையாய் தேவனைத் தேடியதோடு, தங்கள் சமுதாயத்தினருக்கும் பணி புரிந்தனர். தேவன் அநேகருடைய வாழ்வில் நம்பிக்கையைக் கொடுத்தார். அவர்கள் வல்லமையான ஒரு சபையை நடத்தியதோடு, அநேக சமுதாயச் சேவைகளையும் தொடர்ந்தனர். அதன் மூலம் எண்ணடங்கா மக்களின் வாழ்வு மாற்றத்திற்கு வழிவகுத்தனர்.

மனாசே தன்னுடைய சொந்த சமுதாயத்தை மாற்றினான். முதலாவது தீய வழிக்கு தன் ஜனங்களை நடத்தினான். பின்னர் அவர்களை நல்வழிப்படுத்தினான். யூதாவின் அரசனாக தனது பன்னிரண்டாம் வயதில் முடிசூட்டப்பட்ட மனாசே தன் ஜனங்களை வழிதவறச் செய்தான். அவர்கள் பல ஆண்டுகளாக பொல்லாப்பைச் செய்து வந்தனர் (2 நாளா. 33:1-9). அவர்கள் தேவனுடைய எச்சரிப்புக்குச் செவிசாய்க்கவில்லை. எனவே தேவன் மனாசேயை பாபிலோனுக்கு சிறைபிடித்துச் செல்லும்படி ஒப்புக்கொடுத்தார் (வச. 10-11).

அவன் இப்படி நெருக்கப்படுகையில் தன் தேவனாகிய கர்த்தரை நோக்கிக் கெஞ்சி, தன் பிதாக்களின் தேவனுக்கு முன்பாகத் தன்னை மிகவும் தாழ்த்தினான். தேவன் அவனுடைய விண்ணப்பத்தைக் கேட்டு அவனை மீண்டும் அவனுடைய இராஜ்ஜியத்திற்கு வரப்பண்ணினார் (வச. 12-13). அவன் தாவீதுடைய நகரத்தின் வெளி அலங்கத்தைக் கட்டி, அந்நிய தேவர்களை அகற்றினான் (வச. 14-15). அவன் கர்த்தருடைய பலிபீடத்தைச் செப்பனிட்டு... இஸ்ரவேலின் தேவனாகிய கர்த்தரை சேவிக்க வெண்டுமென யூதாவுக்கு கட்டளையிட்டான் (வச. 16). மனாசேயிடமிருந்த பூரண மாற்றத்தைக் கண்ட ஜனங்கள், தாங்களும் மாற்றமடைந்தனர் (வச. 17).

நாம் தேவனைத் தேடும்போது, அவர் நம்மை மாற்றுவதோடல்லாமல் நம்மூலம் நம்முடைய சமுதாயத்தையும் மாற்றுவார்.