““நாமெல்லாரும் திறந்த முகமாய்க் கர்த்தருடைய மகிமையைக் கண்ணாடியிலே காண்கிறதுபோலக் கண்டு, ஆவியாயிருக்கிற கர்த்தரால் அந்தச் சாயலாகத்தானே மகிமையின்மேல் மகிமையடைந்து மறுரூபப்படுகிறோம்.”

2 கொரிந்தியர் 3:18

கிறிஸ்துமஸ் என்பது காற்றில் அற்புதம் இருக்கும் காலம். மின்னும் வண்ணமயமான தொடர் விளக்குகள், எல்லாவற்றையும் பிரகாசிப்பிக்கும். அவை உயிரற்ற பொருட்களைக்கூட உயிருள்ள பொருள்போல தோன்றபண்ணும், அவை நம்மை நோக்கி கண் சிமிட்டுகிறது. குழந்தையாக, எனக்கு பிடித்த கிறிஸ்துமஸ் அலங்காரங்களில் ஒன்று குடில் அல்லது மாட்டு தொழுவம் அமைப்பது. ஒவ்வொரு ஆண்டும், களிமண் சிலைகளை வைத்திருந்த அட்டை பெட்டி, பரணிலிருந்து கீழே இறக்கப்படும். ஒவ்வொரு பகுதியும் கவனமாக வெளியே எடுக்கப்பட்டு, சுற்றப்பட்ட வைக்கோல் கொத்துகள் அவிழ்க்கப்படும். அவை ஒரு சிறிய மூலையில் மேசையின் மேல் அமைக்க மிகவும் அன்புடனும் கவனத்துடனும் கையாளப்படும். எது முதலிடம் பிடித்தது என்பதில் எந்த சந்தேகமும் இல்லை – எப்போதும் ‘குழந்தை இயேசு’ தான் மேடையின் மையத்தை எடுத்துக்கொள்ளும். இந்த உருவத்தை கீழே, வைக்கோல் மேல் வைத்த பிறகு, நீல நிறத்தில் ‘மரியாள்’ மற்றும் தடியை பிடித்து கொண்டிருக்கும் ‘யோசேப்பு’ சிலை; குழந்தைக்கு அடுத்து வைக்கப்படும். பிரகாசமான வண்ணமயமான ஆடைகளிலுள்ள ‘மூன்று ஞானிகள்’ ஒரு புறத்திலும், ‘மேய்ப்பர்கள்’ மறுபுறத்திலும் வைக்கப்படுவர். ஒரு சில ஆடுகள் அங்கும் இங்கும் சிதறடிக்கப்பட்டனவாய் வைக்கப்படும். அது அனைத்தும் செய்யப்பட்டு முடிந்ததும் நாம் அனுபவித்த திருப்தி, மகிழ்ச்சி அளவற்றது! கதாபாத்திரங்கள் உயிரோடு வந்துவிட்டது போன்று தோன்றியது.