உற்சாகமாகக் கொடுப்பவர்கள்

பல வருடங்களுக்கு முன்பு என்னுடைய மனைவி வாங்கிய ஒரு பொருளுக்கான தள்ளுபடியைப் பெற்றாள். அதனை அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை, அதனைக் குறித்து மெயில் வந்தது. அதே நேரத்தில் அவளுடைய சினேகிதியும் ஒரு நாட்டிலுள்ள பெண்கள் தொழில் செய்வதில் ஆர்வமுடையவர்களாகவும், கல்வி மற்றும் வர்த்தகம் மூலம் தங்களின் வாழ்வை மேம்படுத்திக்கொள்ளும்படி தேவையிலிருப்பதாகவும் பகிர்ந்து கொண்டாள். ஆயினும் அவர்களின் முக்கியமான தடையாக இருப்பது பொருளாதாரம்.

எனவே, என்னுடைய மனைவி, அந்தத் தள்ளுபடி தொகையோடு, ஒரு சிறிய கடனையும் பெற்று, இந்த பெண்களுக்கு உதவும் ஓர் ஊழியத்திற்குக் கொடுத்தாள். அந்த கடனைத் திருப்பிச் செலுத்திய போது, மீண்டும், மீண்டும் கடனைப் பெற்று அதற்குக் கொடுத்தாள். இதுவரை இருபத்தேழு முறை இவ்வாறு வழங்கியுள்ளாள். இதுவரை அவள் சந்தித்திராத, அந்த பெண்களின் வாழ்வு வளம் பெற்றுள்ளது என்ற செய்தியை அவள் கேட்கும் போது அவளின் முகத்தில் ஏற்பட்ட சிரிப்பை, அவள் அநுபவித்த வேறெந்த காரியத்திலும் நான் கண்டதில்லை.

“உற்சாகமாய்க் கொடுக்கிறவனிடத்தில் தேவன் பிரியமாயிருக்கிறார்” (2 கொரி. 9:7) என்ற வாக்கியத்தின் முதல் சொல்லிற்கு அதிக அழுத்தம் கொடுக்கப்படுவதை நாம் கேட்டிருப்போம், அது சரியானதும் கூட. நம்முடைய கொடுத்தலுக்கும் ஒரு சிறப்பு பண்பு உள்ளது. ஒருவன் கொடுக்கும் போது “விசனமாயுமல்ல, கட்டாயமாயுமல்ல”, நாம் பெருக விதைக்க வேண்டும் (வ.6-7), அதாவது மகிழ்ச்சியோடு கொடுக்க வேண்டும். நாம் ஒவ்வொருவரும் வெவ்வேறு விதமாய் கொடுப்போம், ஆனால் நாம் கொடுப்பதில் ஏற்படும் மகிழ்ச்சியை நமது முகங்கள் காட்டும்.

இயேசுவைப் போல ஜெபித்தல்

ஒவ்வொரு நாணயத்திற்கும் இரண்டு பக்கங்கள் உள்ளன. அதன் முன் பக்கத்தை “தலை” என்கிறோம், ஏனெனில் ஆதி ரோமர் ஆட்சி காலத்திலிருந்தே நாணயத்தின் முன் பக்கம் அந்த நாட்டின் தலைமையைக் குறிக்கும். அதன் பின் பக்கம் “வால்” எனப்படும். இது ஆங்கிலேயர் காலத்தில் துவங்கியிருக்கலாம், அந்த நாணயத்தில், ஒரு சிங்கத்தின் வால் உயர்த்தப்பட்ட நிலையில் காட்டப்பட்டிருக்கும்.

ஒரு நாணயத்தைப் போன்று, கெத்செமனே தோட்டத்தில், கிறிஸ்து ஏறெடுத்த ஜெபத்திற்கும் இரு பக்கங்கள் உள்ளன. இயேசு சிலுவையில் மரிப்பதற்கு முந்தின நாள் இரவு, தன்னுடைய வாழ்வின் துயரம் மிகுந்த நேரத்தில், ஜெபித்தார். “பிதாவே, உமக்குச் சித்தமானால் இந்தப் பாத்திரம் என்னைவிட்டு நீங்கும்படி செய்யும்; ஆயினும் என்னுடைய சித்தத்தின்படியல்ல, உம்முடைய சித்தத்தின்படியே ஆகக் கடவது” (லூக்.22:42) என்றார். “இந்தப் பாத்திரத்தை என்னை விட்டு எடுத்து விடும், அதையே நான் விரும்புகின்றேன்” என்று கிறிஸ்து ஜெபித்திருப்பாரேயானால் அது தான் உண்மையை வெளிப்படுத்தும் ஜெபம், அது அவருடைய தனிப்பட்ட விருப்பத்தை வெளிப்படுத்தும் ஜெபமாயிருந்திருக்கும்.

பின்னர் இயேசு நாணயத்தின் மறு பக்கத்தைத் திருப்புகின்றார், “என்னுடைய சித்தத்தின் படியல்ல” என்று ஜெபிப்பதின் மூலம் தன்னை முற்றிலுமாக ஒப்புக்கொடுக்கின்றார். “தேவனே, நீர் என்ன செய்ய விரும்புகின்றீர்?” என்று நாம் கேட்கும் போது, நம்மை அவரின் சித்தத்திற்கு ஒப்புக்கொடுக்க ஆரம்பிக்கின்றோம்.

இந்த இரு பக்க ஜெபம், மத்தேயு 26, மாற்கு 14 மற்றும் யோவான் 18 ல் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளதைக் காணலாம். இயேசு இரு பக்க ஜெபத்தை ஏறெடுத்தார்; இந்த பாத்திரத்தை என்னை விட்டு எடுத்து விடும் (தேவனே, இது நான் விரும்புவது), ஆயினும் என்னுடைய விருப்பத்தின் படியல்ல (தேவனே, நீர் என்ன விரும்புகின்றீர்?), இவ்விரண்டிற்கும் இடையே மட்டுமே அவருடைய ஜெபமிருந்தது. இயேசுவின் இரு பக்கங்கள், அவருடைய ஜெபத்தின் இரு பக்கங்கள்.