நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்

2016 ஆம் ஆண்டு ரியோவில் நடைபெற்ற ஒலிம்பிக்கில், 5000 மீட்டர் ஓட்டத்தில் கலந்து கொண்டு இரு தடகள வீராங்கனைகள், உலகளவில் எல்லாருடைய கவனத்தையும் ஈர்த்தனர். நியூஸிலாந்தைச் சேர்ந்த  நிக்கி ஹம்பிளினும், அமெரிக்கரான அபி டி அகஸ்டினோவும் ஒருவரோடொருவர் மோதி கீழே விழுந்தனர். அபி வேகமாக எழுந்து நின்று நிக்கிக்கு உதவினாள். சில நொடிகளில் இரு தடகள விராங்கனைகளும் ஓட ஆரம்பித்தனர். அபியினுடைய வலது காலில் ஏற்பட்ட காயத்தின் விளைவாக அவளுடைய ஓட்டம் தடுமாற ஆரம்பித்தது. அப்பொழுது நிக்கி தன் சக வீராங்கனையை ஓட்டத்தை முடிக்குமாறு ஊக்குவிக்கின்றாள். அபி முடிவு கோட்டின் அருகே தடுமாறி தாண்டிய போது நிக்கி காத்திருந்து அவளை அனைத்துக் கொண்டாள். ஒருவரையொருவர் ஊக்குவித்த அந்தக் காட்சி எத்தனை அழகாயிருந்தது.

இந்த நிகழ்வு வேதத்திலுள்ள ஒரு பகுதியை எனக்கு நினைப்பூட்டுகிறது. “ஒண்டியாயிருப்பதிலும் இருவர் கூடியிருப்பது நலம்… ஒருவன் விழுந்தாலும் அவன் உடனாளி அவனைத் தூக்கிவிடுவான். ஓண்டியாயிருந்து விழுகிறவனுக்கு ஐயோ, அவனைத் தூக்கிவிடத் துணையில்லையே” (பிர. 4:9-10). ஆவிக்குரிய ஓட்டத்திலிருக்கும் நமக்கும் மற்றவரின் துணை வேண்டும். நாம் ஒருவரோடொருவர் பந்தயத்திற்காக ஓடவில்லை. மாறாக ஒரே குழுவின் உறுப்பினர்களாக ஓடுகிறோம். நாம் தடுமாறும் வேளைகளில் நம்மைத் தூக்கிவிட நமக்கு பிறரின் உதவி தேவை சில வேளைகளில் நாம் பிறரை ஊக்கப்படுத்துவதற்கு நம்முடைய ஜெபமும் பிரசன்னமும் தேவைப்படுகிறது.

இந்த ஆவிக்குரிய ஓட்டம் ஒரு தனிமையான ஓட்டமல்ல. ஒருவேலை தேவன் உன்னை நிக்கியைப் போலோ அல்லது அபியைப் போலவோ பிறர் வாழ்வில் செயல்பட்ட உன்னை வழிநடத்துகின்றாரா? அவருடைய வழி நடத்தலுக்கு இன்றே செவி சாய்த்து, நம்முடைய ஓட்டத்தை முடிப்போம்.

எல்லாவற்றிலும் மிகச் சிறந்த பகுதி

“அவனுடைய துண்டு என்னுடையதைக் காட்டிலும் பெரியது!”

நான் சிறுவனாக இருந்தபோது, நானும் என் சகோதரர்களும் என் தாயார் வீட்டில் தயாரித்த பையை (Pie) பங்கிடும் போது சண்டையிடுவதுண்டு. ஒரு நாள் என் தந்தை எங்களின் இந்த வேடிக்கை நிகழ்வுகளைப் பார்த்துவிட்டு, தன் உயர்த்தப்பட்ட கண் புருவங்களோடு அம்மாவைப் பார்த்து சிரித்துக் கொண்டே தன் தட்டினை உயர்த்தி பிடித்து “தயவு கூர்ந்து உன் உள்ளம் போன்ற பெரியதொரு துண்டினை எனக்குத் தா” என்றார். என் தாயார் சிரித்துக் கொண்டே மிகப் பெரிய பகுதியை அவருக்குக் கொடுத்த போது, நானும் என் சகோதரர்களும் அதிர்ந்து அமைதியாக கவனித்தோம்.

நாம் பிறருடைய உடைமைகள் மீது கண்வைக்கும் போது பொறாமை வந்து விடுகிறது. ஆனாலும் தேவனுடைய வார்த்தைகள் நம் கண்களை இந்த உலக பொருட்களைவிட விலையேறப் பெற்ற ஒன்றின் மீது பதிக்கச் செய்கின்றன. “கர்த்தாவே, நீரே என் பங்கு நான் உமது வசனங்களைக் கைக் கொள்ளுவேன் என்றேன். முழு இருதயத்தோடும் உமது தயவுக்காகக் கெஞ்சுகிறேன்” (சங். 119:57-58). தேவனுக்கு மிக அருகில் இருப்பதைவிட சிறந்தது வேறெதுவுமில்லை என்ற உண்மையை பரிசுத்த ஆவியானவரால் ஏவவ்பட்டு எழுதியவர் நமக்குத் தெரிவிக்கின்றார்.

அன்பு நிறைந்த, முடிவு இல்லாதவராகிய நம்முடைய படைப்பின் கர்த்தாவைவிட மேலான பங்கு நமக்கு என்ன இருக்க முடியும்? அவருக்கு இணையானது இப்புவியில் வேறொன்றும் இல்லை. எதுவும் நம்மை அவரிடமிருந்து பிரிக்க முடியாது. மனிதனின் ஏக்கமெல்லாம் ஒரு அகன்ற வெற்றிடம் போல இருக்கிறது. ஒருவன் இவ்வுலகில் அனைத்தையும் அடைந்தாலும் அவனுடைய வாழ்வு பரிதாபத்திற்குரியதாகவே இருக்கிறது. ஆனால், தேவன் நம்முடைய மகிழ்ச்சியின் ஊற்றாக மாறும் போது நாம் உண்மையான நிறைவைப் பெற்றுக் கொள்வோம். நமக்குள்ளேயுள்ள வெற்றிடத்தை தேவனாலே மட்டும்தான் நிரப்ப முடியும.; அவராலேயே நமது இதயத்திற்கேற்ற அமைதியைத் தர முடியும்.

நடத்துபவரைக் கவனி

உலக புகழ்பெற்ற வயலின் மேதை ஜோசுவா பெல், செயின்ட் மார்டின் உயர்கல்வி கூடத்தின் 44 உறுப்பினர்களைக் கொண்ட இசைக் குழுவினை நடத்தும் போது, அவர் எல்லா நடத்துனர்களும் பயன்படுத்தும் ஒரு சிறிய கோலை பயன்படுத்தாமல், அவர் தன்னுடைய உயர்தர வயலினை மற்றவர்களோடு சேர்ந்து இசைப்பதன் மூலம் நடத்தினார். பெல் ஒரு முறை கொலொரடா ஷேயோவிற்கு பேட்டியளித்தபோது “நான் என் இசைக்கருவியை வாசிக்கும் போது என்னால், நான் நினைக்கின்ற எல்லாவித வழிநடத்தலையும், குறியீடுகளையும் அவர்கள் புரிந்து கொள்ளும் வகையில் கொடுக்க முடிகிறது. என்னுடைய வயலினில் உள்ள ஒரு சிறிய இறக்கம் அல்லது என் கண்புருவத்தின் ஏற்றம் அல்லது நான் என் இசைமீட்டியை (bow) இழுக்கின்ற விதத்திலிருந்து அந்த முழு இசைக் குழுவினரும் நான் எத்தகைய ஒலியை எதிர்பார்க்கிறேன் என்பதைப் புரிந்து கொள்வார்கள் எனக் கூறினார்.

இந்த இசைக் குழுவின் உறுப்பினர்கள் ஜோசுவா பெல்லை உற்று கவனிப்பது போல வேதாகமும் நம்முடைய கண்களை இயேசு கிறிஸ்துவின் மீது வைக்குமாறு நமக்கு அறிவுறுத்துகிறது. எபிரெயர் 11ல் விசுவாச வீரர்களைப் பட்டியலிட்டப்பின் அதன் ஆக்கியோன் சொல்லுகிறார். “ஆகையால் மேகம் போன்ற இத்தனை திரளான சாட்சிகள் நம்மைச் சூழ்ந்து கொண்டிருக்க, பாரமான யாவற்றையும் நம்மைச் சுற்றி நெருங்கி நிற்கிற பாவத்தையும் தள்ளிவிட்டு விசுவாசத்தை துவக்குகிறவரும் முடிக்கிறவருமாயிருக்கிற இயேசுவை நோக்கி நமக்கு நியமித்திருக்கிற ஓட்டத்தில் பொறுமையோடே ஓடக்கடவோம்” (எபி. 12:1).

“இதோ உலகத்தின் முடிவு பரியந்தம் சகல நாட்களிலும் நான் உங்களுடனே கூட இருக்கிறேன்” (மத். 28:20) என இயேசு வாக்களித்துள்ளார். அவர் என்றென்றும் நம்முடனே இருக்கிறபடியால், நம் வாழ்க்கையென்னும் இசையை அவர் மீட்டும் போது நம்முடைய கண்களை அவர் மீது நிறுத்தக் கூடிய மிக வியப்பூட்டும் பாக்கியத்தைப் பெற்றுள்ளோம்.