தேவன் உருவாக்கி அவற்றை தமக்கு சொந்தமாக்கினார் – ஆதியிலே தேவன் வானத்தையும் பூமியையும் சிருஷ்டித்தார் (ஆதி. 1:1).தேசம் என்னுடையதாய் இருக்கிறபடியால் நீங்கள் நிலங்களை அறுதியாய் விற்க வேண்டாம்; நீங்கள் பரதேசிகளும் என்னிடத்தில் அந்நியருமாய் இருக்கிறீர்கள் (லேவி. 25: 23). பூமியும் அதின் நிறைவும் உலகமும் அதிலுள்ள குடிகளும் கர்த்தருடையது (சங். 24:1).” தேவன் வானத்தையும் பூமியையும் சிருஷ்டித்தார்” என்று தேவனுடைய வார்த்தை நமக்கு சொல்கிறது (ஆதி. 1:1). புதிய ஏற்பாட்டின்படி நம்மை மீட்க இந்த உலகிற்கு வந்த அந்த இயேசுதான் இந்த உலகையும் அதிலுள்ள அனைத்தையும் முதலில் சிருஷ்டித்தவர். அவர் அதரிசனமான தேவனுடைய தற் சுரூபமும் சர்வ சிருஷ்டிக்கும் முந்தின பேறுமானவர். ஏனென்றால் அவருக்குள் சகலமும் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது; பரலோகத்தில் உள்ளவைகளும் பூலோகத்தில் உள்ளவைகளும் ஆகிய காணப்படுகிறவைகளும் காணப்படாதவைகளுமான சகல வஸ்துக்களும் சிங்காசனங்கள் ஆனாலும் கர்தத்துவங்கள் ஆனாலும் துரைத்தனங்கள் ஆனாலும் அதிகாரங்கள் ஆனாலும் சகலமும் அவரை கொண்டும் அவருக்கு என்றும் சிருஷ்டிக்கப்பட்டது (கொலோ. 1:15-16 ).

ஜார்ஜ் மெக்டொனால்டு எழுதுகிறார், “இந்த உலகம் தேவனுடையது எனில் ஒவ்வொரு மெய்யான ஆணும் பெண்ணும் அதை தன் இல்லமாக உணர வேண்டும். கோடை இரவின் அமைதி மனதில் மூழ்கவில்லை எனில் தவறு இருக்கிறது, ஏனெனில் அதில் தேவ சமாதானம் திகழ்கிறது. சூரியோதயம் தெய்வீக மகிமையாக தெரியவில்லை எனில் தவறு இருக்கிறது, ஏனெனில் அதில் சத்தியம், எளிமை, சிருஷ்டிகரின் வல்லமை திகழ்கிறது.” இந்த 19வது நூற்றாண்டு எழுத்தாளர் நாம் உயிர் வாழும், சுவாசிக்கும் உலகம், ஒவ்வொரு அணுவும் இயற்கை நிகழ்வும் தேவனுடைய யதார்த்தத்தை அறை கூவுகிறதாய் விசுவாசிக்கிறார்.

கேள்விக்கு இடம் இல்லாமலே, வேதாகமத்தின் உலக பார்வைக்கும் மதசார்பற்ற மனித நேயத்திற்கும் முக்கியமான வித்தியாசம் உண்டு. கிறிஸ்துவ புரிதலில் தேவன் உலகை சிருஷ்டித்தார். அது அவருக்கு சொந்தமானது. இந்த நம்பிக்கையின் விளைவு முக்கியமானது. நாம் மற்றவர்களின் சொத்தை பயன்படுத்தும் போது நாம் எஜமானின் குத்தகைக்காரர் ஆக மற்றும் உக்கிராணக் காரராக இருக்கும்போது நம் விருப்பம் இரண்டாம் பட்சமாகிறது. தேவனுக்கு சொந்தமான நிலம், காற்று, நேரம் அல்லது வாழ்வு இவற்றை உபயோகிக்கும் போது அதை நாம் எவ்வாறு உபயோகிக்க வேண்டும் என்று தேவனிடம் கேட்பதன்மூலம் நாம் அவரை கனப்படுத்தவும் நம்மில் மகிழ்ச்சியை காணவும் முடியும். ஆடம் கிளார்க் நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தேவனுடைய உரிமை பற்றிய நடைமுறை தாக்கங்களை பற்றி எழுதும்போது: தேவனுடைய கிரியைகள் பல்வேறு வகைகளாய், அவருடைய நிறைவான ஞானம் வடிவமைப்பிலும் படைத்த நோக்கமும் வெளிப்படுமாறு கட்டப்பட்டுள்ளன. அனைத்தும் தேவனுடைய சொத்து. அவற்றின் படைப்பின் நோக்கத்திற்கேற்ப அவற்றை உபயோகிக்க வேண்டும். தேவனின் உயிரினங்களின் முறைகேடும் கழிவும் தேவனுடைய சொத்தைக் கெடுப்பதும் கொள்ளையிடுவதும் ஆகும். (த டிரேஷரி ஆஃப் டேவிட் என்பதிலிருந்து ஸ்பர்ஜன் மேற்கோள் காட்டுகிறார் ப. 335).

“தேவனின் உயிரினங்களின் முறைகேடும் கழிவும் தேவனுடைய சொத்தைக் கெடுப்பதும் கொள்ளையிடுவதும் ஆகும்”. அந்த யதார்த்தம், தேவன் பராமரிப்பதை நாம் பராமரிக்க வேண்டும் என்ற உயர் அழைப்பின் முழுமையான விழிப்புணர்வில் நம்மை விழிக்கவைக்கிறது.

அந்த வார்த்தைகள் என்னை இருபதின் காலத்திற்கு கொண்டுசென்றது. ஒரு இலையுதிர் காலத்தில் விரக்தியடைந்த அணில் வேட்டைக்காரனாய், கருவேலமரத்தில் இருந்த முள்ளம்பன்றியை சுட்டேன். மிச்சிகன் வடக்கு காடுகளில் சட்டப்படி பாதுகாப்பற்றவை. அவை உட்சக்ஸ், கோபெர்ஸ், சிப்மங்க்ஸ் போன்ற “தொல்லை தரும் விலங்குகளாக” கருதப்படுகின்றன. தேவன் ஒரு சிட்டுக்குருவியின் மரணத்தையும் கவனிக்கிறார். சிருஷ்டித்த அனைத்தையும் கண்காணிக்கிறார். தேவனுடைய உயிரினத்தின் உயிரற்ற கண்களை காணும் போது நான் செய்த காரியத்தை நினைத்து இப்போது அவமானப்படுகிறேன். அது தேவனுடைய இருதயத்தின் பிரதிபலிப்பாக இருக்கலாம். ஆனால், நான் ஆண்மையற்ற உணர்வுடன் கடந்து போனேன்.

சிருஷ்டிப்பில் தேவனுடைய அதிசயத்தை நாம் எவ்வாறு கொண்டாட முடியும்? – சிருஷ்டிகரின் நிலவுரிமையாளர்களாக நாம் ஒப்புக்கொண்டு தேவன் மகிமைப்படுமாறு அவருடைய பிரதேசத்தை எவ்வாறு ஆக்கிரமிப்பது, கிரியைகளை கையாள்வது என தேவனுடைய வார்த்தைகளை ஆராய்ந்து ஜெபத்துடன் கருதவேண்டும்.

தேவன் விரும்புகிறார் மற்றும் பராமரிக்கிறார் – கர்த்தர் எல்லார் மேலும் தயவுள்ளவர்; அவர் இரக்கங்கள் அவருடைய எல்லா கிரியைகளின் மேலும் உள்ளது. ஆண்டவர் தம் வாக்குகள் அனைத்திலும் உண்மையானவர்; தம் செயல்கள் அனைத்திலும் தூய்மையானவர். நீர் உமது கையை திறந்து சகல பிராணிகளின் வாஞ்சை யையும் திருப்தியாக்குகிறீர். கர்த்தர் தமது வழிகளிலெல்லாம் நீதியுள்ளவரும் தமது கிரியைகளில் எல்லாம் கிருபையுள்ளவருமாயிருக்கிறார் (சங். 145:9,13,16-17).

தேவன் தாம் சிருஷ்டித்த அனைத்தின் மீதும் நேசத்தையும் கருணையையும் காட்டுகிறார் என்று சங்கீதக்காரர் எத்தனை தடவைகள் அறிக்கையிடுகிறார் என்பதை கண்டுபிடித்த போது நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். தேவன் தம் படைப்பை பராமரிப்பது என்பது ஒரு தாய் தான் பெற்ற பிள்ளையை பராமரிப்பது போல என்று சில எபிரேய பதங்கள் குறிப்பிடுகின்றன.

தேவன் மனிதர்கள், விலங்குகள், செடிகள், பூமியின் பலமான சக்திகளின் மீது காட்டும் இரக்கம், பராமரிப்பு பற்றி சங்கீதம் 65,104,145,147 மற்றும் 148 வாசிக்கவும். மலைப்பிரசங்கத்தில் தேவன் மனிதனை தம் படைப்பில் மேலானவனாக எடுத்துரைத்தாலும் மத்தேயு (6:25-34). முழு வேதாகமத்திலும் ஆதியாகமத்தில் இழந்த பரதீசிலிருந்து வெளிப்படுத்தலில் மீண்ட பரதீசுவரை_தேவன் மனிதனில் மட்டுமல்ல, சிருஷ்டித்த அனைத்தையும் பொக்கிஷமாகவும் அனைத்திலும் மகிழ்ச்சியையும் காண்கிறார்.

பயணப்போதகர் ஜான் உல்மான் அமெரிக்கப் புரட்சிக்கு சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தமது கடற்பயணத்திற்கு பின்பு நாட்குறிப்பில் அவரது நீண்ட பயணத்தால் வளர்ப்பு பறவைகள் கவனிப்பாரற்று இறந்துவிட்டன என்று குறிப்பிட்டார். அனைத்து உயிரினங்களுக்கும் வாழ்வு கொடுத்து சிட்டுக்குருவிகளையும் பராமரிக்கும் நன்மையின் ஊற்றை நினைவு கூருகின்றேன். தேவனுடைய அன்பு மிகவும் நேர்த்தியானது. அவருடைய அரசு காட்டும் மென்மையை நாமும் அனுபவித்து சிறந்த சிருஷ்டிகரின் விலங்குகளின் படைப்பின் இனிமையை நம் அரசிலும் குறையாது பராமரிக்க வேண்டும். சங்கீதம் 145:9 “கர்த்தர் எல்லார் மேலும் தயவுள்ளவர்; அவர் இரக்கங்கள் அவருடைய எல்லா கிரியைகளின் மேலும் உள்ளது,” என அறிவிக்கிறது. த டிரேஷரி ஆப் டேவிட் என்னும் புத்தகத்தில் சார்லஸ் ஹாட்டோன் ஸ்பர்ஜன்,” இவ்வசனத்தின் மூலம் நாம் விலங்குகளுக்கு இரக்கம் காட்டும் கடமையை தர்க்கரீதியாக விவாதிக்கலாம். தேவனுடைய பிள்ளைகள் இரக்கம் காட்டும் பிதாவை போல இருக்க வேண்டும் அல்லவா? (ப. 379).

சிருஷ்டிப்பில் தேவனுடைய அதிசயத்தை நாம் எவ்வாறு கொண்டாட முடியும்? அனைத்து சிருஷ்டிக்கும் தேவன் காட்டும் பராமரிப்பையும் இரக்கத்தையும் ஒப்புக்கொண்டு அந்த பராமரிப்பை அவற்றுக்கு முறைகேடு நேராமல் செய்ய வேண்டும்.

அவற்றின் மூலம் தேவன் தம்மை வெளிப்படுத்துகிறார் – வானங்கள் தேவனுடைய மகிமையை வெளிப்படுத்துகிறது, ஆகாயவிரிவு அவருடைய கரங்களின் கிரியையை அறிவிக்கிறது. பகலுக்கு பகல் வார்த்தைகளை பொழிகிறது, இரவுக்கு இரவு அறிவை தெரிவிக்கிறது அவைகளுக்கு பேச்சும் இல்லை, வார்த்தையும் இல்லை, அவைகளின் சத்தம் கேட்கப்படுவதுமில்லை (சங். 19:1-3 ).

சங்கீதம் 19ல் தாவீது, தேவன் நம்மிடம் இரு புத்தகங்கள் மூலம் பேசுகிறார் என்று நினைவூட்டுகிறார். ஒன்று அவருடைய வேதம் (வ. 7 :11), அடுத்த வெளிப்படுத்துதல் என்பது சிருஷ்டிப்பின் தலைசிறந்த படைப்பு ஆகும். அவை ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தேவனை வெளிப்படுத்துகின்றன. தேவன் ஆதிகாலம் தொட்டே, எல்லா நேரங்களில், அப்படிப்பட்ட விழிப்புணர்வுடன் தான் மக்களை சிருஷ்டித்தார். இயற்கை உலகம் மூலம் தேவன் பேசுவதை கேட்காதவர்கள் தங்களைத் தாங்களே ஏமாற்றிக் கொள்கிறார்கள். பவுல் அப்போஸ்தலர் ரோமாபுரியில் உள்ள கிறிஸ்தவர்களுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் இதை தெள்ளத் தெளிவாக விளக்குகிறார். சத்தியத்தை அநியாயத்தினாலே அடக்கி வைக்கிற மனுஷருடைய எல்லாவித அவபக்திக்கும் அநியாயத்துக்கும் விரோதமாய், தேவ கோபம் வானத்திலிருந்து வெளிப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. தேவனைக் குறித்து அறியப்படுவது அவர்களுக்குள்ளே வெளிப்பட்டிருக்கிறது; தேவனே அதை அவர்களுக்கு வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார். எப்படி என்றால் காணப்படாதவை களாகிய அவருடைய நித்திய வல்லமை தேவத்துவம் என்பவைகள், உண்டாக்கப்பட்டிருக்கிறவைகளினாலே உலகம் உண்டானது முதற்கொண்டு தெளிவாய் காணப்படும்; ஆதலால் அவர்கள் போக்கு சொல்ல இடமில்லை (ரோமர் 1:18-20).

தேவன் தம்மை இயற்கை உலகம் மூலம் வெளிப்படுத்துகிறார் என்ற பவுலின் வாதம் கவர்ச்சிகரமான, பண்டைய சோகமான கவிதையான யோபுவில் கண்டறியப்பட்டது. யோபுவின் நாடகம் விரிவடையும் போது நாம் அவரை வேதனையில் துடிப்பவராக, நண்பர்களால் தவறாக புரிந்து கொள்ளப்பட்டவராக, தம் அவல நிலையை விளக்க முடியாத இயலாமையில் குழப்பமான மனநிலையில் காயப்படுத்தப்பட்டவராக காண்கிறோம். தேவனுக்கு ஊழியம் செய்த அவர் தேவனால் கைவிடப்பட்டவராய், காட்டிக் கொடுக்கப்பட்டவராய் உணர்ந்தார். அவர் கோபப்பட்டார் ஏனெனில், தேவன் நியாயமற்ற முறையில் அவரை துன்புறுத்துவதாகவும், அவரது நண்பர்கள் அவர் இரகசிய பாவத்தால் துன்புறுவதாக நினைப்பதற்கு தேவன் அனுமதித்தார் என்றும் நினைத்தார்.

இறுதியாக யோபுவும் அவர் நண்பர்களுக்கும் இடையே நடந்த நீண்ட விரக்தியடைந்த, கோபமான உரையாடலுக்கு பின்னர் தேவன் தாமே பேசினார். அப்பொழுது கர்த்தர்: பெரும் காற்றில் இருந்து உத்தரவாக அவரை இயற்கை உலகை மீண்டும் காணுமாறு சவால் விடுத்தார். தேவன் யோபுவிடம் சூழலியல், விலங்குகள், வானிலை வடிவங்கள் மற்றும் பருவங்களை கருதச் சொன்னார், யோபு தம்மைத்தாழ்த்தினார். தேவன் யோபுவிடம் மனதைத் துளைக்கும் கேள்விகளை தொடர்ந்து கேட்டார். அறிவில்லாத வார்த்தைகளினால் ஆலோசனையை அந்தகாரப்படுத்துகிற இவன் யார்? இப்போதும் புருஷனை போல் இடைக் கட்டிக்கொள்; நான் உன்னை கேட்பேன்; நீ எனக்கு உத்தரவு சொல்லு. நான் பூமியை அஸ்திபாரப்படுத்துகிற போது நீ எங்கே இருந்தாய்? நீ அறிவாளி ஆனால் அதை அறிவி (யோபு 38:2-4).

கேள்விகளின் நடுவில் தேவன் யோபுவை பேச அனுமதித்தார். ஆனால் அழிவுற்ற தலைவரால் முணுமுணுக்க மட்டுமே முடிந்தது, “இதோ நான் நீசன்; நான் உமக்கு என்ன மறுஉத்தரவு சொல்லுவேன்; என் கையினால் என் வாயை பொத்திக் கொள்கிறேன்” (யோபு 40:4). சிருஷ்டிகரின் விசாரணையின் நோக்கமானது யோபுவுக்கு இயற்கை உலகை புரிய வைத்து சிருஷ்டிகர் எவ்வளவு ஞானமும் வல்லமையும் மிக்கவர் என்பதை உணர்த்தி அவர் யோபுவுக்கு துன்பத்தை அனுமதித்ததன் நோக்கத்தையும் அறிவார் என்று உணர்த்தினார். யோபு தம்மை தாழ்த்தி குற்றத்தை ஒத்துக் கொண்டார், “அறிவு இல்லாமல் ஆலோசனையை மறைக்கிற இவன் யார்? ஆகையால் நான் எனக்கு தெரியாததையும், என் புத்திக்கு எட்டாததையும், நான் அறியாததையும் அலப்பினேன் என்கிறேன்” (யோபு 42: 3).

தேவன் தமது வாய்மொழியாக பேசவில்லை என்றாலும் சிருஷ்டிப்பு தன் பேச்சுத் திறனால், நம்மை சிருஷ்டிகரின் முன்பு அமைதியான ஆச்சர்யத்தில் நிற்க வைக்கிறது: அடிப்படை பொருளின் கூறுகள் கற்பனை செய்யப்படாத வகையில் விளங்குகிறது, எண்ணிலடங்கா கொத்துக்களாக விண்மீன் திரள்கள் மிக விரிவாக உள்ளன. மனிதன் வரையறுத்த ‘ஒளி ஆண்டுகள்’ எல்லாம் அர்த்தமற்றவை. சிறு மையானது இன்னும் சிறிதாகவும் பெரியது இன்னும் பெரிதாகவும் ஆகிறது. மனித புரிந்துகொள்ளுதலுக்கு கொண்டுவரும் முயற்சி எப்போதும் என்ன செய்ததோ அதையே செய்கிறது: தேவனை பார்த்து பிரமிப்புடனும் அடக்கத்துடனும் ஆராதிக்கிறோம் அல்லது நாம் “சத்தியத்தை அடக்கி வைக்கிறோம்” (ரோமர் 1:18), மற்றும் சுய குருட்டாட்டத்தில் அலைகிறோம். சிருஷ்டிப்பு என்பது தேவனின் ‘மற்றொரு புத்தகம்’ என்ற பார்வையை கிளாசிக்கல் இறையியல் ஆதரிக்கிறது.

தேவன் தம்மை இயற்கை உலகம் மூலமாக வெளிப்படுத்துவதை ஐசக் வாட்ஸ் என்பவர், “ஐ சிங் த மைட்டி பவர் ஆப் காட்” என்ற பாடலில் படம்பிடித்துள்ளார்.

தேவனின் சர்வ வல்லமையை நான் பாடுவேன். மலைகள் எழும்பவும்
சமுத்திரங்கள் பெரிதும் விஸ்தாரமாயும் நிறையவும்
வானங்கள் திரையைப் போல் விரியவும் செய்த
தேவனின் சர்வ வல்லமையை நான் பாடுவேன்.
பகலை ஆள சூரியனைப் படைத்த;
அவரின் ஞானத்தை பாடுவேன்.
அவருடைய கட்டளையால் சந்திரன் பூரணமாய் பிரகாசிக்கும்,
அனைத்து நட்சத்திரங்களும் கீழ்ப்படியும்.
பூமியில் ஆகாரத்தை நிரப்பிய;
தேவனின் நன்மையை நான் பாடுவேன்.
அவர் தமது வார்த்தையால் சிருஷ்டியை படைத்தார்.
தேவன் அது நல்லது என்று கண்டார்.
கர்த்தாவே உமது அதிசயங்கள் எவ்வாறு காட்சியளிக்கின்றன
நான் எங்கு பார்த்தாலும்: நான் பூமியைப் பார்த்தாலும்
வானத்தைப் பார்த்தாலும்!
உம் மகிமையை அறியாத செடியோ பூவோ இல்லை;
உமது சிங்காசனத்தில் நீர் கட்டளையிடும் போது;
மேகங்கள் எழும்புகின்றன,
புயல்கள் வீசுகின்றன.
உம்மிடமிருந்து அனைத்து உயிர்களும் ஜீவனை பெறுகின்றன.
அவை எப்பொழுதும் உம் பராமரிப்பில் உள்ளன.
மனிதர்கள் வாழும் எல்லா இடங்களிலும் தேவனாகிய
நீர் இருக்கிறீர்.

சிருஷ்டிப்பில் தேவனுடைய அதிசயத்தை நாம் எவ்வாறு கொண்டாட முடியும் ? சிருஷ்டிப்பை கவனிக்கும் போதும் மரியாதையுடன் பார்க்கும் போதும் தேவனையும் அவரின் குணத்தையும் நாம் எண்ணற்ற வழிகளில் கண்டுபிடிக்க முடிகின்றது.