நல்ல தேவாலயங்கள் தேவையுள்ள மக்களால் ஆனவை. வேறுவிதமாக நினைப்பது என்பது திருச்சபையின் தன்மையையும் பணியையும் தவறாகப் புரிந்துகொள்வதாகும்.

இது ஏன் உண்மை என்பதைப் பார்க்க, நமக்குத் தேவையான வகையான தேவாலயத்தை உருவாக்க உதவும் ஏழு வெவ்வேறு வகையான நபர்களைப் பார்ப்போம்.

உடைக்கப்பட்ட மக்களுக்கான தேவாலயம்

மக்கள் நிரம்பிய அவசர அறையை எண்ணிக்கொள்ளுங்கள். அவர்கள் அனைவரும் மருத்துவமனைக்கு வருமாறு அழைப்பு வந்தது. அவர்கள் எதற்காக அங்கே இருக்கிறார்கள் என்று யாருக்கும் தெரியாது. வந்து வருகை பதிவு செய்யும்போது, ஒவ்வொருவருக்கும் சீட்டுக் கொடுக்கப்பட்டது. தங்கள் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒருவர் அனுமதிக்கப்பட்டாரா என்று அவர்கள் பதட்டத்துடன் கேட்டபோது, “மருத்துவர் விரைவில் உங்களிடம் வருவார்” என்பதே பதிலாக இருந்தது. இறுதியாக, மருத்துவர் தோன்றி, எந்த பிரச்சனையும் இல்லை என்று குழுவிற்கு உறுதியளிக்கிறார். மற்றும் ஒவ்வொரு நபரும் மருத்துவமனை கட்டிட நிதிக்கு பங்களிக்குமாறும் கேட்டுக்கொள்கிறார்.

சில நேரங்களில், ஓர் பொதுவான தேவாலயக் கூட்டத்தில் உடைக்கப்பட்ட மக்கள் இதைப்போன்றுதான் உணருகிறார்கள். அவர்கள் கூட்டங்களில் கலந்துகொள்வது ஏனென்றால், மற்றவர்கள் விரும்புகிறார்கள் அல்லது அவர்கள் அங்கு இருக்கவேண்டும் என்று எதிர்பார்க்கிறார்கள். ஆனால் அவர்களுக்குள் எதுவும் உண்மையில் அர்த்தமுள்ளதாக இல்லை. அவர்கள் புரிந்துகொள்வது என்னவென்றால், சேவையின் ஓர் கட்டத்தில், தேவாலயம் அவர்களிடம் ஓர் பங்களிப்பைக் கேட்கப்போகிறது. ஆகவே அவர்கள் வேறு எங்காவது இருக்க விரும்புகிறார்கள்.

உடைந்த மக்கள் ஓர் நல்ல தேவாலயத்தில் அதிகமாக இருக்கிறார்கள், ஏனென்றால் அவர்கள் தங்களைத் தாங்களே முடிவுக்குக் கொண்டு வந்ததன் அர்த்தம் என்ன என்பதை உணர்ந்திருக்கிறார்கள். “தேவனே! பாவியாகிய என்மேல் கிருபையாயிரும்!” என்று ஜெபித்தவரை அவர்களால் அடையாளம் காண முடியும். (லூக். 18:13), மற்றும், “பிழைப்போம் என்ற நம்பிக்கை அற்றுப்போகத்தக்கதாக, எங்கள் பலத்திற்கு மிஞ்சின அதிக பாரமான வருத்தம் எங்களுக்கு உண்டாயிற்று. நாங்கள் எங்கள்மேல் நம்பிக்கையாயிராமல், மரித்தோரை எழுப்புகிற தேவன்மேல் நம்பிக்கையாயிருக்கத்தக்கதாக, மரணம் வருமென்று நாங்கள் எங்களுக்குள்ளே நிச்சயித்திருந்தோம்.” (2 கொரி. 1:8-9).

குடும்பப் பிரச்சனைகள், மன உளைச்சல், உணவுப்பழக்கம், அல்லது போதைப்பொருள் துஷ்பிரயோகம் போன்றவற்றைச் சமாளிக்க உதவி தேடுபவர்களைப்போல் பல வழிகளை உடைந்திருப்பவர்கள் அறிந்திருக்கிறார்கள். எபிரெய நூலாசிரியர் சொன்ன எச்சரிக்கையை அவர்கள் புரிந்துகொள்கிறார்கள்:

சகோதரரே, ஜீவனுள்ள தேவனைவிட்டு விலகுவதற்கேதுவான அவிசுவாசமுள்ள பொல்லாத இருதயம் உங்களிலொருவனுக்குள்ளும் இராதபடிக்கு நீங்கள் எச்சரிக்கையாயிருங்கள். உங்களில் ஒருவனாகிலும் பாவத்தின் வஞ்சனையினாலே கடினப்பட்டுப் போகாதபடிக்கு, “இன்று” என்னப்படுமளவும் நாடோறும் ஒருவருக்கொருவர் புத்திசொல்லுங்கள். நாம் ஆரம்பத்திலே கொண்ட நம்பிக்கையை முடிவுபரியந்தம் உறுதியாய்ப் பற்றிக்கொண்டிருப்போமாகில், கிறிஸ்துவினிடத்தில் பங்குள்ளவர்களாயிருப்போம். “இன்று அவருடைய சத்தத்தைக் கேட்பீர்களாகில், கோபமூட்டுதலில் நடந்ததுபோல உங்கள் இருதயங்களைக் கடினப்படுத்தாதிருங்கள்” என்று சொல்லியிருக்கிறதே (எபி 3:12-15).

நாம் திரும்பிச் சென்று, முன்பு வரும் வசனங்களின் சூழலைச் சேர்க்கும்போது, ஆன்மீக ஆதரவுக் குழுவிற்குத் தகுதியான தேவைகளையும் ஆபத்துகளையும் காண்கிறோம். அவற்றுள் பின்வரும் ஆபத்துகள் அடங்கும். . .

• கடினமான இதயத்தின் ஆபத்து (வச.8)
• ஆவிக்குரிய சறுக்கல் ஆபத்து (வச.10)
• கடவுளை துக்கப்படுத்தும் ஆபத்து (வச.10-11)
• கடவுளின் அங்கீகாரத்தை இழக்கும் ஆபத்து (வச.11)
• கடவுளிடமிருந்து விலகிச் செல்லும் ஆபத்து (வச.12).
• ஏமாற்றப்படும் ஆபத்து (வச.13).

இத்தகைய இடர்பாடுகள் காரணமாகவே ஆசிரியர் தனது வாசகர்களை தினமும் ஒருவருக்கு ஒருவர் உதவவும் ஊக்கப்படுத்தவும் எச்சரித்தார். பின்னர் புத்தகத்தில் அவர் எழுதும்போது ஒருவருக்கொருவர் உதவுவதன் அவசியத்தை மீண்டும் வலியுறுத்தினார்:

அல்லாமலும், நம்முடைய நம்பிக்கையை அறிக்கையிடுகிறதில் அசைவில்லாமல் உறுதியாயிருக்கக்கடவோம். வாக்குத்தத்தம்பண்ணினவர் உண்மையுள்ளவராயிருக்கிறாரே. மேலும், அன்புக்கும் நற்கிரியைகளுக்கும் நாம் ஏவப்படும்படி ஒருவரையொருவர் கவனித்து; சபை கூடிவருதலைச் சிலர் விட்டுவிடுகிறதுபோல நாமும் விட்டுவிடாமல், ஒருவருக்கொருவர் புத்திசொல்லக்கடவோம்; நாளானது சமீபித்துவருகிறதை எவ்வளவாய்ப் பார்க்கிறீர்களோ அவ்வளவாய்ப் புத்திசொல்லவேண்டும் (10:23-25).

ஆன்மீக ரீதியாக உடைந்த மக்கள் இந்த தேவைகளின் முக்கியத்துவத்தை உணர்கிறார்கள். வாழ்க்கையின் மிக முக்கியமான மதிப்புகள் அவர்களின் நம்பிக்கை, அவர்களின் அன்பு மற்றும் கடவுள் மீதான நம்பிக்கை என்று பார்க்கும் அளவிற்கு அவர்கள் தாழ்த்தப்பட்டுள்ளனர். மற்றவர்களின் உதவியின்றி இறைவனுடன் நடக்க அவர்கள் செய்யப்படவில்லை என்பதை அறிந்திருக்கிறார்கள்.

ஆபத்தில் உள்ள அனைத்தையும் நாம் ஒருவருக்கொருவர் நினைவுபடுத்தாமல் இருந்தால், தேவாலயம் அவசியமற்ற ஓர் மருத்துவமனையின் அவசர அறை போல் தோன்றும்.

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

1. உடைக்கப்பட்டவர்கள் ஏன் மற்றவர்கள் இன்னும் மறுத்துக்கொண்டிருக்கும் தேவைகளை ஒப்புக்கொள்ள அதிக வாய்ப்புள்ளது?
2. எபிரேயர் 3:7-19க்கும் எபிரேயர் 10:25க்கும் உள்ள தொடர்பு என்ன?
3. உடைக்கப்பட்ட மக்களுக்கு ஏன் தேவாலயம் தேவை?
4. ஆரோக்கியமான நல்ல தேவாலயங்களுக்கு உடைந்த மக்கள் ஏன் தேவை?

ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்துள்ள மக்களுக்கான தேவாலயம்

அமெரிக்க தேசம் கரடுமுரடான தனிமனிதர்களால் வகைப்படுத்தப்படுகிறது. ஓர் குழந்தை மொழியையும் பொருளையும் புரிந்துகொள்ளும் வயதை அடைந்தவுடன், சுதந்திரம் வாழ்வின் முக்கிய குறிக்கோள் என்பதை அச்சிறுவன் கற்றுக்கொள்கிறான். “எல்லாவற்றையும் நானே செய்யும்போது நான் வளர்ந்தவன்.”

ஆனால் நமக்குத் தேவையான எவ்வகை சபை, “மற்றவர்களுக்கு எவ்வளவு தேவை என்பதை நான் உணரும் வரை நான் முதிர்ச்சியடையவில்லை” என்று கூறும் நபர்களால் ஆனது. முரட்டுத்தனமான தனித்துவம் பற்றிய கருத்து தேவாலயத்திற்கு உண்மையிலேயே அந்நியமானது. ஒவ்வொரு உறுப்புக்கும் மற்ற ஒவ்வொரு அங்கமும் தேவை என்பதை நாம் எவ்வளவு விரைவில் உணர்ந்துகொள்கிறோமோ, அவ்வளவுக்கு நாம் இலட்சிய சபைக்கு வருவோம்.

ஒருவரையொருவர் சார்ந்திருப்பவர்

1 கொரிந்தியர் 12:12-31ல், மனித உடலின் பல்வேறு பாகங்கள் பேசினால், மற்ற உறுப்புகளின் தேவையின்மையைக் குறிப்பிடுவது எவ்வளவு அர்த்தமுள்ளதாக இருக்கும் என்று அப்போஸ்தலன் பவுல் கேட்டார். அப்போஸ்தலரின் புன்னகையின் பின்னால் தேவன் உடல் உறுப்புகளை மட்டும் சேர்த்து வைப்பதில்லை; தேவாலய உறுப்பினர்களையும் சேர்த்து வைக்கிறார் என்ற எண்ணம் இருக்கிறது. இது நமது நம்பிக்கைக்குத் தேவைப்படும் ஓர் உந்துதல். எல்லா சபை உறுப்பினர்களும் ஒருவருக்கொருவர் சார்ந்திருப்பது மனித உடலின் பாகங்கள் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்திருப்பதைப்போல் வெளிப்படையாக இல்லை என்றாலும், பவுல் எழுதினார்:

எல்லாரும் ஒரே ஆவியினாலே ஒரே சரீரத்திற்குள்ளாக ஞானஸ்நானம்பண்ணப்பட்டு… “காலானது நான் கையாயிராதபடியினாலே, நான் சரீரத்தின் அவயவமல்லவென்றால்”, அதினாலே அது சரீரத்தின் அவயமாயிராதோ?… தேவன் தமது சித்தத்தின்படி, அவயவங்கள் ஒவ்வொன்றையும் சரீரத்திலே வைத்தார்… கண்ணானது கையைப்பார்த்து: “நீ எனக்கு வேண்டுவதில்லையென்றும்;” தலையானது கால்களை நோக்கி: “நீங்கள் எனக்கு வேண்டுவதில்லையென்றும்” சொல்லக்கூடாது… மேலும், சரீர அவயவங்களில் கனவீனமாய்க் காணப்படுகிறவைகளுக்கே அதிக கனத்தைக் கொடுக்கிறோம்… தேவன் கனத்தில் குறைவுள்ளதற்கு அதிக கனத்தைக் கொடுத்து, இப்படிச் சரீரத்தை அமைத்திருக்கிறார். ஆதலால் ஒரு அவயவம் பாடுபட்டால் எல்லா அவயவங்களும் கூடப் பாடுபடும்; ஒரு அவயவம் மகிமைப்பட்டால் எல்லா அவயவங்களும் கூடச் சந்தோஷப்படும். நீங்களே கிறிஸ்துவின் சரீரமாயும், தனித்தனியே அவயவங்களாயுமிருக்கிறீர்கள். (1 கொரி 12:13-27).

நாம் நம்புவதற்குத் தேர்ந்தெடுக்கும்போது ஒருவரையொருவர் சார்ந்திருப்பதை ஏற்றுக்கொள்வதற்குக் காரணத்தைக் காண்கிறோம். . .

• ஆவியானவர் நம்மை ஒன்றாக இணைத்தார் (வச.13).
• நாம் ஒரே உடலின் உறுப்புகள் (வச.13).
• ஒருவருக்கொருவர் தேவை (வச.21).
• ஒருவர் துன்பப்படும்போது, நாம் அனைவரும் துன்பப்படுகிறோம் (வச.26).
• ஒருவர் கௌரவிக்கப்படும்போது, நாம் அனைவரும் மகிழ்ச்சியடைகிறோம் (வச.26).

பவுலின் கூற்றுப்படி, நம்மை ஒருவரையொருவர் சார்ந்திருக்கச் செய்தவர் தேவனே. அப்போஸ்தலன் சொல்வது சரியென்றால், தேவாலயத்தின் உறுப்பினர்கள் தாங்கள் தனியாகச் செயல்படலாம், மற்றவர்களைவிட தாங்கள் முக்கியமானவர்கள் அல்லது அதிக மரியாதை அல்லது கவனத்திற்குத் தகுதியானவர்கள் என்று நினைப்பது ஒருபோதும் நியாயப்படுத்தப்படுவதில்லை. போதகர் முதல் வாகன நிறுத்துமிட உதவியாளர் மற்றும் அமைதியான பிரார்த்தனை பங்குதாரர் வரை அனைவரும் ஆவியானவரால் அத்தியாவசியமாக கருதப்படுகிறார்கள்.

தேவன் தமது சித்தத்தின்படி, அவயவங்கள் ஒவ்வொன்றையும் சரீரத்திலே வைத்தார் (1 கொரி 12:18). நம்முடைய நியமிப்பு நம்மைப் பிரியப்படுத்தாமல் இருக்கலாம், ஆனால் நம்முடைய பங்கு தேவனைப் பிரியப்படுத்துகிறது. அவர் விரும்பும் நபர்களின் அமைப்பிற்கான அவரது திட்டத்தின்படி அவரது கிரியைகள் செய்யப்படுகின்றன. அன்புடன், கர்த்தர் தம்முடைய பரிபூரண ஞானத்தைப் பயன்படுத்தி, தம்முடைய சரீர உறுப்புகளுக்கு (நமக்கு) ஒருவரையொருவர் நேசிக்கவும் கவனித்துக்கொள்ளவும் ஒரு வாய்ப்பைக் கொடுக்கிறார்.

இந்த உடலின் (சபை) கலவையில், தேவன் பணக்காரர் மற்றும் ஏழை, போதகர்-ஆசிரியர், பாடகர் குழு உறுப்பினர், பிரார்த்தனை போர்வீரர், மிஷனரி, பாதுகாவலர், இளைஞர் பணியாளர் ஆகியோரை வைக்கிறார். ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும், கண், காது, மூக்கு, வாய், கை, முழங்கை அல்லது கால் ஆகியவற்றுடன் ஒப்பிடக்கூடிய ஒரு பாத்திரத்தில் நம்மை வைக்க அவர் தனது விருப்பத்தைப் பயன்படுத்துகிறார். பின்னர், அவருடைய ஒவ்வொரு குழந்தையும் அவருடைய உடலின் ஒரு திறமையான, முக்கியமான, கவனமாக வைக்கப்பட்டுள்ள உறுப்பு என்பதை விசுவாசத்தால் நம்பும்படி அவர் நம்மிடம் எதிர்ப்பார்க்கிறார்.

ஜனங்களின் தகுதிநிலையினைப் பொருட்படுத்தாமல், தேவாலயத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு பாத்திரத்தையும் கௌரவமானதாகக் தேவன் கருதுகிறார் (1 கொரி. 12:23-24). மனித உடலின் சில பாகங்கள் மற்ற பாகங்களைவிட பொதுமக்களின் கவனத்தைப் பெறுகின்றன. இது புறக்கவர்ச்சி துறையை ஊக்குவிக்கும் தன்மை. ஆனால் உண்மை என்னவென்றால், உடலின் வலிமைக்கு மிகவும் முக்கியமானதாக இருப்பது பெரும்பாலும் நமது வெளிப்படுத்த முடியாத பாகங்கள்தான். தேவாலயத்தின் உறுப்பினர்கள் திரைக்குப் பின்னால் இருப்பவர்களைக் காட்டிலும் மிகவும் புலப்படும் பொறுப்புகளைக் கொண்டவர்களுக்கு அதிக மரியாதை கொடுக்கும்போது தேவன் மகிழ்ச்சியடைவதில்லை. தேவாலய இயக்குனர் ராஜினாமா செய்யும்போது ஏற்படும் குழப்பமே அதற்குச் சாட்சி!

தேவன் தனது உடலின் ஒவ்வொரு உறுப்புக்கும் ஒரு குறிப்பிட்ட பாத்திரத்தை கொடுத்துள்ளார். நமக்குத் தேவையான அனைத்து வழிகளையும் நாம் பார்க்கவோ புரிந்துகொள்ளவோ முடியாமல் போகலாம். ஒவ்வொரு உறுப்பினருக்கும் ஒன்று அல்லது ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ஆன்மீக பரிசுகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளதா என்பதை நம்மால் நிரூபிக்க முடியாமல் போகலாம். நம்முடைய சூழ்நிலைகளைப் பொறுத்து, நம்முடைய பரிசுகள் உண்மையில் மாறுமா என்று நாம் யோசிக்கலாம். ஆனால் நாம் ஒருவருக்கொருவர் சரியான அணுகுமுறையைக் கொண்டிருக்கும் வரை இந்தக் கேள்விகளில் பலவற்றிற்கு பதில் தேவையில்லை.

இதனால்தான் பவுல் 1 கொரிந்தியர் 12-ல், யாருக்கு என்ன பரிசு கிடைக்கும் என்பதை விட முக்கியமான விஷயம் இருக்கிறது என்று கூறினார் (1 கொரி. 12:27-31). யார் யாரை நேசிக்கிறார்கள் என்பது மிக முக்கியமானது (1 கொரி. 12:31–13:13). அத்தியாயம் 12இல் விவாதிக்கப்பட்ட உடல்-வாழ்க்கையின் முக்கிய அம்சம் அத்தியாயம் 13இல் செய்யப்பட்டுள்ளது. நாம் ஒரே உடலின் ஒன்றுக்கொன்று சார்ந்த உறுப்புகளாக இருப்பதைப் பார்ப்பதன் உண்மையான தாக்கம் ஒருவருக்கொருவர் நமது அணுகுமுறைகளில் காட்டப்பட வேண்டும். மக்களை மகிழ்விக்கும் சொற்பொழிவின் பரிசு, மலையை அசைக்கும் நம்பிக்கையின் பரிசு, மர்மத்தைத் தீர்க்கும் அறிவின் பரிசு, ஏழைகளுக்கு உணவளிக்க தியாகம் செய்யும் பரிசு. இந்த பரிசுகள் அன்பில்லாமல் ஒன்றுமில்லை (1 கொரி. 13:1-3). நாம் ஒருவரையொருவர் கவனித்துக்கொள்கிறோமா, உதவுகிறோமா என்பதுதான் நமது தேவனுக்கு முக்கியம். பவுல் எழுதினார்:

எனக்கு உண்டான யாவற்றையும் நான் அன்னதானம்பண்ணினாலும், என் சரீரத்தைச் சுட்டெரிக்கப்படுவதற்குக் கொடுத்தாலும், அன்பு எனக்கிராட்டால் எனக்குப் பிரயோஜனம் ஒன்றுமில்லை (வச.3).

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

1. பணிவு மற்றும் ஒருவருக்கொருவர் சார்ந்திருப்பது எவ்வாறு தொடர்புடையது? (1 கொரி. 12:12-13, 22-25).
2. 1 கொரிந்தியர் 12-இன் உடல்-வாழ்க்கை விவாதத்தைப் பற்றிய சூழலிலிருந்து நாம் என்ன கற்றுக்கொள்கிறோம்?
3. மக்கள் தங்களுக்கு அருளப்பட்டுள்ள வரங்கள் என்னவென்று தெரியாவிட்டால் என்ன செய்வது? (1 கொரி. 12:18, 31; 13:1-13).
4. 1 கொரிந்தியர் 12இன் கொள்கைகளின்படி ஒரு தேவாலயம் செயல்பட என்ன நடவடிக்கைகள் எடுக்கலாம்?

அபூரண மக்களுக்கான தேவாலயம்

நம் காரியங்கள் கற்றாழையை கட்டிப்பிடிப்பதுபோல் சவாலானதாக இருக்கும் என்று பரிபூரணவாதிகளுடன் வாழ்பவர்கள் கூறுகிறார்கள். நீங்கள் செய்யும் எதுவும் எப்பொழுதுமே சரியாக இருக்காது. பாராட்டு அரிதாகவே வெளிப்படுத்தப்படும். விமர்சனத்தை தொடர்ந்து விமர்சனம். வேலை முடிவடையாததால் நீங்கள் உண்மையில் ஓய்வெடுக்க முடியாது. அனைத்தும் முழுமையற்றவை.

பரிபூரணவாதிகள் விஷயங்களைச் சரியாகப் பெறுவதன் முக்கியத்துவத்தைப் பார்க்கிறார்கள். ஆனால் அவர்கள் புரிந்துகொள்ளாதது என்னவென்றால், தங்கள் சொந்த குறைபாடுகளுடன் மற்றவர்களின் குறைபாடுகளையும் சகித்துக்கொண்டு எவ்வாறு அழகாக வாழ்வது என்பதுதான்.

நம்மை பரிபூரணவாதிகள் என்று நினைக்காத சிலர், நமது தேவாலயங்களுக்கு வரும்போது பரிதாபமாக நிர்பந்திக்கப்படுகிறார்கள். நாம் மிகவும் விமர்சிக்கிறோம், உண்மையில் நம்மைவிட மோசமாக இல்லாத மற்றவர்களை மிகவும் பரிகசிக்கிறோம். நம்முடைய சொந்த தவறுகள் மற்றும் மன்னிப்பின் தேவைகளில் நமக்கு நினைவாற்றல் குறைவாகவே இருக்கும். மத்தேயு 18:21-35-ஐ வாசிப்பதற்குச் சிறிது நேரத்தைச் செலவிடுவது நல்லது.

சிறந்த தேவாலயங்கள் கூட முழுமையாக அபூரண மக்களால் ஆனவை. ஆன்மீக புரிதலோடுள்ள ஒவ்வொரு உறுப்பினரும், சொந்த பாவம் மற்றும் தோல்வியின் உணர்வால் தாழ்மைப்படுவர். ஒவ்வொரு உறுப்பினரும் குடிப்பழக்கத்திலிருந்து விடுதலைப் பெற்றவரைப் போன்றவர்கள், அவர்கள் எப்போதும் தங்களது பழைய பழக்கங்களுக்குத் திரும்ப ஆசைப்படுவார் என்று தெரியும். ஒவ்வொரு உறுப்பினரும் பழைய வழிகளான சுயநலம், தன்னிறைவு, பெருமை மற்றும் அவமானத்திற்காக அவமானத்தை திரும்பப் பெறுவதற்கான வாஞ்சையுடன் தினமும் போராடுகிறார்கள்.

1 யோவான் 1:5–2:4ல், அப்போஸ்தலன் யோவான் நம்மைப் பற்றிய ஓர் யதார்த்தமான காரியத்தைக் குறிப்பிடுகிறார். அவர் கூறியவற்றிலிருந்து, நாம் ஓர் அபூரண மக்கள் என்று முடிவு செய்யலாம், மேலும் ஒருவருக்கொருவர் மற்றும் நமது பரிபூரண தேவனுக்கு முன்பாக நமது குறைபாடுகளை நேர்மையாக கையாளவேண்டும்.

நாம் அவரோடே ஐக்கியப்பட்டவர்கள் என்று சொல்லியும், இருளிலே நடக்கிறவர்களாயிருந்தால், சத்தியத்தின்படி நடவாமல் பொய்சொல்லுகிறவர்களாயிருப்போம். அவர் ஒளியிலிருக்கிறதுபோல நாமும் ஒளியிலே நடந்தால் ஒருவரோடொருவர் ஐக்கியப்பட்டிருப்போம்; அவருடைய குமாரனாகிய இயேசுகிறிஸ்துவின் இரத்தம் சகல பாவங்களையும் நீக்கி, நம்மைச் சுத்திகரிக்கும். நமக்குப் பாவமில்லையென்போமானால் நம்மை நாமே வஞ்சிக்கிறவர்களாயிருப்போம், சத்தியம் நமக்குள் இராது. நம்முடைய பாவங்களை நாம் அறிக்கையிட்டால், பாவங்களை நமக்கு மன்னித்து எல்லா அநியாயத்தையும் நீக்கி நம்மைச் சுத்திகரிப்பதற்கு அவர் உண்மையும் நீதியும் உள்ளவராயிருக்கிறார். நாம் பாவஞ்செய்யவில்லையென்போமானால், நாம் அவரைப் பொய்யராக்குகிறவர்களாயிருப்போம், அவருடைய வார்த்தை நமக்குள் இராது. என் பிள்ளைகளே, நீங்கள் பாவஞ்செய்யாதபடிக்கு இவைகளை உங்களுக்கு எழுதுகிறேன்; ஒருவன் பாவஞ்செய்வானானால் நீதிபரராயிருக்கிற இயேசுகிறிஸ்து நமக்காகப் பிதாவினிடத்தில் பரிந்து பேசுகிறவராயிருக்கிறார். (1 யோவா. 1:6–2:1)

நமது அபூரண தேவாலய உறவுகள் அடித்தளமாக இருக்கவேண்டும் என்று நம்புவதற்கான காரணத்தை இங்கே காணலாம். . .

• கிறிஸ்துவின் பரிபூரணத்தில் பகிரப்பட்ட நம்பிக்கை (வச.5-6)
• நம்மைப் பற்றிய பகிரப்பட்ட நேர்மை (வச.6-7)
• நமது பாவத்தைப் பற்றிய பகிரப்பட்ட விழிப்புணர்வு (வச.8, 10)
• பகிரப்பட்ட ஒப்புதல் வாக்குமூலம் மற்றும் மன்னிப்புக்கான தேவை (வச.7, 9)
• நீதிக்கான பொதுவான ஆசை (2:1)
• கிறிஸ்துவின் சிலுவையின்மீது பகிரப்பட்ட நம்பிக்கை (2:1-2)
• கீழ்ப்படிதலுக்கான பகிரப்பட்ட தேவை (2:3-4)

நமது அபூரணத்தைப் பற்றி எழுதுவதில், யோவான் இலட்சியவாதி மற்றும் யதார்த்தமானவர். தவறான தேர்வுகளை செய்யவேண்டாம் என்று அவர் வலியுறுத்தினார். ஆனால் நாம் தவறு செய்யும்போது பதில் சொல்ல சரியான வழிகள் உள்ளன என்பதையும் அவர் நமக்குக் காட்டினார்.

நம்முடைய சொந்த அபூரணத்தின் அளவைப் கண்டுகொள்வதே நல்ல தேவாலய உறவுகளுக்கு அடிப்படை.

1. அவை நம்மை நேர்மையாக வைத்திருக்கிறது,
2. அவை எல்லா மக்களுக்கும் தனிப்பட்ட பணிவையும் மரியாதையையும் ஊக்குவிக்கிறதாயிருக்கும் (தீத்து 3:1-3), மற்றும்
3. நாம் தேவனுடன் சரியாக இருக்க முயற்சி செய்யும்போது, மற்றவர்களின் தவறுகளுக்கு இரக்கம் காட்ட அவை காரணம் அளிக்கிறது (மத். 5:6-7).

ஆன்மீக பகுத்தறிவில் வளர்ந்து வரும் ஒருவரைவிட மோசமானது எதுவுமில்லை, ஆனால் அவர் பெருமிதத்தோடு இதுவரை வராதவர்களுக்கு எதிராக விமர்சனம் செய்கிறார். நாம் அபூரணர்களாக இருந்தாலும், பெருமை அல்லது சுயநீதிக்கு எந்த அடிப்படையும் இல்லை. சிறந்தவராக மாறுவது என்பது அதிக இரக்கமுள்ளவராகவும் அன்பாகவும் மாறுவதாகும்.

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

1. பரிபூரணவாதிகள் ஏன் தங்கள் உறவுகளில் சிக்கலை எதிர்கொள்கின்றனர்?
2. 1 யோவான் 1:6–2:4 எவ்வாறு பரிபூரணத்தை நாடுவதில் சமநிலையை அடைய உதவுகிறது?
3. மத்தேயு 5:6-7இன் இரக்கத்திற்கும் மத்தேயு 18:21-35இன் மோதல்களுக்கும் இடையே உள்ள பதற்றத்தைத் தீர்க்க தேவாலயங்கள் என்ன செய்யலாம்?

கற்பிக்கக்கூடிய மக்களுக்கான தேவாலயம்

மிகவும் உயர்கல்வி பெற்ற பேராசிரியர்களைக் கொண்ட ஓர் கல்லூரியை கற்பனை செய்து பாருங்கள்; அவர்களால் மாணவர்களின் தேவைகளுக்கேற்ப செயல்பட முடியாது. ஒரு கற்றல் பள்ளியை கற்பனை செய்து பாருங்கள், சிறந்த மாணவர்களால் மட்டுமே தங்கள் சொந்த நற்சான்றிதழ்கள், ஆராய்ச்சி மற்றும் மரியாதைக்குரிய கல்வி இதழ்களில் அங்கீகரிக்கப்படுவதற்கான முயற்சிகள் மேற்கொண்ட பேராசிரியர்களின் கல்வி தரத்திற்கு உயர முடியும். மாணவர்கள் கற்க விரும்பும் மற்றும் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய வகுப்புகளை கற்பனை செய்து பாருங்கள், ஆனால் அவர்கள் ஏற்கனவே தங்கள் ஆசிரியர்களின் மட்டத்தில் இருக்கவேண்டும் என்ற நோக்கத்தில் நடத்தப்படுகிறார்கள்.

அதை தேவாலயத்துடன் தொடர்புபடுத்துங்கள். புதிய விசுவாசிகள் ஆன்மீக ரீதியில் படிக்காதவர்கள் மற்றும் கற்றுக்கொள்ள ஆர்வமுள்ளவர்கள். உடன்படிக்கைப் பெட்டியில் யானைகள் மற்றும் வரிக்குதிரைகள் ஒருபுறம் இருக்க, ஒரு தீக்கோழியை வைத்திருக்க முடியாது என்பது அவர்களுக்கு இன்னும் தெரியாது. செப்பனியா யார் என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது, அவரை எங்கே கண்டுபிடிப்பது என்பது ஒருபுறம் இருக்கட்டும். “ஆண்டவரை ஆசீர்வதிப்பது”, “ஒருவரையொருவர் மேம்படுத்துவது,” “கவனமாக நடப்பது,” “தங்கள் மீறுதல்களை ஒப்புக்கொள்வது,” “தங்களையே பரிசுத்தப்படுத்துவது,” “இடைவிடாமல் ஜெபம் செய்வது” அல்லது “கடவுளுக்கு தங்களை ஒரு இனிமையான வாசனை திரவியமாக ஒப்புக்கொடுப்பது எப்படி” என்பதை அறியமுடியாமல் திணறுகிறார்கள்.

அத்தகையவர்கள் பொதுவாக கற்பிக்கக்கூடியவர்கள். வேதாகமத்தின் மொழியைப் புரிந்துகொள்ள முயற்சிக்கும்போது தாங்கள் படிப்பறிவில்லாதவர்கள் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். இருப்பினும், அவர்களுக்குத் தேவையானது ஓர் சிறிய குழு அல்லது ஒருவருக்கு ஒருவர் கவனம் செலுத்துவது. அவர்கள் தங்கள் சொந்த மட்டத்தில் மற்றும் அவர்களின் சொந்த விகிதத்தில் கற்றுக்கொள்ள உதவுவதற்கு அவர்களுக்கு யாராவது தேவை.

அன்பின் புதிய மொழி, ஒரு புதிய தத்துவம், ஒரு புதிய தர்க்கம், ஒரு புதிய வரலாறு, ஒரு புதிய சமூகவியல், ஒரு புதிய இசை மற்றும் உறவுகளைப் பற்றிய புதிய பார்வை ஆகியவற்றைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டிய மக்களின் கல்விக்காக தேவாலயம் உள்ளது என்பதை அப்போஸ்தலன் பவுல் புரிந்துகொண்டார்.

பவுல் எழுதியதில், ஆன்மீக ரீதியில் கல்வியறிவற்ற மக்களை வெளிச்சத்திற்குக் கொண்டுவர தேவாலயத்தின் சவாலை நாம் காண்கிறோம். இருளில் இருந்து வெளியே வரும் மக்களின் தேவைகளை அவர் மனதில் வைத்திருந்தார் (எபே. 4:17-18) அவர் எழுதும்போது:

மேலும் நாம் அனைவரும் தேவனுடைய குமாரனைப் பற்றும் விசுவாசத்திலும் அறிவிலும் ஒருமைப்பட்டவர்களாகி, கிறிஸ்துவினுடைய நிறைவான வளர்ச்சியின் அளவுக்குத்தக்க பூரண புருஷராகும்வரைக்கும், பரிசுத்தவான்கள் சீர்பொருந்தும்பொருட்டு, சுவிசேஷ ஊழியத்தின் வேலைக்காகவும், கிறிஸ்துவின் சரீரமாகிய சபையானது பக்திவிருத்தி அடைவதற்காகவும், அவர், சிலரை அப்போஸ்தலராகவும், சிலரைத் தீர்க்கதரிசிகளாகவும், சிலரைச் சுவிசேஷகராகவும், சிலரை மேய்ப்பராகவும், போதகராகவும் ஏற்படுத்தினார். நாம் இனிக் குழந்தைகளாயிராமல், மனுஷருடைய சூதும் வஞ்சிக்கிறதற்கேதுவான தந்திரமுமுள்ள போதகமாய் பலவித காற்றினாலே அலைகளைப்போல அடிபட்டு அலைகிறவர்களாயிராமல் அன்புடன் சத்தியத்தைக் கைகொண்டு தலையாகிய கிறிஸ்துவுக்குள் எல்லாவற்றிலேயும், நாம் வளருகிறவர்களாயிருக்கும்படியாக அப்படிச் செய்தார் (எபே. 4:11-15).

புதிய புரிதலும், சிந்தனையும் தேவைப்படுவதால் தேவாலயத்தில் சிலருக்கு போதிக்கும் வரத்தை கடவுள் கொடுக்கிறார் . . .

• சேவை செய்ய நம்மை ஆயத்தப்படுத்துகிறது (வச.12)
• உறவுகளை உருவாக்குகிறது (வச.12)
• ஒற்றுமையை ஊக்குவிக்கிறது (வச.13)
• கிறிஸ்துவைப் போல வழிநடத்துகிறது (வச.13)
• நிலைத்தன்மையை வழங்குகிறது (வச.14)
• ஏமாற்றத்தை எதிர்த்துப் போராடுகிறது (வச.14)
• அன்பில் உண்மை பேசுகிறார் (வச.15)

நமது தேவை நூதனம், ஊகம், விவாதத்திற்குரியது எது என்பது பற்றிய அறிவு அல்ல. தேவாலயத்தில் எங்கள் பணி, வீட்டு வாழ்க்கையின் ஏமாற்றங்கள், பணியிடத்தின் பாதுகாப்பின்மை, மருத்துவரின் அலுவலகத்தின் அச்சங்கள் மற்றும் அவ்வப்போது உறவுகளின் முறிவுகள் ஆகியவற்றில் வேதாகமத்தின் சிந்தனை ஏற்படுத்தும் வித்தியாசத்தை ஒருவருக்கொருவர் பார்க்க உதவுவதாகும். தேவாலயம் கற்பிக்கும் பிரதான நோக்கம், கிறிஸ்துவின் மனதைக் கொண்டிருப்பதன் அர்த்தம் என்ன என்பதை முதிர்ச்சியடையாதவர்களைத் தீவிரமாகப் புரிந்துகொள்வதாகும். ஆன்மீக முதிர்ச்சியின் பண்பு மிகவும் கடினமான சூழ்நிலைகளில்கூட கிருபையையும் நம்பிக்கையையும் காண உதவுகிறது.

முதிர்ச்சியுள்ளவர்களிடம் போதிக்கும் ஆவி இல்லாமலும், முதிர்ச்சியடையாதவர்களிடம் கற்பிக்கும் ஆவி இல்லாமலும், கட்டியெழுப்புவதைவிட நம்மை மேன்மைப்படுத்தும் அறிவை பெறுவோம் (1 கொரி. 8:1-3).

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

• கல்வி எப்போது சுயசேவையாக மாறும்? (1 கொரி. 8:1-3).
• தேவாலய கல்வியின் குறிக்கோள் என்ன? (எபே. 4:11-15; கொலோ. 1:28-29).
• தேவாலயத்தின் மற்ற பகுதிகள் இருக்கும் இடத்தைவிட, அவர்கள் இருக்கும் இடத்திலேயே தொடக்க நிலை மக்களை சந்திப்பதை உறுதிசெய்ய தேவாலயங்கள் என்ன செய்யலாம்?

மறதியுள்ள மக்களுக்கான தேவாலயம்

மக்கள் நினைவில்கொள்ள விரும்பும் எதையும் மறக்காத உலகில் வாழ்வது எப்படி இருக்கும் என்று உங்களால் கற்பனை செய்ய முடியுமா? தேர்வுக்கு முன் மாணவர்கள் தங்கள் குறிப்புகளை மதிப்பாய்வு செய்ய வேண்டியதில்லை. ஒரு கணவன் தன் மனைவியின் தேவைகளைப் பற்றி சிந்திக்கவும், பாசமாகவும், புரிந்துகொள்ளவும் மறக்கமாட்டார். நண்பர்கள் தொலைபேசி அழைப்புகள் செய்ய, கடிதங்கள் எழுத அல்லது குறிப்பிடத்தக்க தேதிகள் மற்றும் ஆண்டுவிழாக்களை நினைவில்கொள்ள மறக்கமாட்டார்கள்.

இவை நம் உலகம் அல்ல. புத்திசாலித்தனம், கல்வி மற்றும் மேதைகள் அடிப்படை பொது அறிவை மறந்துவிடும் ஒரு உலகம் தான் நம்முடையது.

மறக்கும் மக்கள்

திருச்சபைக்கு எவ்வாறு உதவுவது என்று தீத்து என்ற இளம் தலைவருக்கு கற்பித்தபோது அப்போஸ்தலன் பவுலும் இதைத்தான் ஒப்புக்கொண்டார். அவர் எழுதினார்:

துரைத்தனங்களுக்கும் அதிகாரங்களுக்கும் கீழ்ப்படிந்து அடங்கியிருக்கவும், சகலவிதமான நற்கிரியைகளையும் செய்ய ஆயத்தமாயிருக்கவும், ஒருவனையும் தூஷியாமலும், சண்டை பண்ணாமலும், பொறுமையுள்ளவர்களாய் எல்லா மனுஷருக்கும் சாந்தகுணத்தைக் காண்பிக்கவும் அவர்களுக்கு நினைப்பூட்டு ஏனெனில், முற்காலத்திலே நாமும் புத்தியீனரும், கீழ்ப்படியாதவர்களும், வழிதப்பி நடக்கிறவர்களும், பலவித இச்சைகளுக்கும் இன்பங்களுக்கும். அடிமைப்பட்டவர்களும், துர்க்குணத்தோடும் பொறாமையோடும் ஜீவனம்பண்ணுகிறவர்களும், பகைக்கப்படத்தக்கவர்களும், ஒருவரையொருவர் பகைக்கிறவர்களுமாயிருந்தோம். நம்முடைய இரட்சகராகிய தேவனுடைய தயையும் மனுஷர்மேலுள்ள அன்பும் பிரசன்னமானபோது நாம் செய்த நீதியின் கிரியைகளினிமித்தம் அவர் நம்மை இரட்சியாமல், தமது இரக்கத்தின்படியே, மறுஜென்ம முழுக்கினாலும், பரிசுத்த ஆவியினுடைய புதிதாக்குதலினாலும் நம்மை இரட்சித்தார்….இந்த வார்த்தை உண்மையுள்ளது; தேவனிடத்தில் விசுவாசமானவர்கள் நற்கிரியைகளைச் செய்ய ஜாக்கிரதையாயிருக்கும்படி நீ இவைகளைக்குறித்துத் திட்டமாய்ப் போதிக்கவேண்டுமென்று விரும்புகிறேன்; இவைகளே நன்மையும் மனுஷருக்குப் பிரயோஜனமுமானவைகள். (தீத்து. 3:1-5, 8; மற்றும் எபி. 3:12-14ஐப் பார்க்கவும்).

இது செயல்பாட்டில் உள்ள தேவாலயம். கடவுளின் மக்கள் எப்போதும் புதிதாக ஒன்றைக் கற்றுக்கொள்ள வேண்டியதில்லை என்பதை இது காட்டுகிறது. நாம் ஏற்கனவே அறிந்ததை அடிக்கடி நினைவுபடுத்த வேண்டும். நாம் யார், எப்படி அந்த வழிக்கு வந்தோம், இப்போது எப்படி வாழ வேண்டும் என்பதை நாம் அடிக்கடி மறந்து விடுகிறோம்.

• மதச்சார்பற்ற அதிகாரத்தை மதிக்க மறந்துவிடுகிறோம் (வச.1).
• மற்றவர்களுக்கு உதவ தயாராக இருக்க மறந்துவிடுகிறோம் (வச.1).
• யாரைப் பற்றியும் தீமையாகப் பேசக்கூடாது என்பதை மறந்துவிடுகிறோம் (வச.2).
• நாம் சமாதானமாக இருக்க மறந்துவிடுகிறோம் (வச.2)
• நாம் மென்மையாக இருக்க மறந்துவிடுகிறோம் (வச.2)
• அனைவருக்கும் பணிவு காட்ட மறந்துவிடுகிறோம் (வச.2)
• நாம் ஒரு காலத்தில் முட்டாள்களாக இருந்ததை மறந்துவிடுகிறோம் (வச.3).
• நாம் கிருபையால் இரட்சிக்கப்பட்டதை மறந்துவிடுகிறோம் (வச.4-7).

மறதி உள்ளவர்கள் பெரும்பாலும் நினைவக அடிப்படைகளில் ஒருவருக்கொருவர் உதவவேண்டும். காடுகள், பாலைவனங்கள், சதுப்பு நிலங்கள், மலைகள், பெருங்கடல்கள், பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் வாழ்க்கையின் முட்புதர்கள் வழியாக இறைவனையும், அவருடைய அன்பையும், நம்மை வழிநடத்தும் திறனையும் நினைவில்கொள்ள ஒருவரையொருவர் சரியான நேரத்தில், மென்மையான முறையில் நினைவுபடுத்த வேண்டும்.

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

1. ஆவிக்குரிய விஷயங்களில் “கண்ணுக்கு வெளியே” என்பது அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ முக்கியத்துவம் வாய்ந்ததா?
2. பவுலின் கூற்றுப்படி, தேவ ஜனங்கள் எதை மறந்துவிடுவார்கள்? (தீத்து 3:1-8)
3. எபிரெயர் 3:12-13இன் படி, பாவத்திற்கும் நினைவாற்றலுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?
4. மறதிக்கு நாம் உரிய கவனம் செலுத்துகிறோமா என்பதை உறுதிப்படுத்த என்ன செய்யலாம்?

பிரச்சனையுள்ள மக்களுக்கான தேவாலயம்

அனைத்து உறுப்பினர்களும் தங்கள் உடலையும் மனதையும் உகந்த நிலையில் வைத்திருக்க உறுதியுடன் இருக்கும் ஒரு சுகாதார கிளப் (ஹெல்த் கிளப்) பைப் கவனியுங்கள். அங்கிருக்கும் ஆரோக்கிய ஆலோசகர்கள் கவனமாக கண்காணித்து உடற்பயிற்சி, உணவுமுறை மற்றும் மன அழுத்தத்தைக் குறைக்கும் ஆலோசனைகளை வழங்குகிறார்கள். வெவ்வேறு வயது மற்றும் சிறப்பு ஆர்வமுள்ள குழுக்களுக்கு தினசரி வகுப்புகள் நடத்தப்படுகின்றன. அறைக்கு அறை உடற்பயிற்சி உபகரணங்கள், ஸ்பாக்கள், குளங்கள் மற்றும் விரிவுரை வசதிகள் ஆகியவை மக்களுக்கு சிறந்த உடல் நிலையைப் பெற உதவும்.

எவ்வாறாயினும், இந்த கிளப்புகள் ஏன் மிகவும் திறன்வாய்ந்ததாகத் தெரிகிறது, சிறந்த தரநிலைகளை சந்திக்காதவர்கள் வெளியேற்றப்படுகிறார்கள். இதய நோய், புற்று நோய் அல்லது வேறு ஏதேனும் கடுமையான நோயை உருவாக்கும் கிளப்புகள் தங்கள் உறுப்பினர்களை விரைவாக இழக்க நேரிடும். சற்று அதிக பருமனாகும் நபர்கள் அகற்றப்பட்டு, அவர்களின் கிளப் அங்கத்தினர் உரிமம் திரும்பப் பெறப்படும்.

கிறிஸ்து கட்டும் தேவாலயம் வித்தியாசமானது. நல்ல ஒழுக்கமுள்ள, “சிறப்பான” விசுவாசிகளுக்கு மட்டுமே சேவை செய்யும் இடமாக ஒருபோதும் இருக்கவில்லை. ஆரம்பத்திலிருந்தே, அத்தகையவரல்லாதவர்கள் மீதுதான் நம் தேவன் அக்கறை காட்டினார். அப்போஸ்தலனாகிய பவுல் எழுதியபோதும் அதே அக்கறையை வெளிப்படுத்தினார்:

தேவன் நம்மைக் கோபாக்கினைக்கென்று நியமிக்காமல், நம்முடைய கர்த்தராகிய இயேசுகிறிஸ்துமூலமாய் இரட்சிப்படைவதற்கென்று நியமித்தார்… ஆகையால் நீங்கள் செய்துவருகிறபடியே, ஒருவரையொருவர் தேற்றி, ஒருவருக்கொருவர் பக்திவிருத்தி உண்டாகும்படி செய்யுங்கள்… மேலும், சகோதரரே, நாங்கள் உங்களுக்குப் போதிக்கிறதென்னவென்றால், ஒழுங்கில்லாதவர்களுக்குப் புத்திசொல்லுங்கள், திடனற்றவர்களைத் தேற்றுங்கள், பலவீனரைத் தாங்குங்கள், எல்லாரிடத்திலும் நீடிய சாந்தமாயிருங்கள். ஒருவனும் மற்றொருவன் செய்யும் தீமைக்குத் தீமைசெய்யாதபடி பாருங்கள்; உங்களுக்குள்ளும் மற்ற யாவருக்குள்ளும் எப்பொழுதும் நன்மைசெய்ய நாடுங்கள் (1 தெச. 5:9, 11, 14-15).

அபூரண மக்களிடம் இந்த வகையான அர்ப்பணிப்பு இயல்பாக வருவதில்லை. நம்மை தொந்தரவு செய்பவர்கள் அல்லது நமது நேரத்தை அதிகமாகக் கோருபவர்கள் மீது கோபமான பொறுமையின்மை இயல்பாகவே வருகிறது. நாம் அவர்களை உயர்த்துவதைவிட வேகமாக அவர்கள் நம்மை கீழே இழுத்துவிடுவார்கள் என்று அஞ்சுகிறோம். ஆனாலும் பவுல் நமக்கு மிக முக்கியமான ஒன்றை நினைவுபடுத்தினார். நம்முடைய இரட்சகர் அவருடைய இரட்சிப்பைப் பெறுவதற்காக நம்மைக் குறித்துள்ளார் என்று கூறுகிறார். அவருடைய கோபத்தை அல்ல (வச.9). அதே மாதிரியான ஆறுதலையும் உதவியையும் மற்றவர்களிடம் காட்டவேண்டும் என்று பவுல் கூறியுள்ளார் (வச. 11). இது எளிதானது அல்ல. நமது நேரத்தையும் பொருள் வளத்தையும் கோருபவர்களிடம் விரக்தியும் கோபமும் அடைவதற்கு நாம் மிகவும் முனைகிறோம். ஆயினும் கிறிஸ்துவில் உள்ள சவால் கோபத்தில் பதிலளிப்பது அல்ல, ஆனால் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியவை. . .

• உண்மையுள்ள தலைவர்களை மதித்தல் (வச.12-13)
• கட்டுக்கடங்காதவர்களை எச்சரித்தல் (வச.14)
• பயப்படுபவர்களை ஆறுதல்படுத்துதல் (வச.14)
• பலவீனமானவர்களுக்கு உதவுதல் (வச.14)
• அனைவரிடமும் பொறுமையைக் காட்டுதல் (வச.14)
• தீமைக்குத் தீமையைத் திருப்பித் தராதிருத்தல் (வச.15)
• அனைவரின் நன்மையையும் நாடுதல் (வச.15)

கிறிஸ்துவின் ஆவியானவர் நம்மிடையே உள்ள நன்கு வலிமையானவர்களிடத்திற்கோ அல்லது சுய ஆதரவு மற்றும் பிரச்சனை இல்லாதவர்களிடத்திற்கோ நம்மை வழிநடத்த மாட்டார். மாறாக, பலவீனமானவர்களுக்காகவும், நமது ஊக்கம், ஆறுதல் மற்றும் ஆதரவு தேவைப்படுபவர்களுக்காகவும் தியாகம் செய்ய அவர் நம்மை வற்புறுத்துவார்.

இயேசு சிறந்த நிலையிலுள்ளவர்களுக்கு உதவ வரவில்லை. அவர் ஆரோக்கியமானவர்களுக்கு உதவ வந்த மருத்துவர் அல்ல. பாவிகளை இரட்சிக்கவே இயேசு வந்தார், “தரித்திரருக்குச் சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கும்படி… இருதயம் நருங்குண்டவர்களைக் குணமாக்கவும், சிறைப்பட்டவர்களுக்கு விடுதலையையும், குருடருக்குப் பார்வையையும் பிரசித்தப்படுத்தவும், நொறுங்குண்டவர்களை விடுதலையாக்கவும்” (லூக். 4:18).

எதிர்வரும் நியாயத்தீர்ப்பு நாளில், மனித அவலத்தை எதிர்கொண்டு மக்கள் என்ன செய்தார்கள் என்பதை விளங்கப்பண்ணுவேன் என்று இயேசு கூறியபோது, தம்முடைய சொந்த இருதயத்தின் வாஞ்சையை வெளிக்காட்டினார். சிலரிடம் அவர் கூறும்போது:

அப்பொழுது, ராஜா தமது வலது பக்கத்தில் நிற்பவர்களைப்பார்த்து: வாருங்கள் என் பிதாவினால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்களே, உலகம் உண்டானதுமுதல் உங்களுக்காக ஆசீர்வாதம் பண்ணப்பட்டிருக்கிற ராஜ்யத்தைச் சுதந்தரித்துக்கொள்ளுங்கள். பசியாயிருந்தேன், எனக்குப் போஜனங்கொடுத்தீர்கள்; தாகமாயிருந்தேன் என் தாகத்தைத் தீர்த்தீர்கள்; அந்நியனாயிருந்தேன் என்னைச் சேர்த்துக்கொண்டீர்கள்; வஸ்திரமில்லாதிருந்தேன், எனக்கு வஸ்திரங்கொடுத்தீர்கள்; வியாதியாயிருந்தேன், என்னை விசாரிக்க வந்தீர்கள்; காவலிலிருந்தேன், என்னைப் பார்க்கவந்தீர்கள் என்பார்… அதற்கு ராஜா பிரதியுத்தரமாக: மிகவும் சிறியவராகிய என் சகோதரரான இவர்களில் ஒருவனுக்கு நீங்கள் எதைச் செய்தீர்களோ, அதை எனக்கே செய்தீர்கள் என்று மெய்யாகவே உங்களுக்குச் சொல்லுகிறேன் என்பார் (மத். 25:34-36, 40).

மத்தேயு 25ல் விவரிக்கப்பட்டுள்ள இந்தத் தீர்ப்பின் தீர்க்கதரிசன விவரங்கள் அனைத்தையும் பற்றி நாம் உடன்பட வேண்டிய அவசியமில்லை. அது மற்றொரு பிரச்சினை.

நாம் ஒப்புக்கொள்ளக்கூடிய விஷயம் என்னவென்றால், இந்தப் பத்தி பிரச்சனையுள்ள மக்கள் மீது நமது தேவனின் அளவற்ற அக்கறையை பிரதிபலிக்கிறது. அவை என்றுமே மாறவில்லை. ஆகவே, அவருடைய திட்டம், அவருடைய தேவாலயத்தை, அவருடைய உடலை, பிரச்சனையுள்ள மக்களின் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்ய பயன்படுத்துவதாகும் என்பதை நாம் உறுதியாக நம்பலாம். நல்ல ஆரோக்கியமானவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, நோயாளிகள் மற்றும் இறக்கும் நபர்களுக்கும் திறந்திருக்கும் ஒரு ஆன்மீக சுகாதார கிளப்பை உருவாக்குவதே அவரது திட்டம் என்பதை நாம் உறுதியாக நம்பலாம்.

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

• 1 தெசலோனிக்கேயர் 5:9இல் விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி, 14 மற்றும் 15 வசனங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள கவனிப்பு கொடுப்பதை எவ்வாறு கடவுளின் செயல்கள் ஆதரிக்கின்றன?
• சுயநலக் காரணங்களுக்காக அல்லது அன்பான காரணங்களுக்காக ஒருவருடன் கூட்டுறவு கொள்வதைத் தவிர்க்கிறார்களா என்பதை சபையின் அங்கத்தினர்கள் எப்படித் தெரிந்துகொள்ளலாம்? (தீத்து. 3:8-11).
• “கிறிஸ்துவின் சரீரம்” என்ற கருத்து எந்த அர்த்தத்தில் தேவாலயத்தின் மீது அதிக சுமைகளை சுமத்துவதைத் தடுக்கிறது?

தொலைந்து போன மக்களுக்கான தேவாலயம்

தொலைந்துபோன நபரின் பண்புகள் என்ன? காடுகளில் உதவியின்றி அலைந்து திரியும் குழந்தை, கடலில் தொலைந்து போன விமானத்தில் உயிர் பிழைத்தவர்கள், அல்லது குளிர்ந்த, இருண்ட இரவில் தனது வீட்டை விட்டு வெளியேறிய வயதான அல்சைமர் நோயாளியைப் பற்றி சிந்தியுங்கள். தொலைந்து போனவர்கள் உதவி மற்றும் வளங்களில் இருந்து துண்டிக்கப்படுகிறார்கள். அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள் என்பதை அறியமுடியாது. தங்குமிடம், பாதுகாப்பு மற்றும் ஏற்பாடுகளை எவ்வாறு கண்டுபிடிப்பது என்பது அவர்களுக்குத் தெரியாது. தொலைந்து போன, திசைதிருப்பப்பட்ட மக்களுக்கு உதவி தேவை.

பெரும்பாலான மக்கள் தொலைந்துபோகப்படுகிறார்கள். அவர்கள் எங்கே இருக்கிறார்கள், அப்படிப்பட்டவர்கள் யார், ஏன் வாழ்க்கையில் இலக்கில்லாமல் அலைகிறார்கள் என்று பெரும்பாலானவர்களுக்குத் தெரியாது. அவர்கள் ஆதாம், ஆபிரகாம் மற்றும் தாவீதின் தேவனிடமிருந்து வந்தவர்கள் என்பது பெரும்பாலான மக்களுக்குத் தெரியாது. இந்த தேவனை எப்படி கண்டடைவது என்று பெரும்பாலானோருக்கு தெரியவில்லை. உண்மையில் வெகுசிலரே செல்லும் சொர்க்கம் இருப்பதும், பெரும்பான்மையானவர்கள் தாங்கள் கனவு கண்ட அனைத்தையும் இழக்கும் உண்மையான நரகம் இருப்பதும் பெரும்பாலானவர்களுக்குத் தெரியாது. உண்மையான உதவிக்கு எங்கு செல்வது என்பது பலருக்குத் தெரியாது.

லூக்கா 16இல் விவரிக்கப்பட்டுள்ள செல்வந்தரான இயேசுவைப் போலவே பெரும்பாலானோர் இறப்பார்கள். அங்கே, பரிதாபகரமான வருத்தத்துடன், இறந்த செல்வந்தருக்கும் அவரது மூதாதையரான ஆபிரகாமுக்கும் இடையே நடந்த உரையாடலை இயேசு விவரித்தார். இருவரும் ஒரு பெரும் பிளப்பு உண்டானதால் ஒருவரையொருவர் பிரிந்ததாக சித்தரிக்கப்பட்டது. இயேசு பணக்காரன் கூக்குரலிடும்போது நிகழ்ந்த உரையாடல் விவரித்தார்:

“அப்பொழுது அவன்: தகப்பனாகிய ஆபிரகாமே, நீர் எனக்கு இரங்கி, லாசரு தன் விரலின் நுனியைத் தண்ணீரில் தோய்த்து, என் நாவைக் குளிரப்பண்ணும்படி அவனை அனுப்பவேண்டும்; இந்த அக்கினிஜுவாலையில் வேதனைப்படுகிறேனே என்று கூப்பிட்டான். அதற்கு ஆபிரகாம்: மகனே, நீ பூமியிலே உயிரோடிருக்குங் காலத்தில் உன் நன்மைகளை அனுபவித்தாய், லாசருவும் அப்படியே தீமைகளை அநுபவித்தான், அதை நினைத்துக்கொள்; இப்பொழுது அவன் தேற்றப்படுகிறான், நீயோ வேதனைப்படுகிறாய். அதுவுமல்லாமல், இவ்விடத்திலிருந்து உங்களிடத்திற்குக் கடந்துபோகவும், அவ்விடத்திலிருந்து எங்களிடத்திற்குக் கடந்துவரவும் மனதுள்ளவர்களுக்குக் கூடாதபடிக்கு, எங்களுக்கும் உங்களுக்கும் நடுவே பெரும்பிளப்பு உண்டாக்கப்பட்டிக்கிறது என்றான். அப்பொழுது அவன்: அப்படியானால், தகப்பனே, எனக்கு ஐந்து பேர் சகோதரருண்டு, அவர்களும் வேதனையுள்ள இந்த இடத்துக்கு வராதபடி, அவன் போய் அவர்களுக்குச் சாட்சியாக அறிவிக்கும் பொருட்டு, நீர் அவனை என் தகப்பன் வீட்டுக்கு அனுப்பும்படி உம்மை வேண்டிக்கொள்ளுகிறேன் என்றான். ஆபிரகாம் அவனை நோக்கி: அவர்களுக்கு மோசேயும் தீர்க்கதரிசிகளும் உண்டு, அவர்களுக்கு அவர்கள் செவிகொடுக்கட்டும் என்றான். அதற்கு அவன்: அப்படியல்ல, தகப்பனாகிய ஆபிரகாமே, மரித்தோரிலிருந்து ஒருவன் அவர்களிடத்திற்குப் போனால் மனந்திரும்புவார்கள் என்றான். அதற்கு அவன்: அவர்கள் மோசேக்கும் தீர்க்கதரிசிகளுக்கும் செவிகொடாவிட்டால், மரித்தோரிலிருந்து ஒருவன் எழுந்துபோனாலும், நம்பமாட்டார்களென்று சொன்னான் என்றார்” (லூக். 16:24-31).

தொலைந்துபோன நபரைப் பற்றி இந்தப் பகுதி எவ்வளவு ஆழமான நுண்ணறிவுகளைத் தருகிறது என்பதைக் கவனியுங்கள். அவர்களின் நிலை எவ்வளவு பரிதாபகரமானது என்பதை இது காட்டுகிறது. கிறிஸ்து நல்வாழ்வின் மிகவும் தற்காலிக தோற்றங்களைக் காண நமக்கு உதவுகிறார். மேலும், தொலைந்து போனவர்களின் மீளமுடியாத மற்றும் பரிதாபகரமான நிலையைப் பற்றிய ஒரு பார்வையை அவர் நமக்குத் தந்து, அவை தாமதமாகிவிடும் முன் அவர்களுக்கு ஏன் உதவியும் எச்சரிக்கையும் தேவை என்பதைக் அவர் நமக்குக் காட்டுகிறார். அவர் வெளிப்படுத்த நினைப்பது. . .

• தொலைந்துபோனவர்கள் தொலைந்துபோனதுபோல் தோன்றாமல் இருக்கலாம் (வச.19)
• தொலைந்துபோனவர்கள் தாங்கள் தொலைந்துவிட்டதாக உணர மாட்டார்கள் (வச.19)
• இழந்தது பொறாமையாகத் தோன்றலாம் (வச.19-21)
• இழந்தது வேதனையில் முடிவடையும் (வச.23-24)
• இழந்தவர்கள் கருணைக்காக மன்றாடுவார்கள் (வச.24).
• இழந்தவர்களுக்கு நிவாரணம் கிடைக்காது (வச.25-26).
• இழந்தவர்கள் மற்றவர்களை எச்சரிக்க முடியாது (வச.27-31).

கிறிஸ்துவின் வருகைக்கு முன், தொலைந்துபோன மக்கள் மோசே மற்றும் தீர்க்கதரிசிகளின் செய்தியைக் கொண்டிருந்தனர். தேவகுமாரன் வந்ததிலிருந்து, தொலைந்துபோன ஜனங்கள் அவர் தங்கள் பாவங்களுக்காக இறந்தார், அவர் அடக்கம் செய்யப்பட்டார், மேலும் அவர் மரித்தோரிலிருந்து உயிர்த்தெழுந்தார், அவரை நம்பும் அனைவருக்கும் பரலோகத்தை பரிசாகக் கொடுக்கிறார் மற்றும் அக்கனி நரகத்திலிருந்து தப்பிக்க வேண்டும் என்ற செய்தி கேட்கப்படவேண்டும்.

லூக்கா 16-இன் தொலைந்துபோன மனிதராக இருந்தால் எப்படி இருக்கும் என்று கற்பனை செய்துபாருங்கள். நீங்கள் இந்த உலகத்திலிருந்து அடுத்த உலகத்திற்குச் சென்றவுடன் தேவாலயத்திற்கு எந்த அளவு அவசரமும் முக்கியத்துவமும் கொடுப்பீர்கள் என்று கற்பனை செய்துபாருங்கள். 1 முதல் 10 வரையிலான அளவில், தேவாலயம், உங்கள் கன்ட்ரி கிளப், உங்களுக்குப் பிடித்த நீர் துவாரம், உங்கள் அலுவலகம், அலாஸ்கன் வேட்டையாடும் பயணம் அல்லது ஒரு வாழ்க்கை அறை மற்றும் கேபிள்-இணைக்கப்பட்ட தொலைக்காட்சிப் பெட்டி ஆகியவற்றின் முக்கியத்துவத்தை எப்படி மதிப்பிடுவீர்கள்?

தொலைந்துபோனவர்களுக்கு தேவாலயம் மிகவும் தேவை – கடலில் தொலைந்துபோன ஒருவருக்கு தேடுதல் விமானம் தேவை என்பதைவிட, கடவுள் தம் சபையில் உள்ள சிலருக்கு கிறிஸ்துவை இழந்த உலகத்தாருடன் தொடர்புகொள்ள ஒரு சிறப்புத் திறனைக் கொடுத்துள்ளார் (எபே. 4:11). உலகம் முழுவதும் தம்முடைய கிருபை மற்றும் மீட்பின் செய்தியைப் பரப்பும் பொறுப்பை தேவன் அவருடைய சபைக்குக் கொடுத்திருக்கிறார் (மத். 28:19-20). தம்முடைய பலத்தில் மீட்புப் பணிக்குச் செல்ல அவர் தம் சபைக்கு அதிகாரம் அளித்துள்ளார் (அப். 1:8). இரட்சிப்பின் நற்செய்தியை ஏற்றுக்கொள்ளும் ஒவ்வொரு தொலைந்துபோன நபருக்கும் அன்பான ஆதரவை வழங்க அவர் தம்மையே ஒப்புக்கொடுத்தார் (1 திமோ. 5:11-18).

அத்தகைய பணிக்காக ஒரு தேவாலயம் ஒழுங்கமைக்கப்படாமல், உலக மக்களுக்கு அவர்களின் இழந்த நிலைக்கு மாற்றாக யார் வழங்கப் போகிறார்கள்? தேவாலயம் அவர்களுக்கு உண்மையான சொர்க்கம் மற்றும் உண்மையான நரகத்தைப் பற்றி சொல்லவில்லை என்றால், யார் செய்வார்கள்? (வெளி. 20:11-15).

 

தனிப்பட்ட அல்லது குழு ஆய்வுக்கான கேள்விகள்

1. ஆன்மீக ரீதியில் தொலைந்துபோனவர் எப்படி உடல் ரீதியாக இழந்தவர்போல் இருக்கிறார்? அவர்கள் எப்படி வித்தியாசமானவர்கள்?
2. லூக்கா 16:19-31 -இல் இயேசு என்ன குறிப்பிட்ட கூற்றுகளை இணைத்துள்ளார்.
3. தொலைந்துபோன ஒருவரின் நிலை குறித்த மிகவும் உறுதியான மற்றும் கடினமான உண்மை என்ன? (வவ.27-31).
4. தேவாலயம் தனக்காக மட்டுமல்ல, கிறிஸ்து நேசிப்பவர்களுக்கும் — இன்னும் அவரண்டை சேராதவர்களுக்கும் இருக்கிறது என்பதைக் காட்ட என்ன செய்ய முடியும்?