அன்புள்ள அப்பா,

இது அக்டோபர் மாதத்தின் பிற்பகுதி. நான் ஏழு, ஏறக்குறைய 90 சென்டிமீட்டர் உயரமானவன். நீங்கள் எனக்கு ஒரு பெரியவராகத் தெரிகிறீர்கள். நான் உங்களைப் பிடித்துக் கொள்ள என் கையை நீட்டுகிறேன். என் சிறிய கைகள் உங்கள் மென்மையான மற்றும் வலுவான உள்ளங்கைகளால் சூழப்பட்டுள்ளது.

இந்த அக்டோபர் மாத இறுதியில், எனக்கு 17 வயதாகப் போகிறது. நான் முன்பு போல் உங்களுக்கு ஒரு நல்ல நாளாக அமையவேண்டும் என வாழ்த்தாமல், முணுமுணுத்துக் கொண்டே எனக்குப் பின்னால் இருக்கும் கதவை அடைக்கிறேன். திங்கட்கிழமை காலை துவங்கி உங்கள் டெஸ்க்டாப்பில் டைப் செய்ததால், 3,650 நாட்களில் உருவாக்கப்பட்ட தூரத்தைக் குறைக்க நான் முயற்சிக்கவில்லை. என் வீடு ஒரு ஹோட்டல் போலிருக்கிறது. நான் தினமும் ஏழாவது மாடியில் இருக்கும் அதே வீட்டிற்கு திரும்பி வருகிறேன். உங்களது புத்திசாலித்தனமாக நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்று அந்த உணர்வும், மௌனமும் என்னை சோர்வடையச் செய்கிறது .

இது அக்டோபர் மாதத்தின் பிற்பகுதி, எனக்கு வயது 19. நான் எனது சகாக்களின் இரண்டு தந்தைகளின் இறுதிச் சடங்கில் கலந்துகொண்டேன். நான் அதிகமாக யோசிக்கிறேனா என்று எனக்குத் தெரியவில்லை, ஆனால் உங்கள் மறைவுக்கு நான் பயப்படுகிறேன். நீங்கள் இல்லாவிட்டால், என் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியாது. நான் எவ்வளவு வித்தியாசமாக இருப்பேன். யாரோ ஒருவர் இல்லாதபோதுதான் அவர்கள் நினைவுக்கு வருவார்கள் என்கிறார்கள்.

எப்பொழுதாவது, உங்கள் நிழலைத்தான் பார்த்து என்னால் ஓய்வடைய முடிகிறது. சில நேரங்களில் டெஸ்க்டாப் திரைக்குப் பின்னால், சில சமயங்களில் சோபாவில் மூச்சு விடும்போது. வெள்ளை முடிகள் மற்றும் உங்கள் தோலில் தோன்றும் புள்ளிகளைப் பார்க்கும்போது, நீங்கள் வயதாகிவிட்டீர்கள் என்று எனக்குத் தோன்றுகிறது.

என்னை விளையாட்டு மைதானத்திற்கு அழைத்துச் செல்வீர்கள். வகுப்புகளுக்குப் பிறகு திரைப்படம் எடுக்க என்னை அழைத்துச் செல்வீர்கள். பிறகு நான் புதிய பகுதி நேர வேலையைச் செய்யத் துவங்கினேன். ஆனால் இப்பொழுது நான் பல்கலைக்கழகத்தில் நுழையும் தருவாயில் உங்களுக்கு வயதாகி விட்டது. நீங்கள் இன்னும் உங்கள் குவளையை சுத்தம் செய்யாமல் மேசையில் வைத்து விடுகிறீர்கள். அம்மா சுவிட்சுகளை அணைக்காவிட்டால், அவர்களைக் கத்துகிறீர்கள். தாமதமாக வீட்டிற்கு வந்ததற்காக என்னைத் திட்டுகிறீர்கள். ஆனால் நீங்கள் என் அப்பா – எந்த நச்சரிப்பும் , எந்த மௌனமும் அதை மாற்றி விட முடியாது.

நீங்கள் யார் என்று உங்களைப் பார்க்க எனக்கு நீண்ட நேரம் பிடித்தது: வலிமை, மென்மை மற்றும் மௌனம் அனைத்தும் ஒரே மனிதனில். உங்களுக்கு உண்மையிலேயே முக்கியமானது என்ன என்பதை புரிந்து கொள்ள எனக்கு பல வருடங்கள் தேவைப்பட்டது. ஒன்றாகச் சேர்ந்து உணவு உண்பதும், உங்கள் வார்த்தைகளை நான் கவனித்துக் கேட்பதும் உங்களுக்கு எவ்வளவு முக்கியம். எங்களை உயர்த்த அயராது உழைக்கிறீர்கள். சொற்கள் குறைவாக இருந்தாலும், தந்தையின் அன்பு கொண்டவர் நீர்.

நன்றி, அப்பா. நம்மைப் போன்ற குறையுள்ள மனிதர்கள் இன்னும் பெரிய மற்றும் சிறிய வழிகளில் நேசித்து வாழ முடியும் என்பதை நீங்கள் எனக்கு நினைவூட்டுகிறீர்கள். நான் உன்னை நேசிக்கிறேன் என்றோ அல்லது நன்றி என்றோ நான் எப்போதும் கூறமாட்டேன். ஆனால் நான் இன்று இப்படியாக மாறுவதற்கு நீங்கள் உண்மையிலேயே பெரும் பங்கு வகித்துள்ளீர்கள்.

இனிய தந்தையர் தினம்!