ஆகவேதான் தேவனுடைய ஜனங்கள் எப்பொழுதும் ஆராதிக்கிற சமுதாயத்துடன் இணைந்து, நிலைமையானது எவ்வளவு மோசமானதாக இருந்தாலும், இணையத்தின் வழியாக நடப்பதாக இருந்தாலும் கூட, எப்பொழுதும் தொடர்ந்து தேவனை ஆராதிக்க வேண்டும். நாம் ஒன்றிணைந்து ஆராதிக்கும்போது, தேவனுடைய ஆளுகையை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிற நித்திய உண்மைகளை நாம் நோக்கிப் பார்க்கிறோம்.

இந்த உண்மைகளை அறிந்து கொள்வது, நம்மைச் சூழ்ந்திருக்கிற காரிருளை விலக்க உதவுகிறது. மேலும், தேவன் நம்மைப் கவனித்துக் கொள்ளும்படி அவரை நம்புவதற்கான பலத்தையும் நமக்குத் தருகிறது. தேவனால் மற்றும் தேவனுடைய வார்த்தையினால் நாம் ஆறுதலைப் பெறும்போது, பாடுபடுகிற மற்றவர்களுக்காக தியாகத்துடன் பணிபுரிவதற்கான பலத்தைப் பெறுகிறோம்.

சிருஷ்டியுடன் இணைந்து வேதனையை வெளிப்படுத்துதல்

ஆதாமும் ஏவாளும் தேவனுக்கு விரோதமாக பாவம் செய்த போது, பாவமானது உலகத்தில் பிரவேசித்து, இந்த பிரபஞ்சத்தில் சமநிலை அற்றுப் போனது என்பதை நாம் நினைவில் கொள்ள வேண்டும். சிருஷ்டியானது ஒரு சாபத்தின் கீழ் இருப்பதாக வேதாகமம் காண்பிக்கிறது (ஆதி.3:17; ரோமர் 8:20). ஆகவே, தேவன் புதிய வானத்தையும் புதிய பூமியையும் உண்டாக்கும் நாள் வரைக்கும் இயற்கைப் பேரழிவுகள் தொடர்ந்து நடந்து கொண்டுதான் இருக்கும் (2 பேதுரு 3:13; வெளி.21:11). “சர்வ சிருஷ்டியும் ஏகமாய்த் தவித்துப் பிரசவவேதனைப்படுகிறது” என்று பவுல் சொல்கிறார் (ரோமர் 8:22). இப்படி சொல்லிய பின்பு, கிறிஸ்துவை அறிந்திருக்கிறவர்களும் இந்த வேதனையில் பங்கெடுத்துக் கொள்கிறார்கள் என அவர் சொல்கிறார் (வ.23). 2004ல் நிகழ்ந்த சுனாமிக்கும் பின் ஏற்பட்ட விளைவுகளின் போது அல்லது பெருந்தொற்றுக் காலத்தில் துடித்துக் கொண்டிருக்கும் காலத்தில், சிருஷ்டியின் மற்றும் தேவ ஜனங்களின் வேதனையையும் தெளிவாகப் பார்த்திருக்கிறோம். கிறிஸ்தவர்கள் வேதனையை வெளிப்படுத்துதல் எப்படி என்பதைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். நாம் கற்றுக் கொள்ள வில்லை எனில், தேவன் நம்மை ஊழியம் செய்ய அழைக்கும் இடங்களில் பிரச்சனைகள் எழும்பும் போது, நாம் தேவனுடைய சித்தத்தை விட்டு விலகி ஓடுவதற்கும் மற்றும் பாதுகாப்பான ஒரு இடத்திற்கு செல்ல வேண்டும் என்றும் சோதிக்கப் படலாம். வேதனையை வெளிப்படுத்துதல் என்பது கடினமான சூழ்நிலைகளை சமாளிக்க நமக்கு உதவுகிறது.

ரோமர் 8ல் சொல்லப்பட்டிருக்கிற வேதனையை வெளிப்படுத்துதல் என்பது பிரசவ வேதனையாக குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது (வ.22). பிள்ளை பிறக்கும் நேரத்தில் தாங்கமுடியாத வேதனையை அனுபவிக்கும் பெண்களால் அந்த வேதனையை சகிக்க முடிகிறது. ஏனெனில் அவர்கள் குழந்தை பிறந்த பின் உண்டாகும் மகிமையான தருணத்தை எதிர்நோக்கி இருக்கிறார்கள்.

அது போல, நம் வேதனைகளை வெளிப்படுத்துதல் என்பது நிச்சயமாக வரப் போகிற மகிமையான முடிவை நமக்கு நினைவுபடுத்துகிறதாக இருக்கிறது (2 கொரி.5:2-4 ஐ பார்க்கவும்). தேவன் நம்மை வைத்திருக்கிற கடினமான சூழ்நிலைகளில் இருந்து விலகி ஓடாதபடி இருப்பதற்கு இது நமக்கு உதவுகிறது. நாம் பாடுகளை சகிக்க முடியும். ஏனெனில் நிலையான, நித்தியமான விடுதலையானது பரலோகத்தில் நிச்சயம் நமக்குக் கிடைக்கும் என்பதை நாம் அறிந்திருக்கிறோம்.