மேற்கத்திய உலகில் உள்ள முரட்டுத்தனமான தனித்துவத்தைப் போலல்லாமல், குழந்தைகளைப் பற்றிய பண்டைய இஸ்ரேலின் பார்வை குடும்பத்தின் எதிர்கால நம்பிக்கையுடன் தொடர்புடையது. அவர்கள் முதிர்ச்சி அடைந்து, திருமணம் செய்துகொள்ளும் வரை, குழந்தைகளுக்கு சமூகத்தில் எந்த நிலைபாடும் இல்லை. அவர்கள் தங்களுடைய சொந்த வீட்டில் அல்லது தங்கள் ஊர், கோத்திரம் அல்லது தேசத்தில் உள்ள பெரியவர்களின் வழிகாட்டுதல்களைப் பின்பற்றினர். ஆனால் அதே குழந்தைகள் ஒவ்வொரு குடும்பத்தின் (மற்றும் சில நேரங்களில் முழு நகரங்கள் மற்றும் பழங்குடியினரின்) நம்பிக்கையின் திறவுகோலாக இருந்தனர். ஓர் குடும்ப மரபு அல்லது பழங்குடியின் மரபு குழந்தைகள் மீது சுமத்தப்பட்டது. எனவே அவர்கள் சமூகத்தில் எந்த அதிகாரத்தையும் கொண்டிருக்கவில்லை என்றாலும், ஒவ்வொரு சமுதாயத்தின் எதிர்காலத்திற்கும் அவர்கள் முக்கியமாக இருந்தனர். அதனால்தான் ஆதியாகமத்தில் உள்ள பரம்பரைகள் தந்தையின் பெயருடன் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன, ஆனால் குழந்தைகளின் செயல்களுடன் விவரிக்கப்பட்டுள்ளன.

இந்தோனேசியாவில் உள்ள ஜகார்த்தாவின் சாலையில் பயணிக்கும் போது, சாலையோரத்தில் காணப்படும் காட்சிகள் சற்று வேடிக்கையாயிருந்தாலும் மிகுந்த கவலையை ஏற்படுத்தும்.

நெடுஞ்சாலையில் ஓட்டுநர்களிடம் சிறு ஆபரணம் (டிரிங்கெட்) விற்கும் பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளைக் காணும் போது வருத்தமாக இருக்கிறது. சில குடும்பங்கள், தனிநபர்கள் மற்றும் குழந்தைகளின் வறுமை மிகுந்த கவலை அளிக்கிறது. வெளிப்படையாக, போதுமான வீடு, உடை, உணவு, தண்ணீர், சுகாதாரவசதிகள் இல்லாமல், இந்த சூழ்நிலையில் உள்ள மக்கள் முற்றிலும் நிர்க்கதியாகவும், நொருக்கப்பட்ட நிலையிலும் உள்ளனர்.

அந்த மாதிரியான வறுமையைப் பார்த்துவிட்டு கண்டுகொள்ளாமல் விலகி இருப்பது கடினம். அத்தகையக்காட்சிகள் குற்றவுணர்ச்சியிலிருந்து கோபம், அலட்சியம், அக்கறையின்மை போன்ற எதிர்வினைகளை நமக்குள் அடிக்கடி உருவாக்கும். பெரும்பாலான சந்தர்ப்பங்களில், நாம் எதுவும் செய்யாமல் நம் கண்களைத் திசை திருப்புகிறோம். இவ்வுலக வாழ்வின் சிதைவுகளை நாம் காண்கிறோம், மேலும் அதனைச் செயலாக்க முடியாத அளவுக்கு கடினமானதாக உணர்கிறோம். ஆனால் இயேசு வேறுபட்டவர். அவர் இந்த உலகத்தின்சிதைவுகளைத் தழுவி, அதில் தன்னை முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்தார். மெய்யாகவே, அவர் உடைக்கப்பட்ட வாழ்க்கையை முற்றிலும் வேறுபட்டதாக மாற்றினார்.

சில விஷயங்கள் இயேசுவின் தலைமுறையினருக்கு குழப்பத்தை ஏற்படுத்தியது, சமூகத்தின் புறக்கணிப்பு மற்றும் நிராகரிப்புகளில் தன்னை ஒப்புக்கொடுக்க அவர் தயாராக இருந்தார். உடைக்கப்பட்ட மக்களிடம் இயேசு மிகுந்த இரக்கத்தையும் அக்கறையையும் காட்டினார், ஆனால் பெரும்பாலானோர் விலகிச் சென்றனர். ஓர் குறிப்பிட்ட தொழு நோயாளியுடன் அவர் இடைபட்டதைப் போன்று வேறு எங்கும் தெளிவாகக் காணப்படவில்லை.

இயேசுவின் நாட்களில் குஷ்டரோகம் ஓர் அருவருப்பான, அழிவுக்கேதுவான வியாதியாக இருந்தது என்பதை நினைவில்கொள்ளுங்கள், அவை மிகவும் தொற்று நோயாக அஞ்சப்பட்டது. ஒருவருக்கு தோல் வறண்டு போனால், அவர் ஆசாரியர்களால் பரிசோதிக்கப்பட்டு, சிறிது நேரம் தனிமைப்படுத்தப்படுவார். இரண்டாவது பரிசோதனையில் அந்த இடம் உண்மையில் குஷ்டரோகம் என்று நிரூபணமானால், பாதிக்கப்பட்டவர் தனது குடும்பம், வீடு, தொழில், சமூகம் மற்றும் ஜெப ஆலயம் ஆகியவற்றிலிருந்து சமூகத்தின் எல்லைக்கு வெளியே அலைந்து திரியத் தள்ளப்படுவார். அவர்கள் இதைப்போன்று பாதிக்கப்பட்டவர்களுடன் புறம்பான சமூகங்களில் வாழ்வார்கள், மேலும் தொழுநோய்க்கு முன்னர் அறியப்பட்ட வாழ்க்கையை மீண்டும் தொடங்க அனுமதிக்கப்படமாட்டார்கள். அத்தகைய ஓர் நபர் “சாதாரண” மக்களிடையே காணப்பட்டால், அவர்கள் வாயை மூடிக்கொண்டு, “அசுத்தமானவர்கள்! அசுத்தம்!” என்று சத்தமிட்டு மக்களை விலகி இருக்கச் சொல்ல வேண்டும். ஏற்கனவே தனிமைப்படுத்தப்பட்ட மக்களை, விலகி இருக்கச் சொல்லும் உணர்ச்சித் தனிமையை கற்பனை செய்து பாருங்கள்.

தொழு நோயாளிகள் அவர்களின் நாட்களில் வெளியேற்றப்பட்டவர்களாக தள்ளுண்ட உலகில் விழுந்து போன மக்களால் உடைக்கப்பட்டவர்களாய் இருந்தனர். அவர்கள் தனிமை, துக்கம், அவமானம் மற்றும் வேதனையுடன் வாழ்ந்தனர்.

இவை அனைத்தும்தான் ஓர் குஷ்டரோகியுடன் இயேசுவின் அசாதாரண சந்திப்பிற்கான பின்னணியை வழங்குகிறது. மத்தேயு அந்தக் காட்சியை விவரித்தார்:

அப்பொழுது குஷ்டரோகி ஒருவன் வந்து அவரைப் பணிந்து: “ஆண்டவரே! உமக்குச் சித்தமானால், என்னைச் சுத்தமாக்க உம்மால் ஆகும்” என்றான்.

இயேசு தமது கையை நீட்டி அவனைத் தொட்டு: “எனக்குச்சித்தமுண்டு, சுத்தமாகு” என்றார். உடனே குஷ்டரோகம் நீங்கி அவன் சுத்தமானான். இயேசு அவனை நோக்கி: “இதை நீ ஒருவருக்கும்சொல்லாதபடி எச்சரிக்கையாயிரு; ஆயினும், அவர்களுக்குச் சாட்சியாக நீ போய் ஆசாரியனுக்கு உன்னைக் காண்பித்து, மோசே கட்டளையிட்ட காணிக்கையைச் செலுத்து” என்றார். (மத்தேயு 8:2-4)

இரண்டு விஷயங்கள் தனித்து நிற்கின்றன: முதலில், குஷ்டரோகியின் தைரியம். அவர் இயேசுவை நோக்கிச் செல்வதை என்னால் கற்பனை செய்து பார்க்க முடிகிறது, அதே சமயம் மக்கள் கூட்டம் செங்கடலைப் போல் பிரிந்து சென்றது. அவர் இரட்சகரிடம் கொண்டிருந்த நம்பிக்கை, கிறிஸ்து தன்னை சுகப்படுத்த வல்லவர் என்ற நிச்சயம் ஓர் சக்தி வாய்ந்த உந்துதலாக இருந்தது.

இரண்டாவது விஷயம் -கிறிஸ்துவின் இரக்கம் இருந்த போதிலும், இரக்கம் என்ற வார்த்தை அப்பகுதியின் உரையில் பயன்படுத்தப்படவில்லை. இயேசு இந்த மனிதனை பற்பல வழிகளில் குணப்படுத்தியிருக்கலாம். சிந்தனையினாலோ, ஓர் வார்த்தையினாலோ, சைகையினாலோ அல்லது தலையசைப்பதினாலோ அல்லது யோர்தான் நதிக்கரையிலிருந்து தன்னைத் தானே சேற்றால் மூடிக்கொண்டு, பிறகு வேறொரு இடத்தில் கழுவிவிடச் சொல்லி அவனைக் குணப்படுத்தியிருக்கலாம். ஆனால் அவர் அவ்வாறு செய்யவில்லை. குஷ்டரோகியைத் தொட்டு குணப்படுத்தியதால், அன்றைய ஒவ்வொரு சமூக மற்றும் மதத்தடைகளையும் இயேசு மீறினார், அவை எந்த ஓர்குஷ்டரோகிக்கு அதற்கு முன்னே செய்யப்படவில்லை.

பல ஆண்டுகளாக எந்த மனித தொடுதலையும் உணராத ஒருவருக்கு, இயேசுவின் இரக்கமுள்ள தொடுதல் அவரது நோயுற்ற உடலைக் குணப்படுத்தியதைப் போலவே இதயத்தைக் குணப்படுத்துவதற்கும் பங்களித்திருக்கும். மிகவும் உடைக்கப்பட்ட ஒருவரின் வாழ்க்கையை இயேசு எந்த அளவிற்கு உயர்த்த வாஞ்சையாய் இருந்தார் என்பதை பார்ப்பது மிக வலிமையானது.

ஆனால் ஏன்? உடைந்த உலகத்தில் செயல்பட இயேசு ஏன் இவ்வளவு தூரம் பிரயாசப்பட்டார்? புதிய ஏற்பாட்டில் எபிரேயருக்கு எழுதிய கடிதத்தில் அதற்கான பதிலைக் காணலாம். அங்கு நாம் படிக்கிறோம்:

நம்முடைய பலவீனங்களைக் குறித்துப் பரிதபிக்கக்கூடாத பிரதான ஆசாரியர் நமக்கிராமல், எல்லாவிதத்திலும் நம்மைப்போல் சோதிக்கப்பட்டும், பாவமில்லாதவராயிருக்கிற பிரதான ஆசாரியரே நமக்கிருக்கிறார். ஆதலால், நாம் இரக்கத்தைப் பெறவும், ஏற்ற சமயத்தில் சகாயஞ் செய்யுங்கிருபையை அடையவும், தைரியமாய்க் கிருபாசனத்தண்டையிலே சேரக்கடவோம். (எபிரெயர் 4:15-16)

இயேசு வாழ்க்கையை அதன் மிகவும் சவாலான நிலைகளில் அனுபவித்தார். அவர் இதை ஓர்பகுதியாகவே செய்தார், அதனால் நாம் நம்முடைய சொந்த போராட்டங்களால் உடைந்து, உதவிக்காக அவரிடம் திரும்பும்போது, நாம் பெறும் ஆறுதலின் ஒரு பகுதி – அவர் புரிந்துகொள்கிறார் என்பதை அறிவது. ஏனென்றால் உடைந்த மக்களுக்கு தேவையின் கட்டத்தில் ஈடுபாடு, அனுபவம் மற்றும் அரவணைப்பு என்று அவர் மனித வாழ்க்கையில் தன்னை விருப்பத்துடன் ஈடுபடுத்தினார்.

உடைக்கப்பட்ட வாழ்க்கையில் இயேசு பிரதிபலிக்கிறார், ஏனென்றால் அவர் தனது பரத்தின் முழுமையை நமது உடைந்த நிலையில் செயல்படுத்த ஆயத்தமாய் இருக்கிறார். தேவன் நம்மை மேம்படுத்த அழைப்பதற்குப் பதிலாக, நமது உடைக்கப்பட்ட நிலைக்கு அவர் வந்தார்.