தேவன் கோபப்படுவதில் தாமதிக்கிறவர் என்று வேதாகமம் தெளிவாகக் கூறுகிறது

பரிபூரணமான தேவனே கோபத்தை வெளிப்படுத்தியதால், நமது கோபத்தைப் பற்றி நாம் குற்ற உணர்வு கொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை. தேவன் கோபப்படுவதற்குக் காரணமான அதே கரிசனைகளிலிருந்துதான் நமது கோபம் வருகிறதா என்பதை பாா்ப்பதே முக்கியம். நமது கோபத்தைச் சோதித்து, கையாள்வதற்கான சில பயனுள்ள வழிகள் இங்கேயுள்ளன:

உங்கள் கோபத்தைப் பற்றி தேவனிடம் சொல்லுங்கள்: முதலில் செய்யவேண்டியதை முதலில் செய்யுங்கள். நாம் கோபப்படாதது போல் நடிக்க முடியாது. நாம் எல்லோரும் கோபப்படுகிறோம். அந்த கோபத்தை ‘விரக்தி’ அல்லது ‘எரிச்சல்’ என்று முத்திரை குத்தி அதைத் தணிக்காதீர்கள். அதைக் கோபமென்று அழையுங்கள். நாம் நம்மோடும் தேவனோடும் நேர்மையாக இருக்க வேண்டும். அவர் நம்மை நன்கு அறிந்திருக்கிறார் (எபி. 4:12-13) மேலும் அவர் நம்மீது ஆழ்ந்த அக்கறை காட்டுகிறார் (1 பேதுரு 5:7). நாம் அவரிடம் நம் உள்ளத்தை வெளிப்படுதத்தி பேச வேண்டும், நாம் என்ன உணர்கிறோம் என்பதையும் அவரிடம் சொல்ல வேண்டும்.

உங்கள் கோபம் தவறாக இருக்கும்பட்சத்தில் நீங்கள் மாற விரும்புவதைத் தேவனிடம் சொல்லுங்கள்: மனந்திரும்புதல் என்பது என் வழியில் காரியங்களைச் செய்வதிலிருந்து விலகி தேவனுக்குக் கீழ்ப்படிந்து அவரை பின்பற்றும்படியாக நம்மை ஒப்புக்கொடுப்பதாகும். நாம் சுயநலமான கோபத்துடன், காரியங்களுக்கு எதிர்வினையாற்றும்போது, ​​இதை நாம் தேவனிடம் ஒப்புக்கொள்ள வேண்டும். நாம் ஏற்கனவே பார்த்தது போல், நம்முடைய கோபத்திற்குப் பின்னால் உள்ள உந்துதல் பெரும்பாலும் அவருடைய கரிசனைகள் மற்றும் பிறரின் தேவைகளைப் பின்தொடர்வதைக் காட்டிலும், நம்மைச் சேவித்து நம்மைப் பாதுகாத்துக் கொள்வதற்கான நமது உறுதியே ஆகும். அதனால்தான் நாம் அவரிடம் மன்னிப்பு கேட்க வேண்டும் மற்றும் நம்மைக் கோபப்படுத்தும் சூழ்நிலைகளில் அவரின் வழிநடத்துதலை நாட வேண்டும்.

நாம் நன்றிசெலுத்தும்படி, இயேசுவின் மரணம் மற்றும் உயிர்த்தெழுந்தக் காரணத்தால், நம்முடைய சுயநலமான கோபத்திற்காக வருந்துகையில் தேவன் நம்மை மன்னிப்பார் என்று நாம் உறுதி உடையவா்களாக இருக்கலாம். தேவனுடைய மன்னிப்பின் தன்மையை (கிறிஸ்து நம் கோபம் மற்றும் கசப்பான உணர்வுகள் அனைத்திற்கும் கிரயம் செலுத்தினார்) என்பதை இன்னும் ஆழமாகப் புரிந்துகொள்கையில், நம்மிலுள்ள தேவனின் ஆவியானவா் நம்மை மாற்ற அனுமதிக்கும்போது பிறரை மன்னிக்க முன்வருவது நமக்கு எளிதானதாகவும் இயல்பானதாகவும் இருக்கும்.

உங்கள் கோபத்தின் மத்தியில் தேவனை நம்புங்கள்: நம் கோபத்தைக் கையாள்வது என்பது தேவனுடனான ஒரு ‘ஒரு முறை’ ஒப்பந்தம் மட்டுமல்ல. நம் கோபம் சுயநலம் சார்ந்த விஷயத்திலிருந்து மாறி தேவனை மையமாகக் கொண்டவா்களாக ஒவ்வொரு நாளும் தேவனைச் சார்ந்திருக்க வேண்டும். இது ஒரே நாளில் நடக்காது. அதற்கு கால அவகாசம் தேவை. ஆனால் தேவன் புரிந்துகொண்டவராக ஒவ்வொரு அடியிலும் நம்முடன் இருப்பார் என்று அவா் உறுதியளிக்கிறார்.

இந்த மாற்றத்தின் ஒரு பகுதியாக, நாம் புண்படுத்தியவர்களிடம் மன்னிப்பு கேட்கவோ அல்லது நம் கோபத்தை விட்டுவிடவோ வேண்டும். இது ஒரு கடினமான காரியம்தான், ஆனால் இது நம்மைக் காட்டிலும் தேவனைச் சார்ந்து இருப்பதனால் நடக்கும் காரியயாகும். நாம் தேவனுக்குரியவர்கள் மற்றும் அவரில் இளைப்பாறுகிறோம் என்பதில் உறுதியாக இருக்கையில், ​​நாம் இனி மற்றவர்களிடமிருந்து மறைந்துகொள்ள வேண்டிய அவசியமில்லை, மேலும் நம் கோபத்தைக் கவசமாக அணியவும் வேண்டியதில்லை. அதற்குப் பதிலாக நாம் தாழ்மையுடன், மற்றவர்களை ஒதுக்கிவிடாமல் அவர்களை நாடலாம்.

உங்கள் கோபத்தை எப்படி வெளிப்படுத்துவது என்பதில் தேவனை நம்புங்கள்: வேதாகமத்தைப் படிப்பதன் மூலமும் அவருடன் பேசுவதன் மூலமும் நாம் அவருடன் நேரத்தைச் செலவிடும்போது, ​​அவர் நம்மை மாற்றுவதாகத் தேவன் வாக்களிக்கிறார் (ரோமர் 12:1-2). இதன் அர்த்தம், நமது கோபமும், நமது சுபாவத்தின் ஒவ்வொரு அம்சத்தோடும் இனைந்து தேவனின் சாயலை பிரதிபலிக்கத் தொடங்கும். பாவத்தின்மீதும், அதன் விளைவுகள் மீதும் கோபப்படுவதில் நாம் அவருடன் இணைவோம்.

கிறிஸ்து நம்மில் வாழ்வதால், நாம் அவரைப் போலவே மாறுகிறோம், ​​நமது கோபமானது நம் உரிமைகளைப் பாதுகாப்பதிலோ அல்லது மற்றவர்களை வீழ்த்துவதிலோ நிறைவடையாமல், மாறாக நமக்கும் நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களுக்கும் சுயநல வாழ்விலிருந்தும், வேதனையான வாழ்க்கை தெரிவுகளையும் விட்டுவிட உதவுகிறது. இவ்வுலகின் வேதனையின் மீதான நமது கோபம் நமக்குள் ஒரு துக்கத்தை உருவாக்கும், அது இயேசுவைப் பற்றியும் அவர் வழங்கும் புதிய வாழ்க்கையைப் பற்றியும் நாம் சந்திப்பவர்களிடம் சொல்லத் தூண்டும்.

உங்களுக்காக சிறிது நேரமெடுத்துக் கொள்ளுங்கள்: தனது வாழ்நாளில் மிகவும் வேதனையை அனுபவித்த தாவீது ராஜா, “நீங்கள் கோபங்கொண்டாலும், பாவஞ்செய்யாதிருங்கள்; உங்கள் படுக்கையிலே உங்கள் இருதயத்தில் பேசிக்கொண்டு அமர்ந்திருங்கள்.” (சங்கீதம் 4:4) என்றார். நமக்குக் கோபம் வந்தால், சரியான காரணங்களுக்காக நாம் கோபப்படுகிறோமா என்பதைப் பற்றி தேவனிடம் பேசுவதற்கு இடத்தையும் நேரத்தையும் ஒதுக்க வேண்டும். நாம் தனிப்பட்ட முறையில் புண்படுத்தப்பட்டால் இது மிகவும் அவசியம். நம்மைத் தவறாகப் பேசும் ஒருவரிடம் உடனடியாக சூடேறும் உள்ளுணர்வை அடக்குவதென்பது, ஆரம்பத்தில் கடினமாக இருக்கலாம்; ஆனால் நாம் பின்னர் வருந்தக்கூடிய ஒரு செயலைச் செய்வதற்கு முன் நம் கோபத்துடன் நாம் முக்கியமாகச் செய்யவேண்டிய முதல் காரியம், அதை விரைவாகத் தேவனிடம் கொண்டு வருவதுதான்.

பிறரை எப்போது எதிர்க்கவேண்டும், அவர்களிடம் அன்பாக ஆனால் உண்மையாக எப்படிப் பேச வேண்டும் அல்லது தவறாக நடத்தப்பட்டதாக நாம் கருதும் ஒருவரை எவ்வாறு தற்காக்க வேண்டும் என்பதையெல்லாம் குறித்து உறுதியான வழிகாட்டுதல் எதுவும் இல்லை. அதனால்தான் நாம் வெறுமனே நம் உள்ளுணர்வை மட்டும் சார்ந்துகொள்ளவில்லை என்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும். நம் உணர்வுகள் எளிதாக தவறாக வழி நடத்தலாம், எனவே ஒவ்வொரு சூழ்நிலையையும், நபரையும் ஜெபத்தின் மூலம் தேவனிடம் கொண்டு வர வேண்டும். “எல்லா மனுஷரோடும் சமாதானமாயிருங்கள்” என்றும் “நீங்கள் பழிவாங்காமல், கோபாக்கினைக்கு இடங்கொடுங்கள்” என்றும் வேதாகமம் நம்மை ஊக்குவிக்கிறது (ரோமர் 12:18-19). அவருடைய பரிசுத்த ஆவியானவரால் நம்முடைய இருதயங்களையும் மனப்பான்மையையும் மாற்றுவதற்கு அவரைச் சார்ந்திருப்பதன் மூலம் நாம் அதைச் செய்யலாம்.

.நாம் கோபத்தோடு தேவனுக்கு முன்பாக வரும்போது, சில சிந்திக்கவேண்டிய கேள்விகளை நம்மை நாமே கேட்டுக்கொள்வதும் உதவியாக இருக்கும்; நான் எதற்காக உண்மையில் கோபமாக இருக்கிறேன்? இயேசுவின் கரிசனைகள், அன்பு மற்றும் இரட்சிப்பு ஆகியவற்றை ஜனங்களுக்குக் காண்பிக்க என் கோபம் உதவுகிறதா? இதைப் பற்றி நான் யாரிடமாவது பேச வேண்டுமா அல்லது தேவனை நம்பி விட்டுவிட வேண்டுமா? என் கோபம் பிறரைக் காயப்படுத்துகிறதா அல்லது உதவு செய்கிறதா?

நம்மைச் சுற்றியுள்ளவர்களுடன் சமாதானமாக வாழ்வதைப் பற்றியும் மற்றும் நமது கோபத்தைக் கையாள்வதைப் பற்றியும் இன்னும் நிறையச் சொல்லலாம். Discoveryseries.org இல் இன்னும் ஆழமான வேதாகம போதனைகளை நீங்கள் காணலாம். நீங்கள் கோபத்துடன் போராடினால், உங்கள் சபை தலைவர்கள் அல்லது பிற கிறிஸ்தவ நண்பர்களிடம் அதை பகிா்ந்துகொள்வது முக்கியம். நம் போராட்டங்களை நாம் தனியாக எதிர்கொள்ளாமல், ஒவ்வொரு நாளும் இயேசுவைப் போல நாம் மாறுவதற்கு நாம் தேவனைச் சார்ந்திருப்பது மற்றும் ​​நம்முடன் ஜெபிக்கவும், நம்மை ஊக்குவிக்கவும் சக கிறிஸ்தவர்களைக் கொண்டிருப்பது அவசியம்.