எ லி வீசல் யுத்தத்தின் விளைவுகளை குறித்த தனது எழுத்து பணிக்காக 1986 ஆம் ஆண்டு அமைதிக்கான நோபல் பரிசைப் பெற்றார். இரண்டாம் உலகப் போரின் இனப்படுகொலையிலிருந்து தப்பிய வீசலின் நைட் என்ற புத்தகம், ஆஷ்விட்ஸ்-பிர்கெனாவ் என்ற மரண முகாமில் இருந்து தப்பிக்க முயற்சிக்கும் ஒரு இளம் யூத சிறுவனாக அந்த அனுபவம் அவரது உள்ளத்திற்கும் ஆத்துமாவிற்கும் என்ன செய்தது என்பதை விவரிக்கிறது. வீசல் முகாமில் இருந்து தப்பினார், ஆனால் ஹிட்லரின் “யூதப் பிரச்சனையின் இறுதித் தீர்வு” க்கு தனது தங்கை, தாய் மற்றும் தந்தையை இழந்தார்.

எலி வீசலின் அனுபவங்கள் கடந்த நூற்றாண்டின் மரணத்தையும் அழிவையும் பிரதிபலிக்கும் ஒரு சிறிய ஆனால் கடுமையான சித்திரமாகும். கிட்டத்தட்ட உலகெங்கிலும் நிழுவிய இடைவிடா மோதல்நிலை காரணமாக இருபதாம் நூற்றாண்டு, மனித வரலாற்றில் இரத்தக்களரியான நூற்றாண்டு ஆகும். தொழில்நுட்ப முன்னேற்றங்கள் மனித இனத்தின் பல்லாயிரக்கணக்கான மனிதர்களை அழிக்கும் திறனை நாடுகளுக்கு அளித்தது. இருபதாம் நூற்றாண்டு மோதல்களில் கொல்லப்பட்டவர்கள் கிட்டத்தட்ட 88 மில்லியன் நபர்கள், அந்த உயிரிழப்புகளில் ஐம்பத்து நான்கு மில்லியன் பொதுமக்கள் அடங்குவர் (ஆதாரம்: http://necrometrics.com/all20c.htm).

இன்று, சுருங்கி கொண்டே வரும் நமது உலகளாவிய மனித சமூகத்தைச் சுற்றியுள்ள நிகழ்வுகளின் செய்திகள் வன்முறை, ஆபத்து, வெறுப்பு மற்றும் அழிவு ஆகியவற்றின் இடைவிடாத அமைதியற்ற இரைச்சலில் நம்மை நிலைகுலையச் செய்கிறது. இத்தகைய செய்திகள் பெருகும்போது, பயம் மற்றும் விரக்தியின் வலிமையை உணர்கிறோம்.

ஆனால் சமாதானத்தையும் பாதுகாப்பையும் பறிப்பது வன்முறை மட்டும் அல்ல. சமாதானம் என்பது உணர்ச்சி, அறிவுசார்பு மற்றும் உடல் ரீதியானது, மேலும் இது இந்த முனைகளில் எதிலும் அச்சுறுத்தப்படலாம். அப்படி நடக்கையில், திரும்பப் பெறுவது எப்படி என்று தெரியாத ஒன்றை நாம் இழக்கிறோம். நமது அமைதி உணர்வுக்கு அச்சுறுத்தல் ஏற்படும் போது உண்டாகும் நிச்சயமற்ற தன்மை, உடல் ரீதியாகவோ அல்லது உணர்ச்சி ரீதியாகவோ நம்மை பீதி அடையச் செய்யலாம், ஓடி ஒளிந்து கொள்ள நாம் விரும்பலாம் அல்லது அந்த அமைதியை நாம் தவறான இடங்களிலும் காரியங்களிலும் தேடலாம். நம் மனதையும், ஆன்மாவையும், உடலையும் அழிக்கும் வன்முறைக்கு முடிவுகட்ட ஆசைப்படும் உலகில் நாம் வாழ்வதில் ஆச்சரியமில்லை.

மக்கள் அமைதிக்காக பாடுபடுகிறார்கள், ஏங்குகிறார்கள். இறுதியில் நாம் விரும்பும் அமைதியும், வேதாகமம் விவரிக்கும் அமைதியும் சண்டைகள் இல்லாத ஒரு நிலை என்பதைக்காட்டிலும் அதிகம். ஷாலோம் என்ற எபிரேய வார்த்தையின் முழுமையே இந்த சமாதானம் ஆகும். இது “இரண்டு வஸ்துகளுக்கு இடையே (குறிப்பாக மனிதனுக்கும் தேவனுக்கும் இடையில் அல்லது இரு நாடுகளுக்கு இடையே) அல்லது ஒரு தனிநபர் அல்லது குழுவின் நல்வாழ்வு, நலன் அல்லது பாதுகாப்பு ஆகியவற்றைக் குறிக்கும் ஒரு நிலையாகும்”.

உண்மையில், இரண்டையும் பிரிக்க முடியாது. நம்மை நேசிக்கும் தேவனுடன் நாம் சமாதானம் ஆவதின் மூலம், ஒருவரோடு ஒருவர் சமாதானமாக இருக்கும் போதுதான் நம் இதயங்களில் நாம் ஏங்கும் சமாதானம் கிடைக்கும். இது சமாதானத்தை மோதல் இல்லாத நிலை என்பதிலும் மேலானதாக உருவாக்குகிறது; அது நம் தேவனின் நன்மையை சுவாசிக்கும் வாழ்க்கைத் தரம். ரோமர் 14:17ல் பவுலின் வார்த்தைகளின் சாராம்சமும் இதுதான்: “தேவனுடைய ராஜ்யம் புசிப்பும் குடிப்புமல்ல, அது நீதியும் சமாதானமும் பரிசுத்த ஆவியினாலுண்டாகும் சந்தோஷமுமாயிருக்கிறது.”

ராஜ்யத்தைப் பற்றிய பவுலின் விளக்கம், தற்போது உள்ளவற்றின் தன்மையைப் பற்றி பேசுகிறது; இல்லாததை பற்றி அல்ல. ராஜ்யம் நீதியையும் மகிழ்ச்சியையும் பற்றி பேசுகிறது, அகிலும் . . .

சோர்ந்துபோன நம் இதயங்களை அமைதிப்படுத்தும் சமாதானம்;
நம் பசியுள்ள ஆத்துமாக்களை போஷிக்கும் சமாதானம்;
நமது தனிப்பட்ட உறவுகளை பலப்படுத்தும் சமாதானம்.
ஆகியவற்றை குறித்தும் பேசுகிறது.

பயம் என்பது ஆபத்தான உலகில் வாழ்வதின் இயற்கையான விளைவு. பயம் நம் மகிழ்ச்சியையும், நம்பிக்கையையும், அமைதியையும் பறித்து, பிரச்சனையின் ஒரு பகுதியாக நம்மையும் மாற்றுகிறது. உதவிக்கு நாம் எங்கு செல்லலாம்? மெய்யான, அர்த்தமுள்ள சமாதானத்தின் வாக்குத்தத்ததை நாம் எங்கே காணலாம்? இதற்கான பதில்களுக்கு, இயேசுவைப் பின்பற்றுபவர்களின் இதயங்களில் பயமும் குழப்பமும் ஆட்சி செய்த ஒரு இரவை நாம் நீண்ட காலத்திற்கு முன்பு பார்க்கலாம், மேலும் அந்த அச்சங்களைச் சமாளிக்க அவர் அவர்களுக்கு அமைதியை வழங்கினார்.

அச்சத்தின் இரவு

சிறுவனாக இருந்தபோது, ஒரு பழைய கல்லறையுடன் இணைக்கப்பட்ட இரண்டு தெருக்களிலுள்ள நூற்றுக்கும் மேற்பட்ட குடும்பங்களுக்கு காலை செய்தித்தாள்களை விநியோகித்தேன். இருட்டில் (அதிகாலை சுமார் 3:00 மணியளவில்) அந்த மயானத்தின் வழியாக நடப்பது எனக்கு கொஞ்சம் சங்கடமாக இருந்தது. ஒவ்வொரு ஒலியும் அதிர்வுக்குள்ளாக்கியது, ஒவ்வொரு அசைவும் அச்சமாக இருந்தது. நாம் அனைவரும் அத்தகைய பயத்தை அனுபவித்திருக்கிறோம். இரவின் இருளில் ஏதோ ஒரு அச்சுறுத்தல் உள்ளது, அது நம் அச்சங்களை எடுத்து அவற்றைப் பெருக்குகிறது. பகலில் சாதாரணமாக தோன்றும் விஷயங்கள் இரவில் அச்சமூட்டுகின்றன.

பெரியவர்களாகிய நாம் மிகவும் வித்தியாசமான அச்சங்களை எதிர்கொள்கிறோம். அச்சங்கள் வெறும் மாயை அல்ல, ஆனால் ஒரு எழுத்தாளர் கூறியது போல், “காயப்பட்ட மக்கள் மக்களை காயப்படுத்துகிறார்கள்” என்று ஒரு உடைந்த உலகத்திலிருந்து வெளியேறும் பயங்கரங்கள் அவை.

யோவான் 14ல் இதுவே காலத்தின் தேவையாக இருந்தது. சிலுவைக்கு முந்தைய இரவில், ஒரு மேல்வீட்டு அறையில், அந்த நேரத்தின் பதற்றத்தால் சூழ்நிலையே நீண்டு, பதற்றமடைந்தது. தீவிர மோதல்கள் என்று எதுவமில்லாதபோதும் அங்கே நிச்சயமாக அமைதி இல்லை. அன்றிரவு, சீடர்களுக்கு சோகமும் பயமும் பரவியது.

பல நாட்களாக, இயேசுவின் சீடர்கள் உணர்ச்சிகளோடு போராடிக்கொண்டிருந்தனர். எருசலேமில் தமக்கு காட்டிக்கொடுப்பு, துன்பம் மற்றும் மரணம் காத்திருப்பதை பற்றி இயேசு கடந்த சில மாதங்களாக அவர்களை எச்சரித்திருந்தார். இயேசு எருசலேமை நோக்கிச் செல்வதைக் கேட்ட தோமா, “அவரோடேகூட மரிக்கும்படி நாமும் போவோம் வாருங்கள்” (யோவான் 11:16) என்று சொன்னது, இந்தச் செய்தி சீடர்களை வெகுவாகப் பாதித்ததை காண்பிக்கிறது.

அவர்கள் இறுதியாக அந்த பண்டைய நகரத்தில் நுழைகையில், அவர்கள் எதிர்பார்த்திருந்ததுபோல மூர்க்கமான மக்கள் கூட்டமோ, மிரட்டல்களோ அங்கேயில்லை. மாறாக நேரெதிராக நடந்தது. ஜனக்கூட்டம் போதகர் இயேசுவை “ஓசன்னா” என்று வாழ்த்தி, குருத்தோலைகளை அசைத்து வரவேற்றது. இது சீடர்கள் எதிர்பாராத ஒன்று. அந்த குருத்தோலை ஞாயிறில் தனக்கு கிடைத்த மதிப்புமிக்க வரவேற்பின் மத்தியிலும், இயேசு தனது சீடர்களை அந்த மேல்வீட்டுரையில் தனது கடைசி இராபோஜனத்திற்காக ஒன்று சேர்க்கையில் (யோவான் 13), அவர்களது மனநிலை மீண்டும் கவலையால் மூழ்கியது.

இயேசு, மிக உயர்ந்த ஊழியத்தின் செயலாக, இஸ்ரேலின் பஸ்காவின் கூறுகளை எடுத்துக்கொள்வதற்கு முன்பு அவர்களின் கால்களைக் கழுவி, அவருடைய துன்பத்தையும் மரணத்தையும் குறிக்கும் அவரது புதிய நினைவு போஜனத்தை உருவாக்கினார். எகிப்தில் அடிமைத்தனத்திலிருந்து இஸ்ரேலின் மீட்பை அடையாளப்படுத்துவதற்காக ஒரு காலத்தில் இருந்த போஜனம், இப்போது பாவம் மற்றும் உடைந்த நிலையிலிருந்த மனிதகுலத்தின் அடிமைத்தனத்திலிருந்து மீட்பதை சித்தரிக்கிறது.

இயேசு அவர்களுக்குச் சொல்வதையெல்லாம் புரிந்து கொள்ள அவர்களின் மனம் போராடி கொண்டிருக்கையில், யூதாஸ் திடீரென்று இயேசுவைக் காட்டிக் கொடுப்பதற்குத் தயாரானான் (வச. 21-30). அந்த நினைவு விருந்தின் நடுவில் யூதாஸ் ஏன் வெளியேறினான் என்பது மீதமுள்ள சீடர்களுக்குத் தெரியவில்லை, மேலும் அந்த குழப்பம் அவர்களின் வாழ்நாள் முழுவதும் அவர்களால் மறக்க இயலாத அந்த மாலையின் வேதனையின் எடையை அதிகரித்தது.

இறுதியாக, பேதுருவின் வரவிருக்கும் மறுதலிப்புகளை இயேசு முன்னறிவித்தார் (வச. 36-38). தலைவரும் வலிமையானவருமான பேதுரு கூட விலகுவார் என்ற இந்த இறுதி வெளிப்பாடுதான் அவரது சீடர்களை குழப்பத்திற்கும் சந்தேகத்திற்கும் உள்ளாகியது. ஒருவேளை அவர்கள் ஒருவரையொருவர் பார்த்து இவ்வாறு முணுமுணுத்திருக்கலாம், “இது எப்படி சாத்தியம்? யூதாஸ் எங்கே போனான்? இயேசு ஏன் வெளியேறுகிறார்? இப்போது நமது நிலை என்ன? பேதுரு உண்மையில் தோல்வியடைவாரா? நானும் மறுதலிப்பேனா?”

எல்லா இடங்களிலும் கிறிஸ்துவைப் பின்பற்றுபவர்களுக்குப் பரிச்சயமான ஆறுதல் வார்த்தைகளை இந்தக் குழப்பத்தின் மத்தியில் இயேசு பேசினார். மேலும் அவர் அவற்றை குறிப்பாக பேதுருவிடம் பேசினார். இயேசுவின் வார்த்தைகளின் முதன்மை மையமாக பேதுரு இருந்தபோதிலும், மற்ற சீடர்களைப் போலவே, அந்த வார்த்தைகள் நம்முடைய சொந்த போராட்டக் காலங்களிலும் நமக்கு ஆறுதலைத் தரக்கூடும் என்பதைக் காண்கிறோம்.